ငါဟာ… မီးေရာင္ကို

ေ႐ႊေတာင္မွတ္လို္႔ အေတာင္ကၽြမ္းေအာင္

မိုက္လမ္း႐ွာတဲ့ ပိုးဖလံလိုေကာင္

အျပန္လမ္းေတြမွာ အေတာက္ပံမဲ့လို႔

လာလမ္းေတြေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မျပန္ႏိုင္ဘူး

ငါ ခ်စ္တာလည္း နင္ မသိခဲ့ဘူး။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကုန္သြားတဲ့ ဖူးစာ

 ဒဏ္ရာေတြ ရင္ခြင္ပိုက္လို႔

တစ္ခါ မိုက္ခဲ့တဲ့ ငါ….

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္ဆံုၾကရင္

ေျပာျပခ်င္မိတယ္။

“အခ်ိန္တိုင္း ေမ့မရဘူးလို႔

စာ မဖြဲ႔ခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္

အခ်စ္ဆိုတဲ့ စာလံုး

ရင္ကို ႐ိုက္ခတ္တဲ့ အခါတိုင္း

စဥ္းစားမိတာ မင္းအေၾကာင္းေတြပါ

မိငယ္….”။       ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတယ္

ငါဟာ အမွတ္မ႐ွိဘူးတဲ့

ျမတ္ႏိုးစိတ္နဲ႔ အရာရာ

ေခါင္းညိတ္ေပးခဲ့မိတာ အျပစ္လား

ငါ့ အခ်စ္နဲ႔ ငါ ႐ွိပါေစေတာ့

ကမာၻႀကီးရဲ႕တစ္ေနရာနဲ႔

ငါ့ ရင္ခြင္မွာ တစ္ဘ၀စာ

နင္ ႐ွိေနၿပီပဲ ႐ွိေနႏွင့္ၿပီပဲ

ငါ ဘာကို ထပ္မက္ေမာရအံုးမွာလဲ။     ။

ငါ ဘယ္လိုပဲ မိုက္႐ူးရဲဆန္တဲ့

သတိမ႐ွိတဲ့ ပိုးဖလံလို ေကာင္

ျဖစ္ေနပါေစ…

မင္းကို ခ်စ္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔

အသက္႐ွင္ေနအံုးမယ္ မိငယ္။    ။