“ဦးမွန္ကင္းၾကီး မိန္းမ ခိုးလာျပီ အေဖေရ” တဲ့။

ေအာ္လိုက္ၾကတဲ႕ ကေလးေတြဆိုတာ ပြက္ပြက္ကို ညံသြားေတာ႔တယ္။ ကေလးေတြက အေဖေရလုိ႔သာ ေအာ္ၾကတာ။ ထြက္ၾကည္႕ေတာ႕ အေမေတြခ်ည္း ထြက္ၾကည္႕တယ္။ အေဖေတြကထြက္ၾကည္႕လို႕လည္း ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သည္တဲစုကေလးေတြမွာ ေနၾကတဲ႕အိမ္ေထာင္ဦးစီးဆုိတဲ႕ ေယာက်ာ္းသား ဆယ္ေလးငါးေယာက္ဟာ မ်က္မျမင္ေတြခ်ည္းပဲ။

ဒါေပမဲ႔ ကိုမွန္ကင္းမိန္းမ ခိုးလာတယ္ဆုိေတာ႕ သူတုိ႕လည္း မျမင္ရေပမဲ႔ ထြက္ၾကည္႕ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း ျပံဳးလုိ႔ရႊင္လုိ႔။ သူတုိ႔အားလံုးကဆရာၾကီးလုိ႕ေခၚၾကတဲ႔ ဦးက်ီးညိဳကေတာင္

“ဟ မွန္ကင္းၾကီးရ၊ ႏွစ္ေယာက္သားတြဲလို႕၊ ဟုတ္လွခ်ည္႕လား ငါ႔လူရ” တဲ႔ ၊ လွမ္းေအာ္တယ္။

ဟုတ္လွခ်ည္လားသာ ေအာ္တာ၊ သူလည္း ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး ၊ တကယ္ကႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဖုိးငိုလည္း ပါေသးတာ။ မနက္ကခုႏွစ္နာရီခြဲေကာင္နဲ႕ လိုက္သြားတုန္းက ကိုမွန္ကင္းရယ္၊ ဖုိးငိုရယ္ႏွစ္ေယာက္တည္း။ မယ္ဒလင္နဲ႕ သြပ္လြယ္ဘူးေလးေတာ႕ ပါတာေပါ႕ေလ။ အခုညေနျပန္လာေတာ႕ သံုးေယာက္။ ကိုမွန္ကင္းကို မိန္းမတစ္ေယာက္က တြဲလုိ႔။
တြဲတယ္ဆိုေပမဲ႕ မိန္းမက ေရွ႕က ကိုမွန္ကင္းက အဲ႕ဒီမိန္းမပခံုးကို ကိုင္ရင္း စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔ ျပန္လာတာ။ ဖုိးငိုကေတာ႔ ဟိုးေဝးေဝးေနာက္က ၾကံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစုပ္ရင္း လုိက္လာတယ္ ။

ကိုမွန္ကင္းကေတာ႔ မယ္ဒလင္ကေလး ေက်ာမွာ ကပ္တဲ႕ျပီး ဘူတာကဆင္း၊နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ ဝါးတံတားေလး ေတြ႕လိမ္႕မယ္။ ျဖတ္၊ တဲစုကေလးေတြေတြ႔လား၊ ေခါင္ေစာက္ေစာက္ တဲကေလး တည္႔တည္႔ကို သြားလုိ႔ ေနာက္ကလုိက္ရင္းတတြတ္တြတ္နဲ႔ လမ္းျပတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေရွ႕က မိန္းမက လူစိမ္းဆုိေပမဲ႕
သြားေနလိုက္တာ ေျဖာင္႔လုိ႕။

တဲကေလးေပၚေရာက္ေတာ႕ ကိုမွန္ကင္းက မယ္ဒလင္ကို ေက်ာသိုင္းထားရာကျဖဳတ္ျပီး ထရံမွာ ညွပ္ထားတဲ႕
 ႏွီးေခ်ာင္းမာမာကေလးမွာခ်ိတ္တယ္။ သူခိုးလာတဲ႔ မိန္းမကို လွမ္းျပီး ေရတခြက္ ခပ္ေပးစမ္းပါတဲ႔။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခိုင္းေနတဲ႔ ကိုမွန္ကင္းကိုလာၾကည္႕ၾကတဲ႕ ကေလးေတြနဲ႕ မိန္းမေတြက သေဘာေတြက်လုိ႔။ ကိုမွန္ကင္းကေတာ႕အိအိဖုိင္႔ဖုိင္႔ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို တသိမ္႔သိမ္႔ ျဖစ္သြားေအာင္ ရယ္ရင္းက….

    “မယားေနစ ဆင္ေသမွဗ်”

ဆိုေတာ႔ မိန္းမေတြက ဝိုင္းရန္ေတြ႕ၾကကာ ကက္ကက္လန္ေရာ။ ခဏေနေတာ႔ ကိုမွန္ကင္းက ဖုိးငိုကို လွမ္းေခၚတယ္၊ ဖုိးငိုက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႔ ဝယ္လာတဲ႔ ထမင္းသံုးထုပ္ကို သူ႔ေရွ႕မွာ လာခ်တယ္။ တကယ္က ဖုိးငိုကကိုမွန္ကင္းရဲ႕သား မဟုတ္ဘူး ဘာမွလဲမေတာ္ဘူး။ သူ႔လို ဘဝတူ မ်က္မျမင္ထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕သားပဲ။ အသက္က ရွိလွမွ ဆယ္ႏွစ္သာသာပဲ။ ကိုမွန္ကင္းမွာက
လူတြဲမရွိဘူး၊ တစ္ေယာက္တည္းသမား။ လူပ်ိဳလား ဆုိေတာ႔လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမနဲ႔လား ဆုိေတာ႔လည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမေတာ႔ ရဖူးတာေပါ႕။

ဖုိးငိုကိုပဲ ေလာေလာဆယ္ လူတြဲလုပ္ေနရတယ္။ ဆရာၾကီး ေသာ႔ခတ္ျပီး လႊတ္လိုက္တဲ႔ သြပ္လြယ္ဘူး လည္ပင္းခ်ိတ္ျပီး တစ္ေနကုန္
မီးရထားလိုက္စီးေနလုိက္တာ ေမွာင္မွခ်ည္း ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေတာ႔ပိုက္ဆံခြဲ။ ဆရာၾကီးက တခ်ိဳ႕ တစ္ဝက္ ႏွတ္ျပီး က်န္တာ ဖုိးငို တစ္ခ်ိဳး၊ သူ ႏွစ္ခ်ိဳး ယူေနက်။ ဖုိးငိုကလည္း ေက်နပ္တယ္။ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ ထြက္ရတာ သူေပ်ာ္တယ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ရတယ္။

ကိုမွန္ကင္းက အဆိုေကာင္း၊ အတီးေကာင္း။ အသံကေတာ႔ ခပ္အစ္အစ္ ၊ ရွတတ၊ ကြဲျပဲျပဲၾကီး။ ဆုိတတ္လို႔သာ
နားေထာင္ေကာင္းတာပဲ ရွိတယ္။ ဖုိးငိုကကိုမွန္ကင္းနဲ႔ လိုက္ခ်င္သလို ကိုမွန္ကင္းကလည္း ဖုိးငိုမွ ဖိုးငို။တျခားကေလး တြဲေလ႔မရွိဘူး။ အဆိုေလးရတဲ႔ ကေလးမေတြ ရွိသားပဲ။ ဘယ္ေတာ႔မွ မေခၚဘူး။ ဖုိးငိုကိုပဲ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနျပီကိုး။

ဖုိးငို ေပးရတာကိုလည္း သူ ဝမ္းသာတယ္။ ဖိုးငိုတို႔တဲက သူ႔တဲနဲ႔ သိပ္မေဝးေပမဲ႔ ဖုိးငိုက ကိုမွန္ကင္းနဲ႕ပဲ ညအိပ္တယ္။ ႏွိပ္ေပး
နင္းေပးေသးတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ဆင္းတာ၊ ေရအိမ္ဆင္းတာကအစ ဖုိးငိုပဲ။မယ္ဒလင္ၾကိဳး ေျပးဝယ္ပါအုန္းဟ ဆုိလည္း ဖုိးငိုပဲ။ ဖ်ားလုိ႔ နာလို႔ ခ်မ္းေအးေလး၊ လင္ေမာ္ဂ်င္းေလး ေျပးဝယ္ပါအုန္းဟ ဆုိလည္း ဖုိးငိုပဲ။

ဖုိးငိုလာခ်ေပးတဲ႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲက အင္ဖက္နဲ႔ ထုပ္ထားတဲ႔ ထမင္းသံုးထုပ္ကို ကိုမွန္းကင္း ခိုးလာတဲ႔ မိန္းမက ေျဖတယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္က ပစၥည္းပစၥယေလး၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ကေလး တခ်ိဳ႕ကို ဖုိးငိုက လိုက္ျပေတာ႔ အဲ႔ဒီမိန္းမက လိုက္ၾကည္႔တယ္။
သူက ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ အိမ္ရွင္မ ျဖစ္သြားျပီကိုး။ ကုိမွန္ကင္းကိုသာမကပဲ ပစၥည္းခန္းဆုိတာလည္း သူနဲ႔ဆိုင္သြားျပီကိုး။

ကိုမွန္ကင္း ခိုးလာတဲ႔ မိန္းမကလည္း ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္မႈကို ခဏေလးနဲ႔ ျမင္သြားျပီးသား ျဖစ္ေရာ။ အိပ္စရာ ေခါင္းအုံးႏွစ္လံုး၊
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ သံပန္းကန္သံုးေလးခ်ပ္၊ ဒယ္အိုးကေလးတစ္လံုး၊ သံုးဘူးဝင္ဒန္အိုးလတ္လတ္တစ္လံုး၊ ပုလင္းေလးငါးလံုး၊ ေရညွိတတ္ေနတဲ႔ ေသာက္ေရအိုးတစ္လံုးနဲ႔ မတ္ခြက္ ေၾကြကြာတစ္လံုးပါပဲ။

ကိုမွန္ကင္း ပိုင္တာ ဒါပဲ။ ကိုမွန္ကင္း ခုိးလာတဲ႔ မိန္းမကလည္း ဒါေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ထားပံုပဲ။ ကိုမွန္ကင္းလုိလူဆီက သည္႔ထက္ ဘာမွေမွ်ာ္လင္႔မထားဘူးဆုိတဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးပဲ။ သံပန္းကန္ျပားႏွစ္ခ်ပ္ ယူျပီး ထမင္းေတြ ထည္႔တယ္။ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ခပ္ျပီး ကိုမွန္ကင္းေရွ႕ ခ်ေပးတယ္။ ဖုိးငိုနဲ႕ ကိုမွန္ကင္းကိုသာ ခ်ေပးတာ သူကေတာ႔ မစားဘူး။

    “အစ္ကို စားေလ” ဆုိေတာ႔ ကိုမွန္ကင္းက ျပံဳးျပံဳးၾကီးနဲ႔

“မၾကည္လည္း စားေလ” တဲ႔။

မၾကည္ဆုိတဲ႔ နာမည္ကို သိရေတာ႔ ဝိုင္းၾကည္႔ေနတဲ႔ မိန္းမေတြက ဖုိးငိုကို စတယ္။

    “နင္ စားျပီး ျမန္ျမန္ ျပန္ေတာ႔၊ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ နင္နဲ႔ ကေန႔ ဘာမွမပတ္သက္ေတာ႔ဘူး။ မၾကည္ ေရာက္လာျပီ” တဲ႔။

ဖုိးငိုကလည္း သူ႔ဆရာသမား မိန္းမ ရလာတယ္ ဆုိေတာ႔ ေပ်ာ္ေနပံုပဲ။ႏွစ္ေယာက္သား သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၾကတာ မွန္ေပမဲ႔ ကိုမွန္းကင္း မိန္းမရလာျပီဆုိေတာ႔ သူ ဆက္ေနလို႔ မေကာင္းေတာ႔ဘူးဆုိတာ ဖုိးငိုကလည္း သိပံုေပၚတယ္။

    “က်ဳပ္ ျပန္မွာပါဗ်ာ” တဲ႔။

မိန္းမေတြက ရယ္ေတာ႔ ကိုမွန္ကင္း မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ မျပန္ပါနဲ႔ကြာ၊တုိ႔နဲ႔ပဲ ေနပါတဲ႔၊ ေျပာရွာပါတယ္။
ဖုိးငိုက မေနခ်င္ပါဘူးပဲ ေျပာျပီး ထမင္းဆက္စားတယ္။ ကိုမွန္ကင္းထမင္းစားျပီးေတာ႔ မၾကည္က
ေနာက္ေဖးဘက္ ပန္းကန္ထြက္ေဆးေတာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္က မၾကည္ကို ဘယ္ကေခၚလာတာလဲတဲ႔ တိုးတုိးေလးေမးတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မေျဖပါဘူး၊ ဖုိးငိုကပဲေျဖတယ္။

“ပုဇြန္ေတာင္ ဘူတာမွာ ေတြ႔တာပါဗ်ာ၊ ဦးမွန္ကင္းနဲ႔ ခင္တဲ႔သူ႔အဖြဲ႔ေဟာင္းက လူက ထည္႔ေပးလုိက္တာ၊
ဦးမွန္ကင္းကလည္း ေခၚလာေရာ”

အဲဒါ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ မၾကည္တုိ႔ ေတြ႔ၾကပံုပဲ၊ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ၾကပံုပဲ၊ညားၾကပံုပဲ။ ခဏေနေတာ႔မွ မၾကည္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ လာၾကည္႔ၾကတဲ႔ မိန္းမေတြေရာ ဖုိးငိုေရာ ျပန္ေတာ႔မွ ကိုမွန္ကင္းက ေခါင္းရင္းဘက္က မႈိေတာင္တက္ေနတဲ႔
ဝါးပတၱလားဆီ ထသြားတယ္။ မၾကည္က မီးခြက္ကေလး ထြန္းတယ္။ ကိုမွန္ကင္းကပတၱလားရြက္ေပၚ တင္ထားတဲ႔ လက္ခတ္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး ဟိုစမ္းဒီစမ္း တီးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး တီးျပီးေတာ႔မွ….

    “နင္ ဘာသီခ်င္း ရသလဲ”
    “ရပါတယ္”
    “အာယားမ ရတယ္”
     “အင္း”

ကိုမွန္ကင္းက သူနဲ႔ တစ္သက္လံုး တြဲရမယ္႔မိန္းမ သီခ်င္း ဘယ္ေလာက္ ရသလဲဆိုတာေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေမးပြဲစစ္တယ္။ တစ္ပုဒ္ပဲ ေမးၾကည္႔ရေသးတယ္။ ရတယ္ဆုိေတာ႔ကိုမွန္ကင္း ေက်နပ္သြားတယ္။ အာယားမ သီခ်င္း ေျခဆင္းေလး အသံျပလုိက္ေတာ႔ မၾကည္က ဝင္ဆုိေရာ။

“…သူငယ္ ေရအိပ္ ေတာင္ထိပ္သစ္ပင္ ဥယ်ာဥ္ပန္းမန္ ေရကန္ ေရတြင္းယမင္းပ်ိဳစစ္ ဝတ္စားသစ္ႏွင္႔ ျဖဴလွစ္ရိပ္ျငိမ္ လူ႔စည္းစိမ္ဝယ္
အခ်ိန္သာေတာင္း ညေနေစာင္းတဲ႔ ရွင္”

ကိုမွန္ကင္းက သံက်ေလးေတြပဲ လိုက္ေခါက္ေနရတာ၊ ေျခဆင္းသက္သက္ကိုး။ မၾကည္က အသံေတာ႔ေကာင္းပါရဲ႕၊ အသံက မခိုင္ဘူး။ ယိုင္ခ်င္တယ္ဆုိတာ သူ သတိထားမိတယ္။

“…ေရာတယ္ထင္ အမွာစကားနဲ႔ ျပရပါေတာ႔၊ ရတနာတင္ဟာ အာယားမရယ္လုိ႔ ကာလသားက မုန္းခ်င္ မုန္းပေစေတာ႔”

ကိုမွန္ကင္းက ပတၱလားေၾကာင္ေလး သူ႔မွာ ရွိေပမဲ႔ အရင္ညေတြက တီးျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ရထားေပၚမွာ မယ္ဒလင္တီးေနရေတာ႔ အိမ္က ပတၱလားေၾကာင္ကို မတီးျဖစ္တာ ၾကာျပီ။

ကိုမွန္ကင္း မိန္းမခိုးလာတဲ႔ ညပဲ သီခ်င္းသံေလးနဲ႔၊ပတၱလားသံေလးနဲ႔ဆိုေတာ႔ ေဘးကတဲေတြက သေဘာေတြက်လုိ႔။ မၾကည္ကလည္းမဆိုးဘူးေပါ႔၊ ဘယ္က ဘယ္လို ဘာမွန္းမသိေပမဲ႔ သူ႔ဟာသူေတာ႔တြဲလို႔ျဖစ္သားပဲေပါ႔။

“နင္ အင္မတန္ ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင္႔ ခံရမွာပါ မလြဲ၊ ညည္း အင္မတန္ပလီတယ္ ဆုိရင္ျဖင္႔ ခံရမွာပါ မလြဲ၊ အားလံုး မွန္ၾကတာပါပဲ”

အဲ႕သည္ ေနရာေရာက္ေတာ႔ ကိုမွန္ကင္း ဝါးပတၱလားကို ရပ္လိုက္တယ္။

“…နင္႔ဟာက အသံေတြ ယြင္းေနတယ္ဟ၊ ပတၱလား အက်ကို နားေထာင္ဦးဟ၊ငါ႔ပတၱလားကလည္း နည္းနည္းေတာ႕ ေၾကာင္ေနတယ္ ဆိုေပါက္….ဆုိေပါက္….ဒီမွာၾကည္႔”

ကိုမွန္ကင္းက ေျခဆင္း အခ်ပိုဒ္ကို ဆုိျပတယ္။ မၾကည္ကလည္း လုိက္ဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ႔ မၾကည္က သူ ဆုိေနက် အဆိုက အသားက်ေနေတာ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပင္လုိ႔ မရဘူး။ ခဏခဏ ျပန္ဆုိျပတယ္။ မၾကည္က ခဏခဏ မွားေတာ႔…

    “နင္ အရင္က ဘယ္လို ဆိုခဲ႔တုံး” ဆုိေတာ႔ မၾကည္က “အို…အစ္ကိုကလဲ” တဲ႔။

အရင္က ဘယ္လိုဆိုခဲ႔တာတံုး ဆုိတာက မၾကည္ အရင္တြဲေနက် ဆိုေနက် လူက သင္မထားဘူးလားလို႔ေမးတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ နင္ ရခဲ႔ဖူးတဲ႔ လင္ေတြက သည္လိုပဲသင္ထားသလားဆိုတဲ႔ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုမွန္ကင္းက သူ႔စကား မွားမွန္းသိေတာ႔ သီခ်င္းတိုက္တာရပ္လုိက္ေရာ။ လက္ခတ္ကေလး ပတၱလားရြက္ေပၚ အသာတင္တယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္စိသာ
မျမင္တယ္၊ မီးခြက္ ထြန္းတာမွန္း သိတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။

    “မၾကည္ နင္႔ မီးခြက္ၾကီးက မပူဘူးလား၊ မႈတ္လိုက္ပါလား” တဲ႔။