ခ်စ္ၿခင္းၿဖင့္ထံုမြန္း ဖြဲ႔သီေသာ ႏွင္းစက္တို႔အၾကား ..

ေမာဟမ်ားၿဖင့္ေတြေ၀ၿခင္းကင္းၾကကုန္ေလာ့ ..

ဘ၀၏ေစာင္းၾကိဳးတင္းၾကကုန္ေလာ့ ..

အို .. ငါ၏ လာၿခင္းေကာင္းေသာအရွင္မ ..

ေလာကဓံတရား၏ ရိုက္ပုတ္မွုဒဏ္မွ ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ ..

လမ္းတို႔သည္ ပန္းတို႔ၿဖင့္ၿပန္႔က်ဲၿခင္းရွိေစကုန္ ..

အနမ္းတို႔သည္ ရမ္းဆေမွ်ာ္မွန္းၿခင္းမွေ၀းေစကုန္ ..

ရင္၌ၿဖစ္ေသာပန္းတို႔ အားလည္း ..ရင္၌မၿငိဳးႏြမ္းေစလင့္ ..

ၾကယ္တာရာမ်ားအၾကား ေမာပန္းၿခင္းလည္းမရွိေစလင့္ ..

တိမ္စိုင္ၿမဴခိုးတို႔အၾကားလည္း ရစ္မူးၿခင္းကင္းေစလင့္ ..

အခ်ိဳကဲေသာ အရာသည္ အခါးသက္လွ်င္ ..

အခါးကဲ ေသာ ငါတို႔၏ေန႔တို႔ သည္လည္း ..

အခ်ိဳစြက္ၿခင္းမရွိသင့္ပါသေလာ ..

အရွင္မ .. ပ်ံသန္းၿခင္း၌ ေမာပန္းေသာအခါ

ငါ၏ရင္၌ အိပ္စက္ကာ အားသစ္ယူေလာ့ ..

အလြမ္းတို႔အားလည္း ငါ၏ လက္ရံုးမ်ား ၾကားေၿဖေလ်ာ့ေစႏိုင္ကုန္ ..

ငါ၏ တီးတိုးသီခ်င္းသံမ်ားၾကား ပူပန္မွုမ်ားေၿဖေလ်ာ့ပါေလာ့ ..

ဘ၀၏သီခ်င္းအား ငါတီးခတ္ခ်ိန္တြင္

သင့္အၿပံဳးစက္တို႔ၿဖင့္ ငါ၏ေစာင္းၾကိဳးတို႔အား တင္းပါေလာ့ ..

သင္၏ မ်က္၀န္းမ်ားၿဖင့္ ငါ၏ ရင္အစံုအား အလင္းပြင့္ေစေလာ့..

သင္၏ အနမ္းမ်ားၿဖင့္ ငါ၏ခ်ပ္၀တ္တို႔အား ေၿပာင္လက္ေစပါကုန္ ..

သင္၏ ခ်စ္ၿခင္းမြန္းေသာ လက္အစံုၿဖင့္ ငါ၏ဓါးအား ထက္ၿမိေစပါေလာ့ ..

သင္ႏွင့္သင့္ဥယ်ာဥ္ေတာ္ အတြက္ ငါ၏အသက္ႏွင့္ခႏၹာအား က်ိဳးႏြံပါ၏ ..

အို .. ငါ၏ အလင္းသစ္ပင္ၿဖစ္ေသာ .. အရွင္မ .. ၾကားေစသားးး။