ေျခြလြင့္လို႕ ေ၀း
ေၾကြနွင့္လို႕ ေဆြး
ရန႕ံကယ္ ျပယ္
ေတြးေၾကာက္လို႕ ေထြေနလည္း
ျပစ္ဖို႕ေတြက ေလ်ာ့ခ်ေျဖရိုးလား

သူတို႕ပါးစပ္ဖ်ားေတြက
ငါ့လက္မွာ ေရႊပန္း
ငါ့လက္မွာ ငရဲပန္း
တစ္စခန္းထ ညာဥ္စိုးပိုက္ေနေတာ့
အမယ္မင္း…
တတ္နိုင္ခ်ည့္ရဲ႕ေသး…

ဇမၻဴတစ္ေျပာ စုပုံကာ
ကေလာင္ေရာေတြက
ပါးစပ္ရာဇ၀င္ အသာတြင္လို႕
လြတ္ကရာစည္း ေရာယွက္ေနွာလို႕
ငါးစိမ္းလည္းမိ ငါးကင္းလည္းထိ
ရၾကရိုးလား… ကြဲ႕

ေစာင္းၾကဳိးလည္း ျပတ္ပါတယ္
ရုပ္ၾကိဳးလည္း ရႈပ္ပါတယ္
လက္ရုတ္ေတာ့ မေခါက္ခ်ဳိးပါရေစနဲ႕
အို… တကယ္
ေျမ၀ိုင္းမွာ အလူးအလွဲ ကရခ်ည့္..
ဘယ္သူကို …
ငမိုက္သား ေခၚရမတုန္း… ကြဲ႕

အပိုင္တလူးလူးနွင့္…
ဗီလိန္ေတြ ေခၚစရာမလိုဘူး
အၾကံထူးကာ ညဥ္နက္ရရင္ျဖင့္
ကန္႕လန္႕ကာေနာက္မွာ..
စပိုင္ေတြ ရွိေသးတကြယ္..

မိုးလည္း ေနွာင္းတယ္
ေခတ္လည္း ေဟာင္းတယ္
မရွိတာကို ေျပာင္ထင္ျပေတာ့
သူေတာင္းစားက …
ေရႊခြက္ ဆြဲရအုန္းမယ္… 
တကယ္႕……   ……    …..  ။    ။

နရီထက္
( ၂၄ ၊ ဂ်ဴလိုင္လ ၊ ၂၀၁၂ )