အေရွ႕ကို ေလွ်ာက္ပါလုိ႔
အေနာက္ကုိတဲ့ ေမွ်ာ္လုိက္တုိင္း
အပူေတြ အုံၾကြ ေဒါသသူပုန္ထရတဲ့
ကာလဝိတက္ အေတြးခက္ေတြက
အေၾကြးသက္သက္ သုံးျပဳန္းခဲ့
မ်က္ေမွာက္ ငါ့ အတြက္ေတာ့
အေၾကြးဆပ္ ကၽြန္သက္သက္ပဲေပါ့..။

ကာလာစုံစုံ မီးေရာင္စုံျပဳိးျပက္တဲ့
စင္ျမင့္ထက္ေတာ့ ေရာက္ခဲ့ပါရဲ႕
အတိတ္ဇာတ္က ဆုိးခ်က္ကလြန္ကဲ…
ရမက္ထဲက လူးထားတဲ့ မွ်ား
သြားေလရာမွာ အဆိပ္တက္လုိ႔
အေရာင္ေတြဆုိး အရွက္ၾကဳိးပ်က္တဲ့
သူတုိ႔အတြက္ ကၽြန္သက္သက္ပဲေပါ့…။

မတူညီတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲ
ျပယုဂ္တစ္ခုလုိ ေဖာ္ရႈိးျဖစ္ခဲ့
ရမက္နဲ႔ သက္တမ္း ကုန္ဆုံးမဲ့
ေန႔ရက္ေတြဆီ ေရြ႕လ်ားလာေတာ့
ဆုိးခဲ့တဲ့ သူတုိ႔အတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းပဲေပါ့..။

စီးခ်င္တဲ့ ကားလည္း စီးခဲ့ဖူးမယ္
ယူခ်င္တဲ့ အရာေတြလည္း ရယူဖူးမယ္
ပုိင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့ အရာေတြလည္း ရယူ ပုိင္ဆုိင္ဖူးမယ္
ေမွးစက္ခ်င္တဲ့ အိပ္ယာထက္မွာေတာ့
ေတြးစိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္နဲ႔
မနက္ျဖန္ ေနေရာင္ျခည္ကုိ
မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္တုိင္း ျမင္ခြင့္ရပါမလားလုိ႔
ေတြးစိတ္ေတြမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဖိစီး
ရာထူးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ တံတုိင္ေတြ ကာရံလုိ႔
သြားရမည့္ မေအးခ်မ္းေသးပါလား..။

မေအးခ်မ္းေသးတဲ့ သူတုိ႔ အသုိင္းအဝုိင္းက
ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေတးဆုိခဲ့ရင္ေတာ့
ဆူးထဲက ႏွင္းဆီလုိ အလွၾကည့္သက္သက္နဲ႔
ကုိင္သူ မေသသက္ရင္ေတာ့ ဆူးယွတတ္တာ မလြဲ…။

ရက္စြဲေဟာင္းထဲက ခုႏွစ္ေတြထဲ
သမုိင္းအတြက္ ေရးဆြဲခဲ့တာ
ေသြးစက္ေတြ ေပက်န္ ထင္ရစ္လုိ႔
ခုတ္ခ်င္တုိင္း ခုတ္ခဲ့ဖူးတယ္
ပစ္ခ်င္တုိင္းလည္း ပစ္ခဲ့ဖူးမယ္
ႏွိပ္စက္ခ်င္တုိင္း ႏွိပ္စက္ဖူးမယ္
အၾကိမ္ၾကိမ္ ေဒါထြက္လုိ႔ သတ္ျဖတ္ဖူးမယ္
သုိ႔ေသာ္ မလူးမလား ေလာကေထာင္ေခ်ာက္ထဲ
လဲျပဳိက်ေရာက္တဲ့အခါ မွီခုိစရာ ဘုံေပ်ာက္လုိ႔
ယဇ္ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ထေျမွာက္လုိ႔
ကုိယ္တုိင္လည္း အသိေတြမဲ့
ေနာက္လုိက္လည္း အသိေတြမဲ့လုိ႔
ဇာတ္လမ္းဆုံး သမုိင္းဆုံးေပါ့..။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း