ႂကြလွ်မ္းထိန္ တိမ္နဘန္ အဇဋာစြန္းဆီက၊
လစန္းအိမ္ ထိန္လွ်ံျဖာလို႕ ထြန္းခ်ိန္မို႕၊
ညခ်မ္းခ်ိန္ အိမ္ဝရန္တာ ကြန္းမွာျဖင့္၊
တလိမ္လိမ္ မခံသာေအာင္ လြမ္းပါဘိ၊
ငယ္ခ်စ္ကို။ ။

ယမံအတိတ္ဆီက၊
လွ်ံဖိတ္စြာ စန္းယုန္သာေတာ့၊ ပန္းခံုမွာ ႏွစ္ျဖာယွဥ္၍၊
ကညာခင္ မွတ္ေစဖို႕သေဘာေတြနဲ႕၊ မဟာဝင္ ဇာတ္ေတြ ေျပာကာပ၊
ရာဇဝင္ ထပ္ေထြလို႕ ေႏွာစဥ္က၊ မေနာ၌ အစဥ္ခ်ိဳပါတယ္ေနာ္ဗ်ာ၊
ေခ်ာတဲ့ခင္ပ်ိဳ။ ။

ခုမ်ားမွာ ဒဂုန္ေရာက္ျပီမို႕၊
႐ႈစားကာ ပုံမေထာက္ျပီဘု၊ ႏုထြားကညာရယ္ တဂုဏ္ေျမာက္ကာပ၊
လူ႕ငႏြား အခ်ာ ငႏုန္ တေယာက္ကိုေတာ့၊ ဝသုန္တေလွ်ာက္မွာျဖင့္ မေတြ႕ဘူး သလို၊
ေမ့တဦးက ႂကြားမာန္ပ်ိဳး။ ။

ပ်ိဳေလးခင္၊
ျမိဳ႕ေသြး တခါဝင္လို႕၊ ဘာမၾကင္ ေတာမူကို မမုန္းလိုက္ပါနဲ႕၊
စန္းသာသာ ကြမ္းရြာတုန္းဆီက၊ ေယာထမီ ပင္နီသုံးပါလို႕၊
အရပ္က အသင္းထိုထိုမွာ၊ ပရမတၳ သၿဂဳႋဟ္နဲ႕ ျပဳံးခဲ့တာေၾကာင့္၊
မံမီ အႏၲီ ဟန္ခ်ီတဲ့ အလုံးေတြနဲ႕၊ ဖုန္း ႏွမ တသာကီရယ္၊
ထင္ရာ မဆိုးထိုက္ပါဘူး၊ အဆုံးက်ေတာ့ က်ဳပ္တို႕မွာ၊
ျမန္မာေျပက ျမန္မာအမ်ိဳး။ ။

(၈၊ ၄၊ ၁၉၂၇)