ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေတြက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္မသြားဘူး။
ထိတ္လန္႔ေနသူအတြက္ ေျခသံဆုိတာ ႀကိဳးစင္ပဲ။
ငါကလည္းငါပဲ။
ဒီအခ်ိန္ဆုိဘယ္ဘက္ကလက္ဖ်ံေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီလား။
ကံေကာ္ေတြနဲ႔ရန္ျဖစ္ေနမလား။
“လား”ေတြနဲ႔ပိတ္မိေနတုန္း။
ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ဂရုစုိက္။ ကဗ်ာကနင့္က်န္းမာေရးနဲ႔သင့္ေတာ္တယ္။

စာအိတ္ေလးကို လံုးဝမစြပ္စြဲနဲ႔။
ေရငတ္ေနတဲ့ကိစၥက ပင္လယ္နဲ႔အာပတ္မေျပဘူး။
ငါ့မွာထိတ္လန္႔ခါစဆုိလုိ႔
လက္ေမာင္းေပၚက “သြား”ရာေလးရယ္
ကြင္းစကြင္းပိတ္ထဲက အဝါေရာင္ ကဗ်ာေလးရယ္ ပဲရွိတယ္။

သိပ္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတယ္ေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ငါဟာ
ညီမေလးမင္ထစ္္ေနမွာစိုးလုိ႔ေရာက္လာတဲ့ ေဘာပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း။
ႏွာေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေတြ ရွဴထည့္ရာက စခဲ့တာ။
ကိုယ့္က်န္းမာေရးအရ ဒီတစ္ခါအသည္းကြဲရင္ ေသရုံပဲ။

နင့္နာမည္ေလးကို တဖြဖြရြတ္ျခင္းက ငါ့အိပ္ေဆးခါးခါးေတြေပါ့။
အဆံုးဆိုတဲ့အတုိင္း ဆံုးပါး/ရွံဳးသြားေတာ့မလား။
စိတ္ဆိုတာ နင္ရွိတဲ့အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူတဲ့ ငနဲႀကီးပဲ။

စာအိတ္ႏွင့္အနီးတဝိုက္လံုၿခံဳေရးအတြက္နဲ႔ေတာ့ အဖံုးကို တံေတြးမဆြတ္နဲ႔။
စာသင္ခန္းထဲထိ ကဗ်ာနဲ႔လတ္ယားလတ္ယားျဖစ္ေနတုန္း။
မုိးေခါင္တာထက္ အေတြးေခါင္တာ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။
ျဖစ္တည္မႈနဲ႔လြဲလည္း နင္နဲ႔ေတာ့ မလြဲခ်င္ဘူး။
ေစာလည္းမေစာခဲ့ဘူး။ေနာက္လည္းမက်ခဲ့ဘူးဆုိရင္ေတာင္
ငါကိုကလြဲေနခဲ့တဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ဒါႀကီးကိုပဲေၾကာက္..ေၾကာက္ ေနရတယ္။

ကမၻာႀကီး နဂုိထဲကလည္ေနရတဲ့ၾကားထဲ
ငါေရာ။သံသယာေရာ။ဝဋ္ေရာ။တလက္စာထဲ ပါသြားတယ္။
ဒီမွာ…
လိပ္စာကိုေသခ်ာၾကည့္ပါ။
ၿပီးမွ စာအိတ္ကိုတံခါးေခါက္ပါ။

 ေနပိုင္
၁၇.၀၂.၂၀၁၁