“အသစ္အသစ္ေသာ…………”

တစ္ရက္မွာေတာ႔ ကိုၾကီးဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။

ေမေမၾကီးကုိ ျမဳိ႔ေတာ္ေဆးရုံ မွာတင္ထားရတယ္ဆုိတာကိုလွမ္းေျပာတာပါ။

က်မကုိလာပါလုိ႔ ကုိၾကီးက မေခၚေပမယ္႔  စကားေျပာတဲ႔ေလသံကိုၾကည္႔ရတာလာေစခ်င္သလုိပါဘဲ။

ကိုၾကီးနဲ႔ေျပာေနတုန္း “ကုိကုိ ျပီးရင္လင္းေျပာမယ္ေနာ္”ဆိုတဲ႔အသံေလးၾကားရေတာ႔ က်မ ရင္ေတြခုန္သြားပါတယ္။

ကိုၾကီးကုိ “အလုပ္ေတြျဖတ္ျပီးဆင္းလာခဲ႔မယ္”လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ႔မွ

“ေမေမၾကီးက သမီးငယ္လို႔ ပါးစပ္လွဳပ္ျပီးနင္႔ကိုတေနတာဟ”လုိ႔ကိုၾကီးကေျပာလုိက္ေတာ႔

ရင္ထဲမွာလွဳိက္ကနဲျဖစ္သြားျပီး မ်က္ရည္ေတြေတာင္လည္လာပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ “ပုိပုိ ညည္းေႏြးသီးေလးရဲ႕အသံနားေထာင္လုိက္အုံး”လုိ႔လင္းလင္းေျပာတဲ႔အသံ

အဆုံးမွာ “ေမပုိ ေမပုိ”လုိ႔ေခၚလုိက္တဲ႔ခ်စ္စရာ႔အသံေလးၾကားလုိက္ရပါတယ္။

ေနာက္မွ “လင္းကေရာ ေမေမၾကီးကေရာ ပုိပုိဓါတ္ပုံကုိျပျပီး ေမပုိေခၚရမယ္လုိ႔သင္ေပးထားတာေလ”

လုိ႔ေျပာသံလဲၾကားေရာ က်မရွုိက္ၾကီးတငင္ငုိမိပါတယ္။

၀မ္းလဲသာတယ္ ၀မ္းလည္းနည္းတယ္။

“လင္းေရ နက္ျဖန္ဆင္းလာမယ္”လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔က်မရဲ႕ငုိသံပါၾကီးကုိ ဟုိဘက္ကနားေထာင္ရတဲ႔သူ႔အဖုိ႔ဘလုံးဗေထြးနဲ႔ ုျဖစ္ေနမွာအမွန္ပါဘဲ။

 

ဒါနဲ႔ဘဲက်မ မိသားစုနဲ႔တုိင္ပင္ရပါတယ္။

တုိင္ပင္တယ္ဆုိတာထက္အသိေပးတယ္ဆုိရင္ပိုမွန္ပါမယ္။

က်မတာ၀န္ယူထားတဲ႔အလုပ္ေတြကိုလႊဲသင္႔တာလႊဲမွာသင္႔တာမွာေပါ့။

ေမေမကေတာ့က်မကို ဟုိမွာသုံးဘုိ႔ပိုက္ဆံလုံေလာက္ေအာင္ယူသြားဘုိ႔မွာပါတယ္။

ေမေမက “သမီးေမေမၾကီးေနေကာင္းရင္ေတာ႔ျပန္လာခဲ႔ေနာ္”လုိ႔မွာပါတယ္။

“ျပန္လာမွေပါ႔ ေမေမရယ္ ဒီကအိမ္ကမွ ပုိပုိအိမ္အစစ္ေလ” ျပန္ေျဖေတာ႔ ေမ႔ေမ႔မ်က္ႏွာ

၀င္းပသြားသလုိပါဘဲ။

ညက်ေတာ႔ မနက္ယူသြားမယ္႔ အက်ၤီေတြကို ထည္႔ေနသိမ္းဆည္းေနတာနဲ႔အိပ္ရာ၀င္တာ

ေနာက္က်ေရာ။

အဲေတာ႔ မ်က္ေစ႔ေတြေၾကာင္သြားပါတယ္။

သုံးႏွစ္ေလာက္ခြဲခြာထားတဲ႔ ေနရာေလးကို ျပန္သြားရမယ္ဆုိေတာ႔ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္သလုိလုိ။

စုိးရိမ္သလုိလုိ။

အိပ္မေပ်ာ္ေလေတာ႔ စိတ္ေတြက အတိတ္ကုိ ပ်ံသြားပါတယ္။

&&&&&&    &&&&&&    &&&&&&    &&&&&&    &&&&&&    &&&&&&  

အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ေတြေဆာက္တည္ရာ မရခဲ႔တာေတာ႔အမွန္။

အခုျပန္ေတြးၾကည္႔ေတာ႔ မွ က်မမိသားစုကို အရမး္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။                                                                                  က်မအဆင္မေျပလုိ႔ျပန္လာတယ္ဆုိတာအားလုံးသိေနေပမယ္႔ “ဘာျဖစ္လာသလဲ “လုိ႔ တစ္ခြန္းမွ မေမးခဲ႔ၾကတာေၾကာင္႔ပါဘဲ။

တကယ္လုိ႔ ေမးမ်ားေမးခဲ႔ရင္ ဘာေၾကာင္႔လုိ႔ဆုိတာကို အေျဖခက္မွာေတာ႔ အမွန္ပါဘဲ။

က်မအိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိတာသိေတာ႔ အိ္မ္နီးနားခ်င္းေတြ ေဆြမ်ဳိးေတြကလာလာေတြ႔ၾကေတာ႔

သိပ္ေတာ႔လဲအထီးမက်န္ပါဘူး။

ေနာက္ပုံမွန္အတုိင္းျပန္ျဖစ္သြားေတာ႔ အိမ္အလုပ္ကုိ  တစ္ေဒါင္႔တစ္ေနရာေနတာ၀န္ယူဘုိ႔ု

ညီမေတြနဲ႔တုိင္ပင္ရပါတယ္။

အိမ္ကညီမေတြကေတာ႔ က်မကို ဆုိင္ဘဲထုိင္ျပီး စာရငး္ေတြလုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ လဲ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ေရာင္းလုိက္၀ယ္လုိက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားတာမ်ားပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ မန္းေလးျမဳိ႔ၾကီးလုိေတာ႔ တစ္ေနကုန္မနားတမ္းေရာင္းေကာင္းတယ္လုိ႔ေတာ႔ မဆုိနုိ္င္ပါဘူး။

ေစ်းေန႔ေတြဆုိရင္ေတာ႔ ပုိေရာင္းေကာငး္တာေပါ႔။

က်န္တဲ႔ေန႔ေတြက ေတာ႔ တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ေရာငး္ေပါ႔။

ေန႔မွာ အလုပ္လုပ္ေနလုိ႔ မသိသာေပမယ္႔ ညအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ႔ မနး္ေလးကို သတိရပါတယ္။

“ကိုၾကီးတစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ေတြမႏုိင္မနင္းျဖစ္ေနလား”၊

”ေမေမၾကီးတုိ႔ ဘဘတုိ႔ေရာေနမွေကာငး္ပါမလား”

“တစ္ေယာက္ေလ်ာ႔သြားေတာ႔ ဘဘကိုယ္တုိင္အလုပ္ေတြျပန္လုပ္ေနရျပီလား”

“ေႏြးသီးေလးေရာ ည ေကာင္းေကာင္းမွအိပ္ပါမလား ငါ႔ကိုမ်ားရွာေနမလား”

“လင္းလင္းတစ္ေယာက္ေရာ ကေလးတစ္ဖက္နဲ႔ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးေတြနုိင္ပါ႔မလား “

ဆုိတဲ႔ေမးခြန္းေတြက တစ္ေယာက္ထဲေနရခ်ိန္ေတြမွာ ေခါင္းထဲေရာက္လာလုိ႔ေတြးမိရင္

ဖယ္ထုတ္လုိ႔မတတ္နုိင္သလုိ ဆက္မေတြးဘဲမေနနုိင္သလုိ႔  ရပ္တန္႔လုိ႔လဲမရခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ငုိခ်လုိက္လုိ႔မ်က္ရည္ကုန္မွဘဲ ေနသာသလုိရွိသြားပါတယ္။

 

က်မအိမ္ျပန္ေရာက္တာ တစ္လနီးပါးေလာက္ရွိတဲ႔တစ္ေန႔မွာေတာ႔ ေမေမၾကီးဆီက ဖုနး္လာပါတယ္။

“သမီးငယ္ဘယ္ေတာ႔ျပန္လာမလဲ ေမေမၾကီးတုိ႔ ေႏြးသီးတုိ႔ကေတာ႔ လြမး္ေနျပီ”လုိ႔ေျပာေတာ႔၊

က်မမွာဘာေျဖရမွန္းမသိပါဘူး။

က်မ အျပီးျပန္တယ္ဆုိတာကုိ ေမေမၾကီးကုိဘယ္လုိမွေျပာမထြက္လုိ႔ အိမ္ကေခၚလုိ႔ျပန္ရတယ္ဆုိတဲ႔

သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ျပန္ခဲ႔တာကိုး။

တကယ္လုိ႔မ်ား က်မက အျပီးျပန္မယ္ေျပာျပန္ရင္လဲ ဘာေၾကာင္႔ဆုိတာကို ေျပာရေတာ႔မယ္။

အမွန္အတုိင္းမေျပာဘဲ ဖုံးကြယ္ျပီးေျပာမယ္ဆုိျပန္ရင္လဲ မမွန္ကန္တဲ႔အေၾကာင္းျပခ်က္ဆုိတာ

ေရရွည္မတည္႔တံ႔ေတာ႔ တစ္ရက္မဟုတ္တစ္ရက္ကေတာ႔ ေပၚမွာအမွန္ပါဘဲ။

အမွန္အတုိင္းေျပာရမယ္ဆုိျပန္ရင္လဲ လင္းလင္း ကို အားနာမိပါတယ္။

အဲေတာ႔လဲ အခုလုိေျမြမေသတုတ္မက်ဳးိဇာတ္ခင္းခဲ႔တာအေကာင္းဆုံးလုိ႔လဲထင္မိပါတယ္။

ေမေမၾကီးကိုေတာ႔ အိမ္မွ အေဖတုိ႔အလုပ္မနုိင္လုိ႔ ဆုိတာကုိအေၾကာင္းျပျပီး

ဒီမွာၾကာၾကာေနရအုံးမယ္ဆုိတာကိုေျပာျပလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ ေႏြးသီးေလးအေၾကာငး္ မန္းေလးအိမ္အေၾကာင္းေတြကုိ ေမေမၾကီးနဲ႔ေျပာေနရလုိ႔

အလြမး္ေျပသလုိရွိေပမယ္႔ ရင္ထဲမွာေတာ႔ သတိရလြမ္းဆြတ္စိတ္ေတြေ၀လာေတာ႔ ေျပာရင္းငုိမိပါတယ္။

က်မငုိေတာ႔ ေမေမၾကီးလဲ ဘယ္ေနနုိင္ပါ႔မလဲငုိတာေပါ႔။

“သမီးငယ္ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္”လုိ႔ေျပာျပီးဖုန္းခ်သြားပါတယ္။

က်မဖုန္းေျပာအျပီး ခုံေပၚမွာေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ေနမိပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ေမေမ က က်မနားေလးကိုအသာေလး၀င္ထုိင္

က်မေခါင္းေလးကုိ အသာအယာပြတ္ရငး္

“ပုိပို  သမီး မန္းေလးမွာ ဘာျဖစ္လာတယ္ဆုိတာ ေမေမတုိ႔ကုိ ေျပာျပသင္႔ျပီ၊

 သမီးတစ္ေယာက္ထဲက်ိတ္ခံစားေနတာထက္စာရင္ေမေမတုိ႔လဲ၀ုိင္းစဥ္းစားေပးလုိ႔ရတာေပါ႔”

လုိ႔ေျပာမွ ေမေမ႔ရင္ခြင္ထဲတုိး၀င္ ရွုိက္ၾကီးတငင္ငုိရင္း ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္မိပါတယ္။

&&&&&&    &&&&&&    &&&&&&    &&&&&&    &&&&&&    &&&&&&  

 

ေအာင္ပန္းအိမ္ကုိက်မျပန္ေရာက္စကေတာ႔ ခပ္စိမး္စိမ္း။

တစိမ္းအိမ္မွာေနရသလုိအထာမက်။

ေနာက္ေတာ႔လဲညီမေတြရဲ႕ေနရာေပးမူ႔ေၾကာင္႔ လုပ္ငန္းထဲမွာ၀င္ဆန္႔လုိ႔လာပါတယ္။

က်မေရာက္ျပီး ေလးငါးေျခာက္လေလာက္အၾကာမွာေတာ႔ လုပ္ငန္းအေျပာင္းအလဲျဖစ္ဘုိ႔ဖန္လာပါတယ္။

က်မရဲ႕အၾကံေပးမူ႔ေတြလဲ ပါတယ္ဆုိရင္မမွားပါဘူး။

အေဖကလဲအသက္ၾကီးျပီဆုိေတာ႔ စိုက္ခင္းထဲကိုမသြားေစခ်င္ေတာ႔ဘူး။

လူငွားနဲ႔လုပ္တယ္ဆုိေပမယ္႔ လဲ တစ္သက္လုံးလုပ္လာခဲ႔တဲ႔အလုပ္ဆုိေတာ႔ အျမင္မေတာ္တုိင္း၀င္လုပ္ေတာ႔

ပန္းတာေပါ႔။

အဲေတာ႔ ကိုယ္တုိင္မလုပ္ဘဲသူမ်ားကို အငွားခ်လုိက္။

တစ္ခ်ဳိ႔ကုိေတာ႔ ေရာင္းလုိက္ေပါ႔။

က်မက ေနာက္ထပ္တစ္ဆုိင္ခြဲမယ္ “ဆီ”ေရာငး္မယ္ေပါ႔။

အေဖတုိ႔ကေတာ႔ တစ္သက္လုံးလုပ္ကိုင္စားတဲ႔ေျမေတြဆုိေတာ႔ ႏွေမ်ာတာေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔လဲ က်မေျပာသလုိပါဘဲ  ေဖေဖနဲ႔ မမၾကီးက တစ္ဆုိင္

က်မနဲ႔အငယ္မက တစ္ဆုိင္ခြဲဖြင္႔ၾကပါတယ္။

အစကေတာ႔ ယုိးဒယားကလာတဲ႔စားအုန္းဆီပုနး္၀ါၾကီးေတြေပါ႔။

ေနာက္ေတာ႔လဲ လာ၀ယ္တဲ႔သူေတြကဘဲ “ပဲဆီ”၊

“ႏွမ္းဆီ”၊“ပနး္ႏွမ္းဆီ”တစ္ခုျပီးတစ္ခုမရိွဘူးလားေမးေတာ႔ တစ္ခုျပီးတစ္ခု

ထပ္ထပ္တုိးရတာေပါ႔။

ေစ်း၀ယ္က ဟုိဟာမရွိဘူးလာဆုိရွာတင္ ဒီဟာမရွိဘူးလားဆုိ၀ယ္တင္နဲ႔ ပစၥည္းအမယ္ေတြ

အမ်ားၾကီးျဖစ္သြားပါတယ္။

ေစ်း၀ယ္တဲ႔သူကလည္း တစ္ေနရာထဲမွာအကုန္ရေတာ႔ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေတာ႔ပုိအဆင္ေျပပါတယ္။

ပစၥည္းစုံေတာ႔ေဖာက္သည္လဲပုိမ်ားမ်ားလာပါတယ္။

ကိုယ္ေဖာက္သည္က သူမ်ားဆုိင္ထက္ေစ်းၾကီးတယ္လုိ႔ေျပာလာရင္ ဘယ္မွာက ပုိျပီးေစ်းသက္သလဲဆုိတာကိုစုံစမ္းရပါေတာ႔တယ္။

သူမ်ားေတြနဲ႔ယွဥ္ျပီးေရာင္းရတယ္ဆုိေတာ႔ ၀ယ္ေစ်းသက္သာမွယွဥ္ေရာင္းနုိင္တာကုိး။

ဆီကုိ အစပုိင္း က ေတာင္ၾကီးက ေန၀ယ္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔လည္း ေစ်းပုိသက္သာတဲ႔ ျမင္းျခံဘက္က ဆီကုိ၀ယ္သုံးျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္မနး္ေလးဘက္လဲမွာ ျမင္းျခံဘက္ကိုလဲမွာနဲ႔ဆီေစ်းကြက္ကပုိက်ယ္ျပန္႔လာပါတယ္။

တစ္ရက္တစ္ရက္ ဆုိင္အတြက္ဘဲလုံးပန္းေနေတာ႔လဲ လူမအား စိတ္မအား။

ဒီေတာ႔လဲအတိတ္က အနာတရေတြကို ေမ႔ထားႏုိင္ျပန္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ႔ ဖ်ပ္ကနဲသတိရမိပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေမေမၾကီးဆီက ဖုနး္လာတဲ႔ေန႔မ်ားဆုိရင္ေတာ႔ အရမး္ကုိသတိရလုိ႔ငုိခ်င္မိပါတယ္။

အျမဲတမ္းပုံေသမရွိႏုိင္တဲ႔ ေလာကၾကီးထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔က်မဘ၀မွာလဲအေျပာင္းအလဲေတြၾကဳံလုိိ႔လာပါတယ္။

က်မဆီယူေနက် ျမင္းျခံကို က်မအလည္သြားတဲ႔တစ္ရက္ က်မရဲ႕ စိတ္ကေလး လွုပ္ခတ္သြားေအာင္ျပဳႏုိင္သူနဲ႔ဆုံဆညး္ခဲ႔ရပါတယ္။

က်မတုိ႔ျမင္းျခံက အျပန္မွာ က်မတုိ႔၀ယ္ေနတဲ႔ဆီစက္က မိသားစုကလဲ က်မတုိ႔ျမဳိကုိလုိက္လာပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ တန္ေဆာင္တုိင္ မတုိင္ခင္ေလးမွာပါ။

အဲဒီက်မတုိ႔အျပန္မိတၳီလာအ၀င္မွာ ျမစ္သားမွာေနတဲ႔မိတ္ေဆြဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။

သူတုိ႔ျမဳိ႔တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲေတာ္ကိုလာခဲ႔ဘုိ႔ေပါ႔။

ျမစ္သားျမဳိ႔တန္ေဆာင္တုိင္ဆုိတာ နယ္လုံးဆုိင္ရာပြဲေတာ္ဆုိေတာ႔ အရမ္းစည္ကားတယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ကားကေလးက ျမစ္သားဘက္ကုိဦးလွည္႔လုိ႔သြားခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

ျမစ္သားကထိန္က တကယ္လဲစည္ကား တကယ္လဲေပ်ာ္ခဲ႔ရပါတယ္။

ညမွစတိတ္ရွိဳးေတြ ဇာတ္ေတြနဲ႔ပြဲခင္းၾကီး။

ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူမွန္သမွ်အကုန္လာ။

အေ၀းေရာက္ေနတဲ႔ျမစ္သားသူ ျမစ္သားသား မွန္သမွ် ဒီအခ်ိန္မွာအကုန္အိမ္ျပန္လာ။

က်မတုိ႔လုိ အေ၀းကဧည္႔သည္ေတြကလဲလာ တစ္ျမဳိ႔လုံးကုိ ပ်ားပန္းခပ္လွဳပ္ယွားတက္ၾကြ။

တန္ေဆာင္တုိင္ေန႔မွာေတာ႔ ေရႊမုေ႒ာဘုရားထဲမွာ မဲႏွုိက္။

မဲႏိူက္ျပီးျပီဆုိတာနဲ႔ ကိုယ္မဲေပါက္တဲ႔ေက်ာင္းဆီကုိလွဴဒါန္း ထားတဲ႔ပေဒသာပင္ေတြကို ကားေပၚတင္လုိ႔

အတီးအမူတ္အကအခုန္ေတြနဲ႔သြားပုိ႔ၾက။

တစ္ျမဳိ႔လုံးရဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာလမး္မတမ္း၀ဲယာကေနျပီး ပေဒသာပင္လွည္႔တာကိုၾကည္႔ၾက

ရွိရွိသမ်ွလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာလူအျပည္႔ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာလဲအျပည္႔

ကာရာအုိေကဆုိင္မွာလဲအျပည္႔ လမ္းေပၚမွာလဲအျပည္႔ ဓါတ္ပုံဆုိင္ အလွျပင္ဆုိင္မွာလဲလူအျပည္႔

တစ္ျမဳိ႔လုံးအျပည္႔ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ျပည္႔ေနတဲ႔အခါသမယပါဘဲ။

အဲဒီပြဲကို သြားရင္းက ျမဳိ႔အေရွ႔ဘက္ျခမး္မွာရွိတဲ႔ က်မတုိ႔မိတ္ေဆြကိုးကြယ္တဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကုိေရာက္သြားပါတယ္။

အဲဒီေက်ာငး္မွာ “ကိုေအာင္ေဆြ”နဲ႔ေတြ႔ခဲ႔ရတာပါဘဲ။

သူကေတာ႔ ျမစ္သားျမဳိ႔ခံ။

မန္းေလးမွာေက်ာငး္တက္ ၾကက္သြန္နဲ႔ငရုတ္ပြဲစား။

ကိုယ္ပုိင္ကုန္ကားေထာင္ကုိယ္တုိင္ေမာငး္။

ရုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ က်မတုိ႔နဲ႕တစ္နွစ္ထဲေက်ာငး္ျပီးသူတစ္ေယာက္။

အဲဒီမွာ ငယ္စဥ္ကတက္ခဲ႔ရတ႔ဲ တကၠသိုလ္ကုိ စားျမဳ႔ံျပန္ၾကရင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔။

ညေနပုိငး္ သူ႔အိမ္မွာက်မတုိ႔ကုိထမင္းဖိတ္ေၾကြး။

အဲဒီကစလုိ႔မိတ္ေဆြျဖစ္ သူေအာင္ပန္းေရာက္ရင္ လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔အိမ္ကို၀င္။

က်မတုိ႔ကလဲသူေရာက္တယ္ဆုိရင္အိမ္မွာဘဲထမငး္စားခုိင္း။

ေနာက္ေတာ႔ က်မမိဘေတြနဲ႔ပါ ရင္းႏွီးကြ်မး္၀င္လာသလုိ။

က်မကလဲ သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္။

က်မတုိ႔ေတြ႔ျပီးလုိ႔တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သူကခ်စ္ခြင္႔ပန္ေတာ႔ က်မကလဲလက္ခံ။

လာမယ္႔ သၾကၤန္မတုိင္ခင္မွာလက္ထပ္မယ္လုိ႔ဆုံးျဖတ္ျပီးသား။

ဒီအခ်ိန္မွာမွ ေမေမၾကီးသတင္းက၀င္လာပါတယ္။

&&&& &&&&  &&&& &&&&  &&&& &&&&&&&& &&&& &&&& &&&&

ေနာက္ေန႔ညေနမွာေတာ႔ ေတာင္ၾကီးကဆငး္လာတဲ႔ အိပ္စပရက္နဲ႔ က်မမနး္ေလးကိုဆင္းလာပါတယ္။

လမး္မွာကားကတလွဳပ္လွဳပ္ လူက ငုတ္တုတ္။

ဒီအထဲမွာ မွန္အလုံပိတ္ထားတဲ႔ ကားရဲ႕ အဲကြနး္က အစြမး္ေတြျပေတာ႔ အိပ္မရပါဘူး။

မၾကာခင္မွာေတြ႔ရေတာ႔ မယ္႔ ခြဲခြာတာၾကာျပီျဖစ္ေနေပမယ္႔ ခံစားမူ႔ေတြက ပူေႏြးဆဲရွိေနတဲ႔မိသားစုနဲ႔

ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံပြဲေလးက ဘယ္လုိေနမလဲဆုိတာကို ေတြးေနမိပါတယ္။

ေႏြးသီးေလးကေရာ ျမင္ရင္မွတ္မိပါ႔မလား။

ေမေမၾကီးကေရာ စိတ္ခုေနမလား။

လငး္လင္းကေရာ ကုိယ္႔အေပၚမွာ ဘယ္လုိသေဘာထားအုံးမလဲေပါ႔။

ဒီလိုေတြးေနရင္းကေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္ ဖုနး္ျမည္သံေလးေၾကာင္႔လန္႔ႏုိးသြားပါတယ္။

အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဖုန္းဖြင္႔နားေထာင္မိေတာ႔

“ပုိပုိ”အခုဘယ္နားေရာက္ေနျပီလဲ။အခုငါတုိ႔ ကြ်ဲဆည္ကန္ကား၀င္းထဲေရာက္ေနျပီ။

လာၾကဳိေနတာေလ”လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔အသံရွင္က“လင္းလငး္”။

အံ႔ၾသစိတ္ေတြနဲ႔နာရီကိုၾကည္႔မိေတာ႔ ေလးနာရီမတ္တင္း။

အျပင္ကုိလွမး္ၾကည္႔ေတာ႔ တံတားသစ္ၾကီးေပၚမွာကားကေ၀ါေ၀ါ။

ဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲလုိ႔ေမးလုိက္ေတာ႔ ျမစ္ငယ္တံတားေပၚမွာပါတဲ႔။

က်မေရာက္ေနတဲ႔ေနရာကိုလွမ္းေျပာလုိက္ေတာ႔

“လင္းလင္းတုိ႔ေစာင္႔ေနမယ္ေနာ္ေယာင္းမေရ”ဆုိတဲ႔အသံက

ဒီမနက္ခင္းရဲ႕ခ်ဳိျမိန္လွတဲ႔ဂီတေလးပါဘဲ။

ခဏေနေတာ႔ က်မတုိ႔ကားက ကား၀င္းထဲ၀င္ပါတယ္။

က်မကလဲကားေပၚက သူတုိ႔ကိုလွမး္အရွာ

က်မကားေပၚကဆင္းလာတာလဲျမင္ေရာ ေျပးဖက္လာတာက လင္းလငး္။

ပါးစပ္ကလဲပုိပုိ ညည္းအရင္အတုိငး္ပဲေနာ္လုိ႔ေျပာေနတဲ႔သူ႔မ်က္၀နး္မွာမ်က္ရည္ၾကည္ေတြလဲ႔လို႔။

အလြမ္းသည္ေနတဲ႔က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည္႔ေနတဲ႔ကုိၾကီး မ်က္နွာမွာ အျပဳံးရိပ္ေတြစြန္းလုိ႔ေပါ႔။

အဲဒါနဲ႔ပဲအထုပ္အပုိးေတြယူ ကားေပၚတက္။

ကြ်ဲဆည္ကန္က မန္းျမဳိေတာ္ကို၀င္ မစားရတာၾကာျပီျဖစ္တဲ႔ မနး္ျမဳိ႔ေတာ္ေပါက္စီကုိအားပါးတရစား။

ႏွစ္ေယာက္သားစကားေတြအလုအယက္ေျပာၾကေတာ႔။

ကိုၾကီး မ်က္၀န္းမွာေတာင္ မ်က္ရည္လဲ႔ေနသလုိ။

ဒါနဲ႔ဘဲ အိမ္မသြားေသးဘူး ေမေမၾကီးဆီအရင္ပုိ႔ခုိငး္ပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔သိပၸံလမ္းက၀င္ ျပီး ေမေမၾကီးရွိတဲ႔ေဆးရုံကို သြားၾကပါတယ္။

က်မတုိ႔ေရာက္ေတာ႔ ေမေမၾကီးက အိပ္ေနဆဲ။

အဲဒါနဲ႔အေစာင္႔ဆရာမေလးကိုေဘးဖယ္ခုိ္င္းျပီး ေမေမၾကီးလက္ကေလးေပၚမွာက်မေခါင္းတင္ျပီး အိပ္ေနမိပါတယ္။

ဘယ္လုိမွ သိမ္းဆည္းမတဲ႔ ခံစားမူ႔ေၾကာင္႔ တသိမ႔္သိမ္႔ရွိုက္ငုိမိပါတယ္။

က်မ ေၾကာင္႔ ေမေမၾကီး ႏုိးသြားတယ္ထင္ပါတယ္။

က်မေခါငး္ေလးကို အသာအယာပြတ္ေပးေနရင္း “သမီးငယ္”လုိ႔ေမေမၾကီးရဲ႕ေခၚသံေလးက

က်မရဲ႔၀မး္နည္းမူ႔ေတြကိုအဆုံးသတ္ေစလုိက္ပါတယ္။

“ေမၾကီးရဲ႕သမီးငယ္လာမယ္ဆုိတာေမၾကီး စိတ္ထဲမွာယုံၾကည္ျပီးသားပါ”လုိ႔ေျပာတဲ႔ေမၾကီးအသံကခ်ဳိျမျမ။

မ်က္နွာမွာလဲအျပဳံးပန္းေတြက လွလွပပ။

ေမေမၾကီးနားမွာေနမယ္ဆုိတာကုိ လက္မခံပါဘူး။

က်မကုိအိမ္ခဏျပန္နား ေန႔လည္ထမင္းစားေရမုိးခ်ဳိးျပီးမွျပန္လာခဲ႔လုိ႔ေျပာပါတယ္။

ဒါနဲ႔က်မတုိ႔လဲေမေမၾကီးစီမံတဲ႔အတုိင္းအိမ္ျပန္ရပါတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အိမ္အ၀မွ ေခ်ာေမာျပီးၾကည္လင္တဲ႔မ်က္နွာနဲ႔ကေလးေလး ကိုေတြ႔ေတာ႔ ေႏြးသီးမွန္းက်မသိလုိက္ပါတယ္။

က်မကို စူးစမ္းတဲ႔အၾကည္႔နဲ႔လွမး္ၾကည္႔ေနတုန္း လင္းလငး္က

” သား သူဘယ္သူလဲဆုိတာသိလား”

လုိ႔ေမးေတာ႔ ခဏစဥ္းစားသလုိလုပ္ေနရင္းက အေျဖရသြားတဲ႔မ်က္နွာေလးက ၀င္းပ။

“ေမပုိ”လုိ႔ေျဖလုိက္တဲ႔အသံေလးက နားထဲမွာ ပ်ားရည္ျမစ္ကေလးတစ္စင္း စီးသြားသလုိခ်ဳိျမ။

 

က်မျပန္ေရာက္တဲ႔ေန႔ကစလုိ႔ ေမေမၾကီးလဲ ပုိျပီး အားအင္ျပည္႔လာလနး္ဆန္းလုိ႔လာပါတယ္။

က်မက ေမၾကီးေဆးရုံတက္ေနတဲ႔ရက္အိမ္ကိုခဏျပန္တာေလာက္ကလြဲရင္ေမၾကီးအနားမွာေနပါတယ္။

ေ၀းကြာသြားတဲ႔ရက္မ်ားကအေၾကာငး္ေတြကို ေျပာမကုန္နုိင္ေအာင္။

က်မအိမ္ေထာင္ျပဳမယ္အေၾကာင္းကိုလဲခြင္႔ေတာင္းရင္း အိမ္ေထာင္ဘက္ျဖစ္မယ္႔လူအေၾကာင္းကိုလဲေျပာျပရတာေပါ႔။

လင္းလင္းတို႔ထမင္းလာပုိ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ေႏြးသီးေလးကို ရင္ခြင္ထဲထားရင္းလင္းလင္းနဲ႔ေျပာမ၀။

ဒီလိုနဲ႔ဘဲက်မေရာက္ျပီး ေျခာက္ရက္အၾကာ ေမၾကီး ေဆးရုံကဆင္းပါတယ္။

ေမၾကီးကက်မကိုမျပန္ေစခ်င္ေသးပါဘူး။

က်မကလဲ ဒီအိမ္ရဲ႕ ေမတၱာေတြနဲ႔ရစ္ပတ္ထားတဲ႔ဘ၀ကုိ ခံစားလုိ႔မ၀ေသးပါဘူး။

တစ္ညမွာေတာ႔ လင္းလင္း က်မအခနး္ထဲကို၀င္လာပါတယ္။

က်မေဘးမွာလွဲအိပ္ရင္းက်မကုိ ဖက္ထားရင္းက သူခႏၶာကိုယ္က တသိမ္႔သိမ္႔နဲ႔လွဳပ္လာတာျမင္မွသူငုိေနတယ္ဆုိတာကို

သိရပါတယ္။

က်မဘက္ဆြဲလွည္႔လုိက္ေတာ႔ မ်က္ရည္အရႊဲသားနဲ႔။

“လင္းကိုခြင္႔လႊတ္ပါ ပိုပုိရယ္ လင္းအမ်ားၾကီးမွားခဲ႔တယ္”လုိ႔ဗလုံးဘေထြးနဲ႔ေျပာသံၾကားမိေတာ႔

စကတည္းက ခြင္႔လႊတ္ျပီးသားျဖစ္တဲ႔အေၾကာငး္ ေျပာရင္း ႏွစ္ေယာက္သားငုိမိပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ ေမေမ ေမပုိ လုိ႔ေခၚတဲ႔ေႏြးသီးေလးအသံၾကားမွ နွစ္ေယာက္သားအလြမး္သယ္တာရပ္ၾကပါတယ္။

ဆယ္ရက္ေျမာက္တဲ႔ေန႔မွာ က်မျပန္ဘုိ႔ျပင္ရပါျပီ။

အိမ္ကညီမေတာ္ကလဲ ေမေမၾကီးေနေကာငး္ရင္ျပန္ခဲ႔ေတာ႔ အလုပ္ေတြမႏုိင္ေတာ႔ဘူးလုိ႔ေျပာပါတယ။္

မျပန္ခင္ရက္မ်ားမွာေတာ႔ ကုိၾကီး က်မ လင္းလင္း ေႏြးသီး နဲ႔ေမၾကီးဘုရားေတြဖူးၾကပါတယ္။

အားလုံးကုိ စိတ္ျဖတ္လုိ႔ တရားစခနး္မွာဘဲေနေတာ႔ တယ္ ဘဘၾကီး ကိုေတာ႔ သြားကန္ေတာ႔ၾကပါတယ္။

ျပန္မယ္႔ေန႔ညမွာထမင္းစားအျပီး ေမေမၾကီးအခန္းထဲမွာ စကားေျပာေနတုန္းလင္းလင္းတုိ႔လင္မယား၀င္လာပါတယ္။

လင္းလင္းလက္ထဲမွာဗူးေလးတစ္ဘူး။

ေမေမၾကီးက လင္းလငး္ဆီက ယူျပီး က်မလက္ထဲထည္႔ပါတယ္။

လင္းလင္းကအဲဒါ  ပုိပုိပစၥည္းေတြေလ ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေလဆုိလုိ႔ ဖြင္႔ၾကည္႔မိတဲ႔အခါ     

က်မေမေမၾကီးတုိ႔နဲ႔အတူေနစဥ္က က်မကိုေမေမၾကီးဆင္ေပးထားခဲ႔တဲ႔လက္၀တ္လက္စားေတြ။

ေအာက္ဆုံးမွာေတာ႔ ဘဏ္စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္။

ကိုၾကီးနဲ႔ က်မတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္နာမယ္နဲ႔လုပ္ေပးထားတဲ႔စာအုပ္ေလး။

ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေလဆုိေတာ႔ ျမင္ရတဲ႔ ကိန္းဂဏန္းက ရာေပါငး္မ်ားစြာ။

လက္၀တ္လက္စားက သမီးအတြက္ ဘဏ္ထဲကေငြကလဲ သမီးတုိ႔ေမာင္နွမအတြက္ ဆုိတဲ႔အသံၾကားမိေတာ႔

တားမရတဲ႔မ်က္ရည္ေတြက က်လာျပန္ပါတယ္။

လင္းလင္းကလဲ အနားမွာျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ရပ္ၾကည္႔လုိ႔ေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲေတြးမိတာေလးကေတာ႔ ရီစရာေကာင္းေနမယ္ထင္ပါတယ္။

အတိတ္ဆုိတာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္လုိ႔မရေတာ႔ တဲ႔ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆိုရင္။

အနာဂါတ္ဆုိတာ လွပေသာ ပနး္ခ်ီကားအသစ္သစ္ေတြကိုျခယ္မူန္းေရးဆြဲပုိင္ခြင္႔က

က်မတုိ႔လက္ထဲမွာ အေသအခ်ာရွိေနတယ္ဆုိတာကိုပါဘဲ။

 

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္ အေဆြးပါးပါးေလး

(8-11-2011)