ေပ်ာ္စရာ၀ယ္
ခ်ိန္ေတြျဖတ္သန္း
ကုန္လြန္ခဲ့သည့္
ငယ္ဘ၀ေလ
လြမ္းစရာေ၀း
အပူမေပး
ငယ္မူေလးမို႕
စိတ္ထဲ၀ယ္ေလ
တစ္၊ႏွစ္ စာကို
ခ်စ္ရုံကလြဲ
တစ္ျခားအာရုံ
စိတ္၀ယ္မပံု
ျဖဴစင္လွသည့္
ကေလးဘ၀
အေပၚအျဖဴ
ေအာက္အစိမ္းမို႔
ညီညီညာညာ
စုစည္းဖ်ာလုိ႔
တက္ၾကရသည့္
ရပ္ကြက္နံေဘး
ေက်ာင္းကေလးက
ခုထိတိုင္ေအာင္
လြင္ဆဲသံစဥ္
ေခါင္းေလာင္းသံပင္
နား၀ယ္ျပန္ၾကား
ငယ္ကသင္ၾကားေသာ
သူငယ္မွစ
ေလးတန္းထိသင္ေသာ
လူျပည္တြင္မရွိေသာ
ဆရာမေလးအား
ရွိခုိးသတိရ
လြမ္းဆြတ္မိ၏..။
အေမ့၏ ေစတနာ
ေတာင္းဆိုတာမ်ားလုိ႔
၀ယ္ေပးခဲ့သည့္
ထမင္းဘူးေလးလဲ
အခု အိမ္ရဲ႕ ေအာက္
တိုင္ေထာင့္ေလးမွာ
ေဟာင္းႏြမ္းေခ်ျပီ
ေပါငး္ခဲ့သင္းခဲ့
ခင္ခဲ့မင္ခဲ့
သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း
အခု
အလုပ္ခြင္သုိ႔
ေက်ာင္းဌာေနမွ
၀မ္းစာအတြက္
ေျပာင္းၾကေလျပီ…။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
တို႔ေၾကာင္းမွ သံစဥ္
ေခါင္းေလာင္းသံလြင္လြင္ကို
ကၽြန္ေတာ့္နားထဲၾကားတုိင္း
သင္ေပးခဲ့သည့္
ဆရာမမ်ား
တူေပ်ာ္ခဲ့သည့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား
လြမ္းဆြတ္တမ္းတ
သတိရရင္း
ထုိကဗ်ာနဲ႔ဂုဏ္ျပဳပါရေစ
တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္ ပံုရိပ္ေတြေလ…………။

သူငယ္တန္းမွ သင္ေပးခဲ့ေသာယခု လူျပည္လူေလာကတြင္ မရွိေတာ့ေသာ ဆရာမကိုဦးခ်ကန္ေတာ့ရင္း အသုဘ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ
တပည့္အားခြင့္လႊတ္ပါရန္ေတာင္းပန္ရင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး။
                                                                               မိုးၾကီး(ေလၾကီး)