လမ္းေလွ်ာက္တတ္ျပီး လမ္းေပ်ာက္ေနေသးလား
ေကာင္းကင္က ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မိုးတိမ္ေတြကို
ေစ်းၾကီးၾကီး ေပး၀ယ္မထားဘူးလား…
အေပါစားဟင္းလင္ျပင္ၾကီးနွင့္ အရုပ္မဆိုးလွပါဘူး

အေတြးမေခါင္တတ္ေပမဲ့ အေတြးေခ်ာ္ လမ္းလြဲေတြ
မ်ားျပီးေနာ္…
ရင့္က်က္ျခင္း အ၀တ္အစားေတြက
ပုံမွန္လဲ၀တ္တတ္ၾကသလိုပဲ…

မုန္႕ဖိုးရလိုက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ အျပဳံးနဲ႕ေတာ့
၀ယ္စရာေတြ မ်ားေနေသးလား
ကမာၻၾကီးက အတင္းခံေစ်းနွင့္ ေစ်းေလွ်ာ့မယ္
မထင္ဘူး…

တန္ဘိုးဆိုတာ မယ္မယ္ရရနွင့္ ျမက္ခင္းျပင္ အသာပါပဲ
စိမ္းစိမ္းစိုစိုနွင့္ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ…
မလြဲသာေတာ့လည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္
အခင္းအျပင္အသာပါပဲ…

ဆည္းဆာဆိုတာ မြန္းၾကပ္တတ္တဲ့
ျမိဳ႕၀င္ေပါက္ေလးလား
အခ်ိတ္အဆက္ေတြနွင့္ မၾကည့္ျဖစ္တာ
မ်ားလွျပီးေနာ္…
ေန႕တစ္ေန႕ေလာက္အသာ သတိရမယ္ မထင္ဘူး

တစိမ့္တစိမ့္နွင့္ လြင့္ပါးလာတဲ့ ရြက္၀ါေတြက
ဘယ္နားမွာလဲ အိမ္… သူသိနွင့္ေနလား
ပင္စည္ခ်က္မၾကီးက မေခၚေတာ့ဘူး သိလား
သူတို႕က ၀မ္းနည္းျခင္းကို မယူေဆာင္တတ္လို႕လား

အေ၀းကေန ေခၚ… ေမွ်ာ္မေနနဲ႕ ေမာတယ္
အေ၀းကေန ေအာ္… ရင္ေပါက္မတတ္ေပမဲ့
နွလုံးသားမွာ အမွတ္တရနွင့္ ျငင္းဆန္တတ္တဲ့
ဒဏ္ရာေလးေတာ့ က်န္ေနခဲ့တတ္တယ္

ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးေတြက အပိုင္မွ မဟုတ္တာ
အဌားပုံစံမဆန္ေတာ့လည္း…
ငိုရမယ့္အခ်ိန္ေတြကို မေတာင္းဆိုခ်င္တာေလးကြဲ႕

ခြဲခြာသြားျခင္းကို ရင္ဘတ္တံဆိပ္မကပ္ခ်င္ေပမဲ့
စြန္႕ခြာသြားျခင္းကေတာ့ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ…
ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ဆြဲျပီးထားပါ
ရုတ္တရက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ မရလိုက္ဘူးေနာ္…

အိပ္တန္းျပန္တဲ့ ဌက္ကေလးေတြ
အေဖာ္မကြဲေစခ်င္ဘူး…
သူတို႕ ဘယ္မွာလဲဲ
ငါကေရာ ဘယ္ေနရာမွာလဲကြယ္…

ပုံစံခြက္မက်တက်မွာ ပုံသြင္းခံလိုက္ရတာလား
သီအိုရီေတြကို ဒိုင္ရာေလာ့ေတြလို သုံးစားေနေတာ့
လက္ေတြ႕က ငါတုိ႕ရဲ႕ ဘိုးေတာ္ၾကီးေပါ့ကြယ္…

ရိုးသားမႈက စကားသိပ္မေျပာဘူး
လိမ္ညာမႈက စကားေျပာတတ္သလိုပဲ
ဟန္ေဆာင္မႈကို မ်က္နွာပန္းထုတ္ေတာ့
သိကၡာဆိုတာ အရႈံးအျမတ္ မတြက္ၾကေတာ့ဘူး

ေန႕၀င္မိုးခ်ဳပ္ ရာသီေတြ မေဟာင္းေသးဘူး
လမ္းေတြက မအိုေသးဘူး
ျမစ္ေတြက မေျဖာင့္ေသးဘူး
ငါတို႕ေ၇ာ လိုက္ပါစီးနင္းေနၾကတယ္ေလးကြဲ႕…

အတၱကုိ ရင္မွာပိုက္ေတာ့ အခ်စ္ကို
လက္သပ္ေမြးၾကတယ္
သံသယကို ၀ယ္ယူၾကေတာ့ ၾကီးစိုးမႈကို
ျခယ္လွယ္ၾကတယ္
စိတ္နာျခင္းကို လွ်ိဳသပ္ၾကေတာ့ မုန္းတီးျခင္းကို
ကိန္း၀ပ္ၾကတယ္

အစမ္းသပ္ခံ လူသားေတြတဲ့လား…
မၾကင္နာတဲ့အခါ မမွ်တဘူးလို႕ မေျပာလိုက္ပါနဲ႕ေနာ္…။      ။

နရီထက္
( ၁၉ ၊ စက္တင္ဘာ ၊ ၂၀၁၁ )