ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရေတာ့မယ့္ငါက
သိပ္ခ်စ္တယ္…. ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းနဲ႔
နင့္ရင္ကို အတင္းတြန္းဖြင့္ မ၀င္ခဲ့ဘူးေနာ္…..

ငါ ၾကိတ္မွိတ္ငိုေနခဲ့တာ
ျမိဳသိပ္ျခင္းရဲ့ ေ၀ဒနာေတြေပါ့..
မင္း  လက္ျပေနတာသိတယ္..
လာခ်င္လာ..သြားခ်င္သြား
ငါမွ…တားခြင့္မရွိခဲ့ဘဲ….

စြန္႔လႊတ္ရမတဲ့လား…
ေျဖပါဦးကြာ…
ဟိုး….အတိတ္ကေနခုထိ
ဘယ္တုန္းကမ်ား ငါပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိခဲ့လို႔လဲ..

ေျပာတတ္လိုက္တာ..ေမ့လိုက္ပါတဲ့
တိုက္ဆိုင္မႈရွိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ
ငါ လြမ္းခြင့္ေတာ့ ရွိပါေသးတယ္…

မုန္းလိုက္တဲ့လား…
သြားစမ္းပါကြာ….
ငါအနစ္နာခံခဲ့သမွ် ျပန္နာက်ည္းရရင္
မင္းရင္ ဆယ္ခါျပန္ကြဲလည္း မေလာက္ဘူး…

ငါတစ္ေယာက္ထဲ ခ်စ္ေနပါရေစ…
ငါတစ္ေယာက္ထဲ လြမ္းေနပါရေစ…
ငါတစ္ေယာက္ထဲ ငိုေနပါရေစ…
ႏွစ္သိမ့္ဖို႔လည္း မလိုဘူး…
သနားဖို႔လည္း မလိုဘူး…
အားေပးဖို႔လည္း မလိုဘူး..

အနည္းဆံုးေတာ့ ဒီဘ၀မွာ
ငါ့ႏွလံုးသားကို ငါပိုင္ေသးတယ္..

မင္းလိုခ်င္တဲ့ အရာရာအတြက္
မင္းႏွလံုးသားကို မင္းေပးဆပ္
မြန္းက်ပ္တဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုမွာ
မင္းျငီးေငြ႔လို႔ ေနမေပ်ာ္တဲ့အခါ
မင္းစြန္႔ပစ္ခဲ့တဲ့ ငါ…ဆိုတာကို
မင္းမေမ့ႏိုင္မွာပဲ ငါစိုးတာပါ….
တကယ္ေတာ့….
           မင္းေမ့ဖို႔ပဲ လိုတာပါ….အခ်စ္ရယ္……