ေဆာင္းရာသီဟာ သူမႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အခိုးအေငြ႕ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ကို ရစ္၀ိုင္း

ေသာၾကာေန႔ရဲ႕ မနက္ခင္း ျပဇာတ္ကို လွပေသသပ္ေအာင္ ဖန္တီးခင္းက်င္းေနခဲ့တယ္…..

သစ္ခက္ စိမ္းရြက္ေတြေပၚက ႏွင္းမႈန္ႏွင္းစေလးေတြ ေပါင္းစုၿပီး ခုန္ဆင္းျမဴးထူးၾကဖို႔ကိုလည္း

ေလေတြက လမ္းခင္းေပးေနၾကတယ္…..

ေန အလင္းမွ်င္တန္းေတြက သူတို႔ရဲ႕ အေတာင္ကို ျဖန္႔က်က္ၿပီး ကမာၻေလာကဆီ ပ်ံသန္းဖို႔

အားယူေနတုန္း

ကၽြန္ေတာ္ ၀န္းက်င္ရဲ႕ ေ၀ျဖာ၀င့္ၾကြမႈကို ေငးရင္း…..

ရင္ထဲက စာရြက္စိမ္းတစ္ရြက္ မ်က္၀န္းေတြထဲ ေ၀့သီလာတယ္…..

အတိတ္က ေမ်ာလႊင့္ေ၀၀ါးေနတဲ့

                                           ေပ်ာ္ရႊင္

                                                       ခါးသက္

                                                                   ႏွစ္မ်ိဳးစပ္တဲ့ေနရက္ေတြ…..

လိေမၼာ္ေရာင္အကၤ် ီ… စက္ဘီးအသစ္ေလး… မိုးမႈန္ေတြ စိုေနၾက ထီး၀ါေလး…

စိန္္ပန္းျပာပြင့္ အေၾကြေတြ နဲ႔ ယိမ္း၀င့္လႈပ္ခတ္တဲ့ အျပံဳးေတြ…

မနက္ခင္း ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားက ပံုရိပ္…..

                                                   သူ႕ ပံုရိပ္……….

                                                                          သူ႕ ပံုရိပ္ေတြ……………

နာက်င္….

ရွတ….

အို….. အ၀ါေရာင္ခ်ည္မွ်င္တန္းေတြက ရိုင္းစိုင္းတဲ့ နဂါးတစ္ေကာင္လို

ျမဴေတြကို ၀ါးျမိဳပစ္ၾကတယ္…..။

သစ္ခက္ သစ္ရြက္ေတြ စိမ္းေနရင္းတန္းလန္း နဲ႔ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ၾကတယ္…..။

မီးလို ေလာင္ကၽႊမ္းမရေသာ ေလဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကို လာေရာက္ကုတ္ျခစ္သြားၾကတယ္…..။

ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရက္စက္ဆံုး ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို

ေသာၾကာေန႔ မနက္ခင္းက ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ တစ္စစီ ပဲ့က်ေစခဲ့သည္………။     ။

                                                                                                               စုန္းျပဴး