ရထားဥၾသဆြဲသံ တစ္ခုေၾကာင့္မ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ရည္ေတြက်ိန္စာသင့္ေနတာလား
အဲ့ဒီ့ ဘူတာနားကို
ခပ္တည္တည္ပဲ ထပ္သြားၾကည့္တာေပါ့ … ။

မျမင္ရေတာ့တဲ့
အထင္ကရေတြအတြက္
တစ္ရက္ရက္ကေတာ့ ရွိေနဦးမယ္ … ။

လွည့္စားမႈနဲ႔ အသိရဲ႕
စီးခ်င္းထိုးပြဲမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း
ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ တစ္စက္စက္တုန္လာတယ္ ။

၀ိုးတ၀ါး မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အရိပ္ေတြ
အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ
ေသာ့ေသာ့ေလး ျမင္ေနရသလိုပဲ …

ေတြးမိသေလာက္သာေရးရရင္ေတာ့
“ ေနမင္းဆိုတဲ့ အရာကို
ဘယ္လိုတိမ္ေတြကမွ အၿမဲတမ္း
ဖံုးအုပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး ” လို႔ … ။