(၂)
ကိုမွန္ကင္းက သူတုိ႔တဲစုေလးမွာ လူခ်စ္လူခင္ေတာ႔ မ်ားတယ္။ သည္ေနရာကေလးကအစုကို သူ ေရာက္လာတာ ရွိလွမွ အလြန္ဆံုး တစ္ႏွစ္သာသာေပါ႔။ အရင္က သူပုဇြန္ေတာင္ဘက္မွာ ေနတယ္။ သူ႔အုပ္စုကေလးနဲ႔ သူ ေနတာပါပဲ။ အခု ေနသလုိပါပဲ။ေနာက္ေတာ႔ အေပါင္းအသင္းမင္ျပီး ဒီမွာ ေနျဖစ္ေတာ႔တာ။ ပထမ ေရာက္စကေတာ႔အတြဲရယ္၊ ဘာရယ္ မရွိပါဘူး။ တစ္ကိုယ္ေတာ္ပဲ။ ျမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚ ၾကံဳသလိုလိုက္သြားတာပဲ။

ေျခေထာက္ကေလးနဲ႔ စမ္းစမ္းျပီး တစ္တြဲျပီး တစ္တြဲ ကူးေနတာပဲ။လက္ကလည္းတီး၊ ပါးစပ္ကလည္းဆုိပဲ။ ဘုရားလမ္း ဘူတာေလာက္ ေရာက္ေတာ႔ ဆင္း၊အင္းစိန္ရထား ေျပာင္းစီး၊ တာေမြေလာက္ ကန္ဘဲ႔ေလာက္မွာ ျပန္ဆင္း၊လမ္းေဘးမွာ ထမင္းေလးဝယ္စား၊ ဘူတာတစ္ခုခုမွာ ခဏနား။ႏွစ္ခ်က္ခြဲေလာက္ ရထားျပန္တက္ျပီးရင္ မိုးၾကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ေရာ။
ရလည္း ရတယ္။ မရဘူးဆုိတဲ႔ေန႔ ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရတယ္။

တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကိုမွန္ကင္း အရက္ေတာ႔ ၾကိဳက္တယ္။ အေသကို ၾကိဳက္တာ။ျပန္ေရာက္ျပီဆုိတာနဲ႔
ေရခ်ိဳးတယ္။ အနားက ဘူတာရံုကေလးေဘးမွာ ေတာအရက္ဆုိင္ကေလး တစ္ဆုိင္ရွိေတာ႔သူ႔အဖုိ႔ နီးနီးနားနား အဆင္ေျပတယ္။ နည္းနည္းေလး ေထြလာေတာ႔မွ ျပန္လာတာ။ျပန္လာတယ္ ဆုိေပမဲ႔ သူ႔ခ်ည္း ျပန္လာတာလို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလး
တစ္ေယာက္ေယာက္က လာၾကိဳမွ ျပန္လာလုိ႔ရတာ။

သူ႔လို ဘဝတူ မိသားစုေတြထဲမွာ သားေတြ၊ သမီးေတြနဲ႔ ေဝေဝစည္စည္ရွိေနတဲ႔မိသားစုေတြလည္း ရွိတာပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း ငယ္ေပါင္း ရိုးရိုးသားသား၊က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ၊ သစၥာရွိရွိပဲ။ ဘဝတူ အခ်င္းခ်င္းလည္း သင္႔ျမတ္ၾကတာပါပဲ။

သူ႔ကေလး၊ ကိုယ္႔ကေလး ေခၚခိုင္း ေခၚတြဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ ကေလးရယ္မွမဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြကလည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္မွ မဟုတ္ဘူး။ တြဲျပီးလုိက္ပို႔တာပဲ။ ရွက္တယ္ ဘာတယ္ မရွိဘူး။ အရက္ဆုိင္မွာ ကိုမွန္ကင္း
မူးေလာက္ျပီ ဆုိရင္ ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာပဲ။

“ဦးမွန္ကင္းၾကီး ထေတာ႔ ” ဆုိေတာ႔ “ဟုတ္ပါျပီဗ်ာ” ဆုိျပီး ထရေတာ႔တာ။
မထလုိ႔လည္း မရဘူးေလ။ သူမ်ားတြဲမွ သူအိမ္ေရာက္မွာကိုး။

 ေနာက္တစ္ခုက ကိုမွန္ကင္းက ဖဲရိုက္ေကာင္း၊ သူ႔မွာ ဖဲထုပ္တစ္ထုပ္ကိုယ္ပိုင္ ရွိတယ္။ သူမ်ား ဖဲထုပ္နဲ႕ဆုိရင္ေတာ႔ သူလက္မခံဘူး။သူ႔ဖဲထုပ္နဲ႔သာ ရိုက္မယ္ဆိုလုိ႔ကေတာ႔ မ်က္စိေကာင္းမကလုိ႔  မ်က္စိသံုးလံုးပါလာပါေစ၊ လာခဲ႔ပဲ။ သူ႔ဖဲထုပ္ကိုလဲ သူဘာမွ လုပ္ထားတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ရိုးရိုးဖဲထုပ္ပါပဲ။ မွတ္ထား ေတးထားတာလည္း မရွိပါဘူး။ တြဲရိုက္မယ္႔
မ်က္စိေကာင္းတဲ႕ လူက ရိုက္မယ္ဆုိရင္ ၾကိဳက္သလုိ စစ္ေလ။

မသကၤာဘူး ထင္ရင္ မရိုက္နဲ႔။ သူ ကိုင္တြယ္ေနက်မို႔ သူ႔အထာေလးနဲ႔သူသိေနတာကလြဲလို႔ ဖဲထုပ္ကို ဘာမွ ျပင္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။တကယ္ရိုက္ျဖစ္ျပီဆိုရင္ေတာ႔ ကိုမွန္ကင္း သူ႔လူယံုကို ေခၚလာေရာ။ေငြအႏုတ္အသိမ္း လုပ္ဖုိ႔၊ တစ္ဖက္က ဖဲပြင္႔ၾကည္႔ေပးဖုိ႔ ဒါပဲ။ က်န္တာ သူပဲကိုယ္တယ္၊ ရိုက္တယ္။ သူေခၚလာတဲ႔ သူက ကိုင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလ်ာ္စရာရွိရင္
ေလ်ာ္လုိက္၊ စားစရာရွိရင္ စားလုိက္။ ဒါပဲ ခိုင္းထားတာ။ ဝိုင္းျဖစ္လုိ႔မ်ား ဆုိလို႔ကေတာ႔ ကိုမွန္ကင္းက ဒိုင္ပဲ လုပ္တယ္။

သူမ်ား ေမွာက္ထားတဲ႔ ဖဲခ်ပ္ေတြကို လုိက္စမ္းျပီး “ဖမ္းတယ္” လို႔ေအာ္ေတာ႔တာ။ မ်က္စိေကာင္းတဲ႔ ရိုက္ဖက္ေတြက
“ ေအာင္မာ မွန္ကင္းရာ ေသခ်ာမွလဲလုပ္ပါဟ” လုိ႔မ်ား ဆိုရင္ ေအာက္ဖဲတစ္ခ်က္ လက္နဲ႔ပြတ္ထည္႔ျပီး ကုလားကြလို႔
ေအာ္လည္း ေအာ္၊ ေဖာင္းခနဲလည္း ရိုက္ခ်၊ ၾကည္႔လိုက္ ကုလားပဲ။ “ပိုင္လွခ်ည္လား မွန္ကင္းရ” ဆိုေတာ႔
“ကံေပါ႔ဗ်ာ မွန္ကင္းရဲ႕ ကံပါ” တဲ႔၊ အျမဲေျပာတတ္တယ္။

ဖဲရိုက္တင္ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ားထုိးရင္လည္း ကိုမွန္ကင္းကိုေတာ္ရံုလူ မႏူိင္ဘူး။
ေကာင္းလုိက္တဲ႔ ေခါင္းကလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ႔ က်ားကြက္က စကၠဴက်ားကြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ သစ္သားက်ားခံု ျဖစ္ျဖစ္၊ မကစားခင္ သူ႔လက္နဲ႔ လုိက္စမ္းတယ္။ဒါပဲ ျပီးျပီ။

က်ားေကာင္ေတြ ေျဖာင္႔ေနေအာင္ စီတယ္။ သစ္သာခံုဆုိရင္ေတာ႔ သူပိုၾကိဳက္တယ္။ က်ားထုိးတယ္
ဆိုလုိ႔ ေရးေတးေတး ျမင္ရလို႔ေတာ႔ မထင္နဲ႔ဘာမွကို မျမင္ရတာ။ ဝိုးဝိုးဝင္းဝင္းေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ။
ေနသာေနသလား၊ ေမွာင္ေနသလားဆိုတာပဲ သိတာ။

  တစ္ဖက္လူရဲ႕ က်ားက ဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔ တက္တယ္ဆုိရင္ သူကလည္း ဂ်စ္ဂ်စ္နဲ႔
တက္လိုက္တာပဲ။  သူ႔က်ားေကာင္ တစ္ဖက္ကင္းေနရာ ေရာက္လုိ႔ မထည္႔ေသးဘူးဆုိရင္
ကင္းထည္႔ လုိ႔ ေအာ္ေရာ။ သူက ကင္းထည္႔ရမယ္ဆုိရင္လည္း ကင္းထည္႔ေပးလုိက္ေရာ။တစ္ခါတစ္ေလ သံုးကြက္ေလာက္မ်ား
ေက်ာ္စားသြားတာေဒါင္း၊ ေဒါင္း၊ ေဒါင္းနဲ႔ လူေကာင္း မ်က္ျမင္ဆုိတဲ႔ လူက ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ႔ေရာ။

ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ ကစားရင္ တစ္ေကာင္က်ရင္လည္း ေပးမွ၊ ႏွစ္ေကာင္က်ရင္လည္းေပးမွ၊ သေရရံႈးရင္လည္း ေပးမွ ကစားၾကေတာ႔တာ။ ကစားရင္လည္း မ်ားေသာအားျဖင္႔ကိုမွန္ကင္း ႏိူင္တာခ်ည္းပဲ။ က်ားႏူိင္တဲ႔ ေန႔ဆုိရင္ ဘူတာရံုေဘးက
ဆုိင္ကို အေစာၾကီးေရာက္တတ္တယ္။ အဲ႔ဒီေန႔ ရထားမတက္ေတာ႔ဘူး။

ကိုမွန္ကင္း ေဘာလံုးလည္း ကန္ေသးတယ္။ ကန္တာမွ ေၾကးၾကီးမွ ကန္တာ။ဂိုးက်ဥ္း တစ္ေယာက္ခ်င္း ကန္ခ်င္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔တဲေတြနားက ဆိုကၠားနင္းတဲ႕ကိုေက်ာ္ခက အရက္ဝို္င္းမွာ စိန္ေခၚေတာ႔ ကိုမွန္ကင္းက သိပ္ရတာေပါ႔ တဲ႔၊
ေၾကး မပယ္ေၾကးတဲ႔။ မ်က္ႏွာဝ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္က်ယ္တဲ႔ သစ္သားတုိင္ကေလးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စိုက္ထည္႔ျပီး ကြင္းမက်ယ္ တကယ္ကေလးထဲမွာ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ ကိုေက်ာ္ခ ပိုက္ဆံေၾကး ေဘာလံုးကန္မယ္ဆုိေတာ႔ ဘူတာရံုကေလး ေဘးက ကြင္းမွာ
အဲ႕ဒီေန႔က လူေတြကို ညိဳ႕လုိ႔။ ပြဲၾကည္႔ပရိတ္သတ္ဆုိတာ ျပံဳးလုိ႔ရႊင္လုိ႔။ကန္မွာကလည္း ဂိုးက်ဥ္း၊ ကန္မယ္႔လူကလည္း တစ္ဖက္ တစ္ေယာက္စီ၊ေလာင္းေၾကးကလည္း ငါးဆယ္ေၾကးတဲ႕။

ပြဲစမယ္လုပ္ေတာ႔ ဒိုင္လုပ္တဲ႔ ဘူတာက စာေရးၾကီးက မ်က္စိေကာင္းတဲ႔ ကိုေက်ာ္ခ အဝတ္စနဲ႔ တင္းေနေအာင္ စည္းတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္မျမင္ဆုိေတာ႔ ကိုေက်ာ္ခကိုလည္း မျမင္ရေအာင္ လုပ္ရတာေလ။ ေဘာလံုးကိုလည္း ဆန္ခါကြက္က်ဲက်ဲ
ရက္ထားတဲ႔ ေဘာလံုးစြပ္တဲ႔ အိတ္နဲ႔ စြပ္တယ္။ ေဘာလံုးစြပ္မွာ ျခဴကေလးတစ္လံုး ျမဲေနေအာင္ ခ်ည္တယ္။

လက္မွတ္စာေရးၾကီးက နည္းနည္းကန္ၾကည္႔ေတာ႔ ျခဴကေလးက တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ေဘာလံုး ေျပးရာမွာျမည္ေနေရာ။
အားလံုး အဆင္ေျပေတာ႔ ေဘာလံုးပြဲစတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာဖုိင္႔ဖုိင္႔၊အသားျဖဴျဖဴ ကိုမွန္ကင္းၾကီးက ေဘာင္းဘီအတို ပြပြၾကီး ဝတ္ထားေတာ႔တကယ္႔ေဘာသမား ဆိုက္ပဲ။ ဒိုင္က ေဘာလံုးကို ေျမွာက္ျပီးလည္း ခ်လိုက္ေရာ၊ေျပးျပီး လုလိုက္ၾကတာ။ ေဘာလံုးက ေျပးခ်င္တဲ႔ေနရာေျပးေတာ႔ ျခဴသံကုိ နားေထာင္ျပီး ႏွစ္ေယာက္သား လုိက္လုလုိက္ၾကတာ လဲၾက၊
ကြဲၾကနဲ႕။ ေဘာလံုးနား ေရာက္လုိ႔ ခ်ိန္ကန္ေတာ႔လည္း ေဘာလံုးကို ထိတယ္မရွိဘူး၊ ေလပဲ ကန္မိေတာ႔ ကြင္းေဘးက လူေတြက တဝါးဝါးနဲ႔။

ဟုတ္ျပီကြ၊ မွန္ကင္းကြ၊ ေရွ႕မွာ နည္းနည္းတိုးဦး၊ ဟုတ္ျပီ၊ကန္…ကန္ေတာ႔ဆိုတဲ႔ အသံေတြဆုိတာ ညံလို႔။ နာရီဝက္ေလာက္ထိ ဘယ္သူမွဂိုိးမရေသးဘူး။ တစ္ခါေတာ႔ ကိုမွန္ကင္း ေဘာလံုးရသြားတယ္။ သူသြင္းရမယ္႔ဂိုးတိုင္ဘက္ကို ဘယ္လုိမွတ္ထားသလဲ မသိဘူး။ လွည္႔ျပီးသား ျဖစ္သြားေရာ။ကိုေက်ာ္ခ အရွိန္နဲ႔ လဲေရာ။ သည္ေတာ႔မွ ကိုမွန္ကင္း သူ႔ေျခခံုျပားၾကီးနဲ႔
ေျမလွိမ္႔ကန္လိုက္တာ။ ေဘာလံုးကျခဴသံတခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ ဂိုးေပါက္ထဲ တည္႔တည္႔ၾကီး ဝင္သြားေတာ႔တယ္။ “ဂိုး”
လုိ႔လည္း ေအာ္ေရာ ပြဲလည္း ျပီးေရာ။ တစ္ဂိုး ဂိန္းဂိုး။

ကိုမွန္ကင္းက အဲ႔သလုိ လူမ်ိဳး။ မၾကည္နဲ႔ညားေတာ႔ ကိုမွန္ကင္းက်ားမထုိး ျဖစ္ေတာ႔ဘူး၊ ဖဲမရိုက္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး၊ ေဘာလံုးလည္း
မကန္ျဖစ္ေတာ႔ဘူး၊ ရသမွ် ပိုက္ဆံေလး က်စ္က်စ္စုတယ္။ အရက္ကေလးေတာ႔ေသာက္ေသးတယ္။ ညေနဘက္ ျပန္ေရာက္ရင္ အရက္ကေလး ေသာက္လုိက္၊ ပတၱလားေလးတီးလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ဆုိလိုက္နဲ႔။