ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အခ်ိန္တုန္းက ႏုိင္ငံေရးကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားဘူးခင္ဗ်၊ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္မယ္၊ ပိုက္ဆံကို ဘယ္လို ရွာရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးတိမ္တိမ္ရွိတယ္ . . ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးဘ၀ကတည္းက စာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္တယ္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ အျပင္ေလာကအေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာေပထဲကေန အနည္းအက်ဥ္း သိခြင့္ရတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈကို အနည္းအက်ဥ္းေလ့လာတယ္။ စကားမစပ္ သိသိႀကီးနဲ႕ မိုက္တဲ့သူထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္ ခင္ဗ်။
အဲ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာကိုေတာ့ သိပ္စိတ္၀င္စားတဲ့အေကာင္ေပါ့ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သင္တန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ လူ႕အခြင့္အေရးဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ စေတြ႕တာဘဲ။
ဘာလုိ႕လဲ?? ဘယ္လိုေတြ႕တာလဲ ေနာင္ႀကီးတုိ႕ေမးမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို စေျပာရမယ္ ခင္ဗ်။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ရွိတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ေယာက်္ားေလးက ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ၃ေယာက္၊ မိန္းကေလးကေတာ့ ရွားရွားပါးပါးတစ္ေယာက္ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အုပ္စုက ကြန္ပ်ဴတာကို စိတ္၀င္စားတဲ့ အုပ္စုငယ္ေလးပါဘဲ။ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အုပ္စုက ဆရာ၊ ဆရာမ ငယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူေ႒းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ႏုိင္ငံျခားကေန စာအုပ္ေတြ၀ယ္ေပးတယ္ခင္ဗ် ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က seft study လုပ္ရတယ္ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းသစ္ေတြ ဖြင့္တယ္ က်န္ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ရွယ္ယာလုပ္ေပးရတယ္၊ အုိေကၿပီဆုိရင္ တျခားsoftware အသစ္ ထပ္ရွာ ဒီလုိနဲ႕ပဲ လႈပ္ရွားေပ်ာ္၀င္ ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ လူငယ္ဘ၀ကို ၃ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေပါ့ ၀ါသနာပါေတြ လုပ္ေနရေတာ့ တျခားဟာေတြ သိပ္စိတ္မ၀င္ စားခဲ့မိတာ အမွန္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အုပ္စုထဲက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ခု လက္ရွိ အာဏာရေနတဲ့ လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ တူပါဘဲ၊ သူတုိ႕နဲ႕ဘဲ အတူတူေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း သူတုိ႕ အိမ္ကို ခဏခဏသြားလည္တယ္။ ေျပာရရင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အုပ္စုထဲမွာ နည္းနည္းခၽြန္တာ ကၽြန္ေတာ္ဆုိေတာ့ ဟိုကလိ ဒီကလိကလည္း အရမ္း၀ါသနာတဲ့ ေကာင္ဆိုေတာ့ သူတုိ႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားလႊတ္လႊတ္ၿပီးေခၚတယ္ ကၽြန္ေတာ္က လုိက္သြားတယ္ စားတယ္ ေသာက္တယ္ သူတုိ႕ သိခ်င္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ပတ္သက္တဲ့ဟာေလး နည္းနည္းပါးပါးေျပာျပေပးတာေလာက္ပါဘဲ။ သိတယ္မဟုတ္လား သူ႕တို႕တူ ရွိေနေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ သိပ္အထင္မႀကီးတတ္တာ ဓမၼတာပါဘဲ။ ကားဆုိတာလဲ မထပ္ဘူးခင္ဗ်။ လူႀကီးကေတာ္ဆုိတာလဲ အိမ္ေနရင္းကို ဒါးႀကီးပါတိတ္အသစ္ေတြ ထည္လဲ၀တ္ႏုိင္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္တုိ႕ တန္ေဆာင္တိုင္တုိ႕ဆုိရင္ ရလုိက္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ကားေပၚတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကိုယ္တုိင္ ေျမနီကုန္းက စတိုးဆုိင္ေတြမွာ သြားသြင္းရတဲ့အထိပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူတုိ႕ ခိုင္းဖတ္ႀကီးကို ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနရတယ္ေလ သူတုိ႕က ရာထူးႀကီးေတာ့ ေတာ္ရံုတန္ရံုကိစၥဆုိရင္ အျပင္သိပ္မထြက္ဘူး သူ႕ကိုဘဲ သြားခိုင္းတာ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕မွာ အလုပ္ကို တရား၀င္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆီ လာတယ္ ဖုန္းလာရင္ သြားလုပ္ေပးလုိက္နဲ႕ အလုပ္ကို ရႈပ္ေနတာပါဘဲ။ သူ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးမရွိဘူး။ သူကေတာ့ တခန္းရပ္ လုိက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ သူကိုယ္တုိင္က ခုထက္ထိ ေနာက္လုိက္တစ္ေယာက္ပါဘဲ။ ဖုန္းနဲ႕ ကားေတာ့ ရထားတာေပါ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တယ္ သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္တယ္ ေျပာရရင္ ေတာ္တဲ့ထဲမွာပါတယ္။ သူက ဒီဇုိင္းကို အရမ္းစိတ္၀င္စားတယ္ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕အိမ္က သိပ္ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး အေဖအလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူရတဲ့ လခေလးနဲ႕ ရပ္တည္ႏုိင္ေပမယ့္။ သူ႕အေဖ မမာလာေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ သိပ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ဒီဇုိင္းပညာကို ဆက္မေလ့လာႏုိင္ေတာ့ဘူး သူ႕အေဖ လုပ္ငန္းမွာ သူ၀င္ကူညီမယ္လုိ႕ ေျပာတယ္ စား၀တ္ေနေရးဆုိေတာ့လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူ ငို္တယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အားလံုး ၀မ္းနည္းတယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္လည္းျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ထြက္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါဘဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႕ လူခ်င္းသိပ္မေတြ႕ၾကေတာ့ဘူး။
သိပ္ေတာ့ အခ်ိန္ကို တိတိက်က်မသိေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမေလးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေတြ႕ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မယံုႏုိင္ေလာက္ကို ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္ ဆံပင္ အရွည္ေတြအစား ဆံပင္အတုိေတြအစားထိုးၿပီး ဆရာမလုပ္တုန္းက ထမိန္ရွည္ေလးနဲ႕ သူက စကတ္အခြဲနဲ႕ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဆင္းလာတာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကားေပၚက သူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို
ပထမ မျမင္ဘူး ေနာက္မွ သူ ၿပံဳးျပတယ္ သူအၿပံဳးေတြက ေလ်ာ့ရဲေနတယ္ သိပ္လည္း ရွက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း သူ႕ကို  ဟန္ေဆာင္မႈေတြနဲ႕ ျပန္ၿပံဳးျပလုိက္တယ္။ အဆင္ေျပလားဘာလားေလာက္ဘဲ ေမးၿပီး ျပန္လာတယ္။ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ အဆက္အဆံ မရွိတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ။ အဲတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး သူအဲလုိ ျဖစ္သြားလုိ႕ မေက်နပ္တာဘဲ ရွိတယ္ ပိုက္ဆံရွိရွိမရွိရွိ အဲလိုျဖစ္စရာလားေပါ့ တျခားဟာလုပ္စားေပါ့လုိ႕ေပါ့ပ်က္ပ်က္ေတြးမိတယ္။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္သိရတာက သူ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးမရွိဘူး။ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူ႕မွာ ၀တၱရားေတြ ရွိေနတယ္။

ေနာက္အလွည့္အေျပာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပါဘဲ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္စျပဳလာၿပီ၊ ကြန္ပ်ဴတာအလုပ္ကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး ကၽြန္ေတာ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေျပာင္းဖုိ႕ စိတ္ကူးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ MAI က ေလယာဥ္ေမာင္ေတြ ေခၚတယ္ ခင္ဗ် ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားတယ္ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လုိက္တယ္ဆုိပါေတာ့။ အိုေကပါတယ္ အစစအရာရာ သူတုိ႕ကိုယ္တုိင္က ဖြင့္ေျပာတယ္ မင္းမွာ လူႀကီးအသိရွိလားဆုိဘဲ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အားကိုးနဲ႕ ရွိတယ္ေပါ့လုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ သူတုိ႕ကလည္း ၀မ္းသာအားရပါဘဲ။ ေထာက္ခံစာယူခဲ့ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ဒနာ တစ္ရပ္ ရင္ထဲမွာ ခံစားသြားရတယ္။ လူႀကီးေက်ာေထာက္ေနာက္ခံရွိတဲ့သူကိုဘဲ ေရြးတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႕ ဘာလုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လုိ လူငယ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္ခုိင္းေသးလဲဗ်ာ။ ေယာက်္ားေလးေတြက ကိစၥမရွိဘူး။ ေလယာဥ္မယ္ ရူးေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ျပင္ၾကဆင္ၾက ပိုက္ဆံေတြကုန္ၾက ေလယာဥ္ရံုးေရွ႕မွာ မင္းသမီးရံႈးေအာင္ ျပင္လာၿပီး ကိုယ့္အလွည့္ကို ရင္ခုန္စြာနဲ႕ ထုိင္ေစာင့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ဘာအတြက္လဲ။ အရူးအလုပ္ခံေနရသလိုဘဲ။ ေနာက္ဆံုးေရြးခ်ယ္သြားတာေတြက ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လူငယ္ေတြမွာ လူအခြင့္အေရးဆံုးရံႈးေနတယ္ဆုိတာကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ သတိျပဳတာပါဘဲ။ ေနာက္တစ္ခု custom မွာ အလုပ္၀င္ခ်င္ရင္ ၁၀သိန္းဆုိဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခတ္က ေျပာပါတယ္ ဒါေတာင္မွ အကပ္ေကာင္းေကာင္းရွိမွ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္သြားတယ္ အဖဲြ႕အစည္းေတြကို ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္ပိုင္စီးပြားေရးေလးတစ္ခု လုပ္တယ္ သိတဲ့အတုိင္းဘဲ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ စီးပြားေရးစလုပ္ရတာ အဆင္မေျပဘူးခင္ဗ် ဆုိင္ခန္းဖုိးရွာရ ကြန္ပ်ဴတာ အလုပ္ဆုိေတာ့ စက္ပစၥည္းဖိုးရွာရ လုပ္ငန္းလည္ပတ္တယ္ လုပ္ခရတယ္ အဲေလာက္ဘဲ အျမတ္ေတာ့ မရဘူး လုပ္ငန္းဆုိတာမ်ိဳးက ၾကာၾကာေတာင့္ခံမွ ႀကီးပြားႏုိင္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ကိုယ္မရံႈးနိမ့္သြားေအာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားယူရတယ္။
ဒီမွာ ထပ္လာျငိတယ္ ဘယ္သူနဲ႕လဲ စည္ပင္နဲ႕ အျမတ္ခြန္နဲ႕ ေရဖိုး၊ ဆုိင္ခြန္၊ ဆုိင္းဘုတ္ဖိုး လာေတာင္းတယ္ ခင္ဗ်၊ ပိုက္ဆံလဲ ေပးရေသးတယ္ ဒင္းတုိ႕ ေဆးလိပ္ဖုိး၊ လက္ဘက္ရည္ဖုိးလည္း ေပးရေသးတယ္။ မေပးရင္ ဆုိင္မွာ ေက်ာက္ခ်တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မျပန္ေတာ့ဘူး၊ စီးပြားျဖစ္ေနတာေတြ႕ရင္ ပိုေတာင္းခ်င္ေသးတယ္။ ဒါအျပစ္မေျပာပါဘူး သူတုိ႕လည္း အစိုးရေပးတာ ေလာက္မငေတာ့ ဒီလိုမွ ရွာမစားရင္ ငတ္မဲ့ကိန္းပဲ ရွိေတာ့မွာကို ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ပ်က္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္တာေတာင္မွ ဟိုလူ႕ေၾကာက္ရ ဒီလူ႕ေၾကာက္ရ ၊ စာေပစီစစ္ေရးကို ေၾကာက္ရ ဆင္ဆာေၾကာက္ရနဲ႕ ဘာမွ အလုပ္မျဖစ္ဘူး ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ပ်က္တယ္ အဲလို ျဖစ္ရတဲ့ၾကားထဲ စီးပြားေရးေလာကမွာ သိုးမည္းေတြက မ်ားမွမ်ားပဲ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကို မလြတ္တမ္းယူေနၾကတယ္ လူ႕အခြင့္အေရးေတြ ရသင့္သေလာက္မရၾကေတာ့ တရားသလုိေရာ မတရားသလိုေရာ ရယူေနၾကတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးဘဲ။
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ႏုိုင္ငံျခား ေရာက္လာတဲ့အထိဆုိပါေတာ့ ဒီမွာေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရးကို အျပည့္အ၀ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွ မရွိတာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေအးခ်မ္းတဲ့ ႏုိင္ငံေလးပါ
ေနလုိ႕အေကာင္းဆံုးေနရာေလးပါ ဘာသာတရားေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနတဲ့ ေနရာေလးပါ။ ခုအေမွာင္ေတြ ဖံုးကြယ္ေနတယ္။ ဘာသာ သာသနာေတြ ေမွးမွိန္ေနတယ္။ အရင္က လွပတဲ့ေနရာေလးက ေသြးေတြ၊ မတရားမႈေတြ၊ ဒုစရုိက္ေတြ လႊမ္းေနတယ္။
ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္လူအခြင့္အေရးမရၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေလးေတြဘ၀ကိုလည္း ႏွေမ်ာမိတယ္။

ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ဆုိတာေ၀းလို႕ ဘ၀လမ္းမွန္ကို ေလွ်ာက္ဖုိ႕ အရမ္းႀကိဳးစားေနၾကရတယ္။ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြလည္း အတိအက်မရၾကဘူး။ အေတြးအေခၚေတြလည္း ေမွးမွိန္ေနၾကတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေတြကို အေမွာင္ခ်ခံထားရတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခား ေရာက္လာၾကတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုကလည္း ငရဲျပည္က နတ္ျပည္တက္လာသလို ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြကို လစ္ဟင္းေနၾကတယ္။ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္လွည့္ျပန္မၾကည့္ၾကဘူး။

ကၽြန္ေတာ္က ႏုိင္ငံေရးသမားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ တက္လမ္းေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ရွာေဖြေနတဲ့ လူငယ္ထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္ပါဘဲ။ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တယ္ ႀကိဳးစားသေလာက္ေတာ့ ခံစားခ်င္တယ္။ အျဖစ္မွန္ေတြကို မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို ခ်ျပခ်င္တယ္။ သမုိင္းအစစ္အမွန္ေတြကိုလည္း သိေစခ်င္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ ေတြးေခၚမႈေတြ ပိုင္ဆုိင္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံဖာႏုိင္ငံျဖစ္ကာနီးေနၿပီ။ မိန္းကေလးေတြ ေၾကာက္ရမွန္း ရွက္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး။ အေျခအေနေၾကာင့္ ပ်က္စီးတာရွိသလို၊ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမဲ့လို႕ ပ်က္စီးတာေတြလည္း ရွိေနတယ္။ လူငယ္ေတြ အမွန္ျမင္မွာစိုးလုိ႕ က်ံဳးသြင္းခံထားရတယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္ဆုိရင္ မွားမယ္ မထင္ဘူး။

မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အမွန္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူေျပာတာမွ လက္မခံပါနဲ႕ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႕ ကိုယ္စဥ္းစားပါ အမွန္တရားေနာက္ကိုလုိက္ဖို႕ ၀န္မေလးပါနဲ႕။ အတတ္ႏုိင္ဆံုး တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္ပါနဲ႕လို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

<<13-11-2010>>
လိပ္ျပာ (၀န္ခံခ်က္ – ကၽြန္ေတာ္က စာေတြသာ တက္တက္ေရးေနတာ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္မရွည္ဘူးခင္ဗ် အလုပ္ထဲကေန ေရးရတာ မ်ားေတာ့ ေခ်ာေမြ႕ေအာင္ ေရးဖုိ႕ အခ်ိန္မေပးႏုိင္လုိ႕ပါ)