ပိုစ့္ေမာ္ဒန္မွ ကဗ်ာတဲ့လား

နင္ ေျပာခဲ့တဲ့စကား

အႀကိမ္ႀကိမ္ မွားတယ္ ။

ဟားတိုက္ရယ္ေမာခဲ့တဲ့ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ

နင့္အတြက္နဲ႔ ျပန္သံုးေနရ

၀လံုးကေတာင္ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္လို႔

ေဆာင္းအခံနဲ႔

ေျပာင္းျပန္လွန္ ျပလိုက္တယ္ …

အဲဒါက သုည ။

ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ တစ္၀က္တစ္ပ်က္စိတ္ကူး

ဘယ္အရာေတြအတြက္ ဘုရားထူးမလဲ …

ဘယ္အရပ္ကလာတဲ့ေလက ျမဴးမလဲ …

ဘယ္လုိလူက ရူးမလဲ … ။

ႏုပ်ဳိသူမွ ဂုဏ္တင့္တယ္လား

အဲဒါကလည္း

ထပ္ခါထပ္ခါ မွားတုန္း … ။

ဟိုး အေရွ႕က ေတာင္ကုန္းေပၚကသစ္ပင္

ဘယ္သူမွ မခ်စ္ရင္ေတာင္

သူက သစ္လြင္ေနသေယာင္မေဆာင္ဘူး ။

ေမွာင္မိုက္ျခင္းကို ခ်ခင္း

ဘယ္သူ႔ကိုမွ တက္မနင္းဘူး ။

ေန႔ဘက္ပူေတာ့ အရိပ္ေပး

ညဘက္ေအးေတာ့ အေႏြးထုတ္

သူ႔အလုပ္ကိုပဲ သူဟုတ္ေအာင္လုပ္ျပတယ္ ။

အက်ဳိးရွိမွ ေညာင္ေရေလာင္းမယ္တဲ့လား

ငါ မၾကားခ်င္ဘူး ။

တမာရြက္ကို ခါးသက္သက္နဲ႔မ်ဳိခ်

ျပန္မရေသးတာေတြမွ ေတာင့္တေနရေအာင္

နင္က ငတ္ေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး

နင့္ အသက္ ေသသြားမွာလည္း မဟုတ္ဘူး ။

နင့္ကိုယ္နင္ မွန္ထဲမွာျပန္ၾကည့္

နင္ မသိတဲ့ အရိပ္မည္းတစ္ခု

နင့္ အနားမွာ စာတန္းျပဳေနတယ္ ။

နင္ ဘယ္ေတြ႕မလဲ …

နင္ ကိုယ္တိုင္ေပြ႕ထားတာကိုး … ။

ခပ္တိုးတိုးပဲ ကဗ်ာကို အဆံုးသတ္

နင္ သံုးတတ္မယ္ဆိုရင္

ဒီကဗ်ာကို အစကျပန္ဖတ္

သံုးခ်က္ေလာက္မွတ္ႏိုင္ရင္ တန္ၿပီ ။

အဲဒါ ငါ့ရဲ႕ ဟန္ပဲ …

ဘယ္လုိစံနဲ႔ နင္တုိင္းမလဲ … ။