ဘ၀မွာ ..

အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ

မွားဖူးလို ့သာ ..

” ငါ  ” .. ျဖစ္လာတာပါ ..  ။

ဖ်က္ရာ ..ျပင္ရာ ..

ဘြာခတ္တာေတြ ..

တဘ၀လံုး ဒင္းၾကမ္းျပည့္ျပီးမွသာ ..

လူတကာ မ်က္စိေရွ ့ေမွာက္ ..

မေတာက္တေခါက္ အရာထင္လာခဲ့တာပဲ ..။

မွားယြင္းေခါင္းညိတ္ခဲ့တာေတြ ..

မွားယြင္းေခါင္းခါခဲ့တာေတြ ေၾကာင့္ ..

မလိုအပ္ပဲ အဖတ္တင္ခဲ့တာေတြ ..

မသိလိုက္ မသိဘာသာ ..

ဆံုးရႈံးခ့ဲဖူးတဲ့ အလိုခ်င္ဆံုးေတြ ..

ငါ့ကိုယ္ငါပဲ သိပါေစ ..။

ကိုယ့္အမွားနဲ ့ကိုယ္ ..

ျမိဳျမိဳခ်ခဲ့ရတဲ့ ..

အစာအိမ္ထဲက ေက်ာက္ခဲေတြ ..

ကိုယ့္အျပစ္နဲ ့ကိုယ္ ..

ဟန္မပ်က္ ေအာင့္ခံခဲ့ရတဲ့ ..

လူမသိသူမသိ ဒါဏ္ရာအနာတရေတြ ..

တကယ္ေတာ့ ..

ဟန္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ ..

လြယ္ပါတယ္ေလ ..။

ေၾသာ္ ..  လူပဲကို ..

ၾကိဳသိႏိုင္မွေတာ့ ..

ေကာင္းမယ္ထင္တာေလးခ်ည္း ..

ေရြးျပီး ကဗ်ည္းထိုးခ်င္တာေပါ့ ..

ဒါေပမယ့္ ေလာကၾကီးမွာ ..

ဒါ …အမွားမွန္း သိေတာ့မွ ..

သူ ့ရဲ ့ဆန္ ့က်င္ဖက္ အမွန္ဆိုတာ ..

သက္ေသခိုင္မာတယ္ မဟုတ္လား .. ။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ ..

ဇာတ္နာေအာင္ ငိုျပရင္ ..

ခြင့္လႊတ္ခ်င္မယ့္သူေတာ့ ..

တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ..

ထြက္လာေကာင္းပါရဲ ့ ..

ခက္ေနတာက ..

မွားမိျပီးရင္ မ်က္ရည္မက်တတ္တဲ့ ..

ငါ့ရဲ ့အားနည္းခ်က္္ပါ ..။

မွားမိေလေလ ..

အျပံဳး မဖ်က္ႏိုင္ေလေလ ..

အျပစ္ရွိေလေလ ..

ေခါင္း မာေလေလ ..

ပဲ့ေနေၾကြေနေလ ..

အ၀ီစိနက္ေအာင္တူးျပီး ..

အရြဲ ့တိုက္ေလေလ ငါပါ ..။

မွန္ခ်င္တယ္ ..

မွန္ခ်င္တယ္ ..

မွန္ခ်င္တယ္ ..ကြယ္ ..။

တခါတခါေတာ့လည္း..

မွားပဲ မွားႏိုင္လြန္းတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ..

မွန္ထဲနာနာၾကည့္ရင္း ..

..  ..  ..

သနားမိတယ္ ..။

(လမင္းမိုမို)