ပန္းေတြပ်ိဳးတဲ့ “သခင္”
အနမ္းေတြ မသိုးမသန္႔နဲ႔
……. ငါ့ကို …….
နမ္းေျခြခ်ိဳးရက္တယ္
……. မင္း …….
အပန္းေျဖဖို႔မ်ား
စခန္းေျမ တမို႔မို႔နဲ႔
ရိုးျပတ္ရယ္တဲ့ ဒီေတာမွာ
အေျပာက်ယ္စြာ ေမွာက္မွားမိတဲ့
ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ အရိုင္းပြင့္ေလး
……. ငါ …….
ႏိႈင္းခ်င့္မေတြးပါဘဲ
ေလယူရာတိမ္း ယိမ္းခဲ့မိတယ္
ခုေတာ့ျဖင့္
……. မင္း …….
စိမ္းခဲ့တာေတာင္ အမႈမထား
လူ႔ငႏြားလို
……. ငါ …….
ျပဳစားတာပဲ မွတ္လိုက္ခ်င္တယ္
ဂရုမထားပါဘဲ စိတ္အလိုလိုက္
သိပ္ကိုမိုက္ခဲ့ရတာမို႔
ႀကိတ္ငိုရိႈက္ခဲ့ရတာေတြလည္း
အတိတ္ကို ရိုက္ခတ္ခဲ့တာပါပဲ
ၾကာၾကာသဲတဲ့ ဒီမိုးမွာ
လာသမွ် မစဲဘဲ
ငါသာပဲ မစိုခဲ့တာမို႔
ၿပိဳခဲ့တဲ့ ငါ့မ်က္ရည္ေတြ
အလွပ်က္ ေနပါေစဦးေတာ့
ဘ၀သက္ေသ အၿပံဳးရယ္က
……. မင္း …….
ေျခြႏိုင္တုန္းပဲ ေပ်ာ္ရမွာေပါ့
အေဖာ္ရွိခဲ့လို႔ အေပ်ာ္သိခဲ့ေတာင္
ေမာ္မၾကည္႔ရဲေအာင္ စိတ္ကိုႏွစ္
သိပ္ကိုခ်စ္ခဲ့တာ
……. ငါပါဟာ …….
အရိပ္လိုျဖစ္ဖို႔ ဒီအေရးအတြက္
သဒၵါကဲလို႔ တဏွာထဲသို႔သာ
ငါ့ဘ၀ေလး ေျခစံုဆင္း
ေနကုန္ရင္းနဲ႔ ေလာင္ကၽြမ္း
အေမွာင္ခန္းထဲက မထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
သက္ပိုင္ဦးတဲ့ “ပန္းဘုရင္”ရယ္
အနမ္း(ကား)စင္မွာ လြမ္းရင္ခြင္အပ္လို႔
ယာဇ္တင္ကာ သတ္ေနတာေတာင္
……. မင္းကေတာ့ …….
နန္းရင္ျပင္ထက္က လွမ္းျမင္ေနရက္ပါ့ကြယ္