ေလေခၚရာယိမ္း ေလေဆာင္ရာတိမ္း

ဘယ္အရာကိုုမွ မမႈခဲ့တဲ့သစ္ရြက္လုုိမ်ိဳး

ငါ့ဘ၀ဟာလည္း ႏွစ္ျခမ္းက်ိဳးခဲ့တယ္

တိတ္ဆိတ္ခ်က္ကေတာ့ ဘယ္သူမွမသိခဲ့ဘူး…

ငါစီစဥ္ထားတဲ့ ဒီကမာၻသစ္မွာ

ငါသည္သာ ကဗ်ာေရးသူ

ငါသည္သာ စာဖတ္သူ

ဘယ္သူမွ ဖိတ္မထားခဲ့လုုိ႔

ဘယ္သူမွ မလာပါနဲ႔…

ပင့္သက္တခ်က္တိုုင္းမွာ

ငါ့အသက္တပိုုင္းပါသြားတယ္

ရွင္သန္ဖိုု႔အသက္ရွဴေနရတာထက္

ေသေန႔ေရာက္ဖုုိ႔ အသက္ရွဴေနရတာ

ပိုုမွန္လိမ့္မယ္…

အျဖစ္အပ်က္တုုိင္းမွာ

ျဖစ္ၿပီးရင္ ေကာင္းဖိုု႔မရွိ

ပ်က္ဖိုု႔ ျဖစ္တည္လားျခင္းေတြပါ

ဒီလိုုမျမဲျခင္းေတြ လက္ကိုုင္လုုိက္ေတာ့

မနက္ျဖန္ဆိုုတာ ေ၀ါဟာရတစ္ခုုသာသာပါပဲ….

ေကာင္းကင္ေပၚက လ နဲ႔ အကၡရာ လ ဟာ

ငါတုုိ႔ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြလုုိပါပဲ

အျမင္မွာ ဆန္းျပားလွပေပမယ့္

ခ်ေရးလုုိက္ေတာ့ အတူတူပါပဲ

ေလာကမွာ မေသမယ့္သူဘယ္သူရွိလဲ…

အျပစ္ ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ႔

မေရရာမႈေတြ ခ်ခင္းထားတဲ့

ဒီဘ၀ႀကီးထဲမွာ

အႏွစ္သာရမရွိေတာ့ပါဘူး

ေနာက္ဆံုုးေတာ့လဲ အုုတ္ခံုုမွာ

ကမၺည္းတပ္လုုိ႔ ဘ၀ဇာတ္ကိုု

တခန္းရပ္ရမွာပါပဲ…