ကိုယ္ကိုတိုင္ ပဲ့ကိုင္ၿပီး
လြန္းတင္ခဲ့တဲ့  ဘ၀က
အစိမ္းလိုက္ ငါ့ကိုၿပန္ ၀ါးမ်ဳိ
ဒီ ခႏၶာၾကီးက ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးရပ္လို႕
ကိုယ္ကိုကိုယ္ ထမ္းတင္__
ေလေတြတိုက္တိုင္းလဲ
ခံနိုင္ရည္ရွိခဲ့ၿပီ။
ႏြားေၿခရာခြက္ထဲ
ငါ့မွာ…
သမင္ေယာင္ေဆာင္လိုက္. က်ားေယာင္ေဆာင္လိုက္
ဥတုသံုးပါးမေရြး  အေရာင္ေတြလဲ
ေၿပာင္းတတ္ခဲ့…
ေဟာဒီ ပါးေတြကလည္း
ၿပံဳးၿပံဳး ၿပရတာ
အဖတ္လိုက္ အဖတ္လိုက္
ၿပကၠဒိန္ေတြကလည္း ဟုန္းဟုန္းထလို႕
အရြက္လိုက္ အရြက္လိုက္ ဆုတ္ခဲ့။

ရုပ္၀တၳဳေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားရင္း
ရုပ္၀တၳဳေတြကပဲ ၿပန္ၿပီးခ်ဳပ္ကိုင္
အႏုပညာလဲမေၿမာက္သလို ကဗ်ာလဲမဆန္ခဲ့…..
အရင္လို ……
ကမူးရွဳးထိုး မထေတာ့သလို
အလွ်င္စလိုလဲမနုိင္ေတာ့…
ဘ၀ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ အိမ္မက္ဆီကိုသာ
ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထ .
ကဆုန္ဆိုင္းခဲ့..
ခုထိေတာ့ ငါ့ခြာသံေတြလဲ အဟုန္ၿပင္းဆဲ..။

မိုးမေသာက္မွီေတာ့ ည ကအရင္ နက္တယ္.
ခံစားမွ ုအိုအို ေတြနဲ႕ ေကာင္းကင္ကို
ဆြဲၿဖဲလို႕ၿခံဳ..ရင္ဘက္ထဲက
အလြမ္းအပိုေတြကိုလဲ လံုေအာင္ ဖံုးရၿပန္____
ဟူးးးးး……
………..
တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ကိုယ္စာအမိုးေအာက္
ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ထြက္သတ္နဲ႕
ၿပင္းၿပေနတဲ့ ၀င္သတ္ကို
ရင္ဘက္မွာကပ္
ခႏၶာကိုယ္ကလည္း တခါတရံေတာ့
…..တိတ္ဆိတ္…..
…..တိတ္တတဆိတ္….
…..တိတ္တိတ္…..
…..
…..

ေက်ာဘက္မွာ ငါ့ကိုနင္းသြားတဲ့ေၿခရာေတြ
ရင္ဘက္မွာ ငါ့ကိုကန္သြားတဲ့ေၿခရာေတြ
အေနာက္ဘက္က ငါခင္းခဲ့တဲ့လမ္းေတြ
အေရွ႕ဘက္က ငါနင္းရမယ့္လမ္းေတြ
လွမ္းၾကည့္လို႕မၿမင္နူိင္သလို
လြမ္းမိလို႕လဲမေသနုိင္ေအာင္
ငါ့မ်က္နွာဖံုးကိုငါ ၿမဲၿမဲ စြပ္ခဲ့…

စြန္႕ပစ္ထားတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ တစြန္းတစၿပဴေနတဲ့
လြမ္းခိုးေရာင္ အိပ္မက္ေတြ.
အရင္ကထက္ ပိုပိုၿပီး
ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ခဲ့……..
ေႏွာင့္ေႏွး ၾကန္႕ၾကာခဲ့……

ေရွ႕မွာ……… မၿမင္ရတဲ့လမ္းေတြ
ေရွ႕မွာ……… မၾကင္ရမယ့္ အနမ္းေတြ
ေရွ႕မွာ …….. မထင္ရတဲ့ မိုးေတြ
ရင္းရမယ့္ ဘ၀နဲ႕
ဆင္းရမယ့္ အ၀ေတြ…..
တစ္ခါေတြးရင္ တစ္ခါ
………..
ရွဳိက္
……….
ငင္
……….
ေတြ
………
ေငး
………။……………..။