Comment #2

ေမ… ေကသာထက္
စပယ္ေတြ ေ၀.. လွေတြ သီလို႕
နွင္းဆီတစ္ပြင့္လည္း အျပဳံးက ၾကြယ္
နက္ေမွာင္ေက်ာ့ဆင္း ေမ့ဆံနက္ထက္က
ေျပေျပေလးနွင့္ ေလေျပ ရွက္နုိင္ေလရဲ႕

ရင္ပုံစီက်ယ္ ခ်ိတ္ဆြဲထမိန္
ပုံေတာ္ဖိနပ္ျမင့္ရယ္က
ေမ့ အလွကို ကူေစသလား
ဇာထက္ပုခုံး ပု၀ါပါးက
ယဥ္ေပလွဆုံး သည္နွလုံးကို
ေအးေစသတဲ့… ေမ့ရဲ႕

ယုံၾကည္ေဖးကူ ေျခလွမ္းသြယ္လ်ာ
ဆက္ကူေလွ်ာက္စဥ္
အိေျႏၵရယ္ ၾကြယ္
ျမင္သူ ခိုက္ျငိမ္း
ေငးၾကည့္က်န္သာ
ေမ့လွေတြ ရစ္မူးေစသတတ္လား

အပ်ဳိရိုင္းေလဒီ ေခတ္ျပိဳင္ၾကားမွာ
ေခတ္မွီတဲ့ အလွေဖာ္ေတြလယ္
ယဥ္ေစသတဲ့ ေမ့လွေတြက
ေခတ္မတုံးေသးဘူး
ယွဥ္ကာ တြဲပ
ေမ့က်က္သေရ ဖုံးကာျပည့္လို႕
ေမသာ အလွဆုံးပါ…

ပြင့္လႊာ ႏႈတ္ခမ္း ပြင့္တစ္ခ်ပ္သာ
ေမ့ျပဳံးတိုင္းသာ ပန္းေတြ ပြင့္လာ
ေလရူးရိုင္းၾကား ေမ့ရယ္သံက
တိတ္တခိုးနွင့္ ပ်ံလြင့္ေစသလား

အိမ္မက္ကို အပိုင္စား
ေတြးနက္နက္မွာ ေမ့မ်က္နွာလႊာက
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဖမ္းစားေလာက္တယ္
တည္ျငိမ္ ရုပ္သြင္
ေမ့ဟန္ပန္က
အပ်ဳိရိုင္းေလဒီၾကားမွာ
အသည္းစားေလဒီ ျဖစ္သတဲ့
ေမရဲ႕….။ ။

အစကေန အဆံုးထိေကာင္းတယ္ ကိုၾကီး အားေပးသြားတယ္ဗ်ာ။

By: thuya at Oct 13, 2012