ဒီေန႔ေတာ့…
အေတြးေခၚက ကာလာစုံ ေကာင္းကင္တိမ္စုိင္ေတြလုိ
ျမဳိ႕ျပက ကာလာစုံ ေရာင္စုံျခယ္သ ညအလွေတြက
အရြယ္စုံ လူစုံေတြၾကား ျဖတ္သန္းစီးဆင္းၾကတဲ့
တစ္မုိးတည္းေအာက္က ျမိဳ႕ျပနတ္ဘုံနတ္နန္းေတြနဲ႔
သုချမစ္ျပင္ပမာ ခ်ဳပ္စီး ေႏွာင္ဖြဲ႔ရင္း
ကုန္ဆုံး ပ်က္ကြယ္သြားတဲ့ ျမဳိ႕ျပစရိတ္ေတြက
ငါ့ကုိ အျပစ္ေပးလုိက္တာ အခြန္ေတြ တန္းစီးေကာက္ခံလုိ႔
ငါ့စရိတ္ေတြ ကုန္ဆုံး ေခတ္ကုိ လုိက္မမွီသလုိျဖစ္ခဲ့ေပါ့..

မနက္ျဖန္….
ငါေတြ႔ရမဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕အျပဳံးေတြ ခါးသီးမုိးစက္ေတြလုိ
ငါရင္မွာ စီးဆင္းေနရင္း ခံစားခ်က္ျပင္ျပင္းနဲ႔
အေမွာင္ညကုိ ျဖတ္သန္းခုိက္ ငါ့အနီးနားက
ဓူဝံၾကယ္ကုိ ဒူးနဲ႔တုိက္ဖုိ႔ သိပၸံဆရာက
ငါ့ကုိ နည္းပညာသစ္တစ္ခု သင္ၾကားေပးလုိက္တယ္..

သုိ႔ေသာ္….
အဲဒီေန႔က ငါ့ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး
ညည္းလုံးေတြ မုိးဟိန္းလုိ႔
ျခေသၤမင္းေတာင္ ေတာေျခာက္သလုိျဖစ္ခဲ့
ငါမွာေတာ့ စီးပြားပ်က္ကိန္းဆုိက္သလုိ
ခ်စ္သူကလည္း လက္မခံေတာ့
ဝန္းက်င္ကလည္း မူးယစ္ေဆးသမားျဖစ္ၾက
အိမ္ေစာင့္ ဟုိအေကာင္ေတာင္
ေခတ္ၾကီးကုိ ညည္းတြား
သုိ႔ေသာ္ သခင္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ဆုေတာင္းတစ္ခုက
“အိမ္ရွင္ေရ မနက္ျဖန္ ခ်စ္သူနဲ႔ လန္းေစသား” တဲ့..။

အဲဒီေန႔က…
ငါ့အေတြးအိမ္မွာ အခ်စ္စိတ္ေတြ
ဖလန္း…ဖလန္း ထေနခဲ့တယ္ မင္းကုိ ခ်စ္လြန္းလုိ႔…။

ေနာက္တေန႔…
ငါစဥ္းစားခဲ့တဲ့ အတိတ္အေတြးပုံရိပ္က
ငါရင္ခြင္ကုိ ႏုိးၾကားေစတဲ့အထိ
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရင္း ငါ့ခ်စ္သူေရွ႕
မွာတမ္းပါးလုိက္ခ်င္ရဲ႕
“ခ်စ္သူေရ အခြင့္ထူးခံ ရာထူးေပးခဲ့ရင္
ေက်းလက္မွာ လက္ထက္ကာ
သက္ဆုံးတုိင္ ႏွစ္ကုိယ္တူတြဲလုိ႔ ေနခ်င္ပါရဲ႕”
မင္းေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ ငါရဲ႕ အကၡရာမဲ့ႏွလုံးသား စကားေတြ
ခ်စ္ခြင့္မေတာင္းဆုိခင္ ငါ ဆုေျခြခဲ့တယ္ေလ……။

တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း