ၾကမၼာေျပာင္းသာ၊ အေမွာင္စိုးကာ
ငါ့၀န္းက်င္ငယ္၊ ထိုမိန္းမသား
ဆိုက္္ေရာက္ခါလာ၊ သဒၵါနည္းစကား
ေမတၱာပိုစကား၊ ခ်ဳိသပ္လွ်ိဳ၍
သူငါမ်ားအား၊ သား သမီးငယ္
တူေမာင္သားခ်င္း၊ တူမရင္းခ်ာ မွတ္ယုံသြင္းကာ
ကဲစားယုံၾကည္ ရယူသည္။
ခ်က္ဟင္းနည္းစုံ၊ တတ္ေျမာက္ခါထား
ဟန္ခ်က္လုံးပန္း ၊ ပုံသ႑န္ရိုက္
ဂိုက္ဆိုဒ္ထုတ္လို႕၊ သူေဌးအဖာ
အကၡရာလူစား ၊ အေျမွာက္ၾကိဳက္လိုက္
စခန္းစတင္ထူသတည္း။
မလိုစကား၊ လက္တို႕ထားလို႕
ဟင္းတစ္ပန္းပိုလွ်ံကာျပ၊ အေမာင္အမိအတြက္
သည္အေမမွာ၊ အိမ္အေမနွင့္မျခား
အၾကင္္နာပိုလို႕၊ ခ်ေကၽြးသည္
စားေလလွ်ာျမက္၊ တိတ္တိတ္ျငိမ္ကာ
မၾကြင္းေလနွင့္၊ အ၀စားကာ သြားနွင့္ေလ။
ေနာက္နည္းတစ္ေယာက္၊ ထိုနည္းသုံးျပန္
မတူဟင္းကြဲ၊ အေမာင္အမိအတြက္
အၾကင္နာပိုကာ၊ ခ်ေကၽြးသည္
လွ်ာရင္းျမက္၊ တိတ္တိတ္ျငိမ္ကာ
မၾကြင္းေလနွင့္၊ အ၀စားကာ ေျပးနွင့္ေလ။
ရက္ေတြၾကာေညာင္း၊ လေတြေထာင္းလို႕
စားဖိုေဆာင္ေနာက္၊ ျပသနာရယ္ တိုး
ညံညံထြက္လို႕၊ နားကြဲမအူ
ဆူပူဂယက္၊ ရွက္စိတ္ေဘးပုံ
အေဖ်ာ္ဆရာတစ္လွည္႕၊ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ခ်က္
လွည့္ပတ္ျဖစ္လို႕၊ ဟင္းခ်က္သည္ မိန္းမအို
ရန္ရွာေလသတည္း။
အေၾကာင္းမူကား၊ သူေဌးတြက္ခ်က္
ငါ့ မိန္႕မရ၊ အပိုစားေသာက္ မလုပ္ရ
ခ်ိဳ႕ျခံေခၽြတာ၊ ဟန္ပိုကာျပ
ထမင္းရည္ဆယ္၊ ဆီသြန္းကာခ်ဲ
ကန္္စြန္းရယ္ကပ္၊ သားငါးသုံးပို
ဟင္းခ်က္သည္မ၊ အမယ္အိုသည္
မလြဲေကသာ၊ ပန္သတည္း။
နံနက္ခင္းအလာ၊ ေရာင္ျခည္ေသာက္လည္း
စားဖိုေဆာင္သည္၊ နတ္ျပည္တစ္လွည့္
ငရဲတစ္ျပက္၊ ျဖစ္ေခ်သည္ကာ
ဧည့္သည္ထေျပး၊ တိတ္ဆိတ္ေခ်၍
ေနာက္မ်ားမလာ၊ နားကိုင္ကာေလ
ထြက္ေျပးေ၀းလည္း၊
ဒီဆိုင္သည္၊ နံနက္ခင္းတိုင္
ငရဲပန္းကို ပန္ေခ်သည္။
ဆီျပန္ဟင္းလ်ာ၊ တည္ခင္းစရာ
ေရာင္ေတြစုံျဖာ၊ အပိုေပးလည္း
အကၽြနု္ပ္မမက္၊ နားခါစကား
ၾကားဖန္္မ်ား၍၊ ထိုအမယ္အိုအား
ေ၀းခါေရွာင္ဖယ္ ေနလာသည္။
ကုန္းေခ်ာစကား၊ အေပ်ာ့ဆြဲလို႕
မျမင္သူေဌး၊ ထူေျပာတိုင္တန္း
မဟုတ္စကားမ်ားနွင့္၊ ထိုအမယ္အိုသည္
အသက္ကယ္ေဆးထိုးေပးအလား၊ နားေတာ္ဆက္သည္
တဆင့္ၾကားျပန္၊ မဟုတ္မမွန္
အမ်ားသူကာ၊ ရြ႕ံရွာမုန္းေရး
ထိုအမယ္အိုကာ၊ မဆိုစကား အသာျငိမ္လို႕
မပတ္ကိစၥ၊ ေ၀းကာေန ေရွာင္ၾကသည္
စားဖိုမႈးမပီ၊ ဂုဏ္တပ္မမွီ
အကၽြနု္ပ္သည္၊ ထိုအမယ္အိုအား
ဟင္းခ်က္သည္လို႕ တြင္ေစသတည္း။    ။

နရီထက္
( ၂၄ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၂၀၁၁ )

( ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ေနရတဲ့ မေလးရွားနုိင္္ငံပတ္၀န္းက်င္ ျမန္မာဆိုင္မွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဟင္းခ်က္မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေရွ႕မွာ သား ၊ သမီးေခၚျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ ေသြးခြဲတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတာကို အခ်ိန္က စကားေျပာမွ သိလာရလို႕ပါ၊ ပထမပို္င္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္နွင့္ ေ၀း အိမ္နွင့္ ေ၀းလို႕ ကိုယ့္ရဲ႕ အေဒၚ၊ ကိုယ့္အေမတစ္ေယာက္လို႕ သားသမီးေတြကို ၾကင္နာစိတ္အျပည့္နွင့္ ေစတနာထားျပီး ခ်က္ေကၽြးတယ္လို႕ ထင္ခဲ့တယ္ေလး။ ဆိုးတဲ့ အက်င့္တစ္ခုကေတာ့ ဟင္းေတြကို ပုံစံအမ်ုုဳိးအမ်ဳိးခ်က္ျပ့ီး တစ္ေယာက္ကို တစ္မ်ဳိး ၊ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ မသိေအာင္ ခ်က္ေကၽြးတတ္တယ္။ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ သိေတာ့ လူဆိုတဲ့ သဘာ၀ သူကိုက်ေတာ့ အေကာင္းေကၽြးတယ္ ၊ ငါကိုက်ေတာ့ မေကာင္းတာ က်ေကၽြးတယ္ ျဖစ္လာတယ္။ ဟင္းတစ္ပြဲ ၊ တစ္ပန္းကန္ေၾကာင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္က ေသြးခြဲလာၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ ညီညြတ္မႈကို ပ်က္ျပားေစလာတယ္။ သူေဌးကလည္း ဆိုင္ကို အျမဲ တမ္း မလာနုိင္ေတာ့ သူ႕ေျပာသမွ်ကို အဟုတ္မွတ္ရမလို႕ ျဖစ္ေနတဲ့ ပုံစံၾကီးမ်ုဳိးလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလး ကၽြန္္ေတာ္က ကု္ိယ့္ သင္ခဲ့သမွ် ပညာေလးနွင့္ ကိုယ့္ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ၾကီးကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္လို႕ပါ။ )