ေမးခြန္းနံပါတ္(၁)

တီးလံုးသံအဆံုး
ကကြက္လည္းဆံုးျပီ။
အေငြ႕ေတြၾကား
ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသလို
အရာရာျပင္းရွရွနဲ႔
ေထာင့္ခ်ဴိးတစ္ခုအေရာက္
ေမးခြန္းတစ္ခုရဲ႕
ခ်ဳံခိုတိုက္လိုက္မႈကိုခံရတယ္။
(လမ္းနဲ ့ငါဘယ္သူမွားလဲ)…တဲ ့

“ငါ့ဦးတည္ခ်က္ကိုသူမဘာေၾကာင့္မျမင္ႏိုင္တာလဲ”

ေမးခြန္းနံပါတ္(၂)

သူမနဲ ့ပတ္သတ္လာရင္

ပတ္၀န္းက်င္မရွိဘူး…………
ေကာင္းကင္မရွိဘူး……..

ေလထုမရွိဘူး………
ေႏြဦးမရွိဘူး………..

တံခါးမရွိဘူး…………….
နားမရွိဘူး……………………
ပစၥဳပန္သည္
ေရေငြ႕ရုိက္ထားေသာဖန္ခြက္လို
မႈန္မႈိင္းမႈ႕တို ့ျဖင့္
မြန္းတည့္သြားသည္။
ဒါနဲ ့မ်ား……..
စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္
ဆိုေသာစကားျဖင့္

“သူမဘာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ၾကည့္ေနရတာလဲ။”

ေမးခြန္းနံပါတ္(၃)

အသက္ရႈုသံမ်ားအား
အတတ္ႏိုင္ဆံုးခ်ည္ေနွာင္၍
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျဖစ္လိုက္သည္။
အို………
ဘုရား…….ဘုရား…………….
သူမမွာ……
အရိပ္ႏွစ္ခုနဲ ့ပါလား………….။
နိမိတ္ျပစကားလံုးမ်ားထဲမွ
လက္ေတြ ့ဘ၀ထဲသို ့
အျပီးတိုင္ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ။
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့ရန္
က်ိန္ဆိုထားသကဲ့သို ့
ေျခလွမ္းတိုင္း၌
က်န္ရစ္သူေျခရာမ်ားအား
သူမကိုယ္တိုင္
မီးရိႈု႕ထားခဲ့သည္။

အိပ္မက္၊သူမ၊ကၽြန္ေတာ္
အခြံ(၃)ခုရွိခဲ့ဖူးသည္။

“သူမသည္အိပ္မက္ကိုသယ္ပိုးသြား၍ဘာေၾကာင့္ကၽြႏု္ပ္ကိုမႏႈိးပဲထားခဲ့ရသနည္း။”

(အေျဖ)

မည္သူမွမမွန္ခဲ့သလို
မည္သူမွမမွားခဲ့ၾကပါ။
အျဖစ္အပ်က္ဆိုသည္မွာ
အံ၀င္ဂြင္က်
ေဆာက္လုပ္ထားေသာ
စကၠဴဆက္ ပေဟဠိကားခ်ပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။

သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္
မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းထဲေပၚ၌
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ခရီးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

                                                           terry(8.9.2011)9:00am
                                                                [email protected]