(၁)

“သား…ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူးေမေမ´´

“ဘာျဖစ္လုိ႕လဲသားရဲ႕´´

“ေက်ာင္းေရာက္ရင္ သားကုိ ကႀကီးေရးျပပါလု္ိ႕

ခုိင္းလိမ့္မယ္ေမေမရဲ႕´´

“ဒါမ်ား….ဘာခက္လုိ႕လဲ သားရယ္၊ ေရးျပလုိက္ေပါ့´´

“ေမေမ ဘာသိလုိ႕လဲ၊ ကႀကီးေရးၿပီးရင္ သူတုိ႕က ခေခြးပါ ဆက္ၿပီးေရးခုိင္းၾကဦိးမွာ…..´´

(၂)

အဲဒီဟာသထဲက ကေလးငယ္ရဲ႕ စဥ္းစားပုံ စဥ္းစားနည္းဟာ

လူႀကီးေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားရင္ ကေလးငယ္ဟာ(သူ႕ကုိယ္သူေတာ့)

အင္မတန္မွ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားစြာစဥ္ၤးစားဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္လုိ႕ ေအာက္ေမ့မွာမလြဲပါဘူး။

မွန္ပါတယ္။ သူ႕မွာလည္း ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတုိင္းအတာနဲ႕ ေျမာ္ျမင္ဆင္ျခင္ၾကည့္တဲ့

စဥ္းစားနည္း(Speculative Thinking) ရွိေနတာပဲမဟုတ္လား။

အေမ လုပ္တဲ့သူက “ကႀကီး´´ေရးခုိင္းရင္ “ကႀကီး´´ေရးလုိက္၊

“ခေခြး´´ ေရးခုိင္းရင္ “ခေခြး´`ေရးလုိက္၊ “ဂငယ္´´ ေရးခုိင္းတဲ့

အခါက်ေတာ့လည္း “ဂငယ္´´ေရးလုိက္ေပါ့လုိ႕ စဥ္းစားတယ္။

အဲဒီလုိ တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႕ သူ႕သားငယ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕
စာတတ္ေျမာက္တဲ့သူ

တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ္ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ “နိဂုံး´`တစ္ခုကုိ ဆင္ျခင္ထားတယ္။

ကေလးငယ္ရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈကလည္း မမွာယြင္းပါဘူး။

“ကႀကီး´´ ၿပီးရင္ “ခေခြး´´၊ “ခေခြး´` ၿပီးရင္ “ဂငယ္´´ စသည္ျဖင့္ မဆုံးတမ္းလာေတာ့မယ္ဆုိတာ

သူလည္းေတြးေနမိတာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ကေလးငယ္ရဲ႕ “နိဂုံး´´က်ေတာ့

“အဲသည္လုိဒုကၡ (စာလုံးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု သင္ေနရတာကုိ

ကေလးငယ္ကေတာ့ ဒုကၡ လုိ႕ထင္မွာေပါ့) အဆင့္ဆင့္ ကုိ

ေရရွည္ မခံစားရဖုိ႕ ´´ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တယ္။ တုိတုိ ေျပာရရင္ “သက္ေတင့္သက္သာေနရေရး´´

ျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီဒုကၡကုိ ေစာေစာစီးစီးလမ္းစျဖတ္တဲ့အေနနဲ႕ “ေက်ာင္းမသြားခ်င္ဘူး´´လုိ႕ေျပာလုိက္တာပါ။

(၃)

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြကေကာ ဘာထူးသလဲဟု ေတြးမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြဟာ လူ႕ဘ၀ကုိ ရၿပီဆုိကတည္းက

ဒုကၡသင္ခန္းစာရဲ႕ ပထမဆုံး အကၡရာ ျဖစ္တဲ့ “ကႀကီး´`ကုိ စ ေရးခဲ့ရပါၿပီ။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႕ အမွ်

“ခေခြး´´ေတြ “ဂငယ္´´ေတြကုိ ဆက္တုိက္ ေတြ႕လာရဦးမွာပါ။

ဘ၀ဆုိတာ ဒုကၡ ဆုိတဲ့ အကၡရာေတြကုိ သင္ၾကားျပဌာန္းထားတဲ့

စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြဟာ ဘယ္သူက ဒီဒုကၡဆုိတဲ့ အကၡရာကုိ
သင္ၾကားခ်င္ၾကလုိ႕လဲ။

ဒုကၡတစ္ခုခ်င္းစီနဲ႕ ေတြ႕ႀကဳံရတုိင္း မၿပီးေသးဘူးလား၊ အၿပီးဆုံးႏုိင္ေသးဘူးလားလုိ႕

ညည္းတြားၾကတာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။

(၄)
တကယ္ဆုိရင္ ဒုကၡေတြကုိ ရင္ဆုိင္တဲ့နည္းက သိပ္

အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ပါဘူး။ခက္ခက္ခဲခဲလည္းမဟုတ္ပါဘူး။

“ကႀကီး´´ဒုကၡနဲ႕ ႀကံဳရင္ “ကႀကီးကုိ´´ေရးခ်လုိက္၊ “ခေခြး´´ ဒုကၡနဲ႕ႀကံံဳအခါ

`ခေခြး´` ကုိ ေရးခ်လုိက္ရုံပါပဲ။

ဒီလုိပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းသြားၾကရေအာင္။

ဒါမွ တကယ္လူၾကီး အေတြးျဖစ္ပါတယ္။

(၅)
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလုံးက ညည္းတြားေနၾကတယ္။

စိတ္ပ်က္ေနၾကတယ္။ ေလာကဆုိတဲ့ ေက်ာင္းကုိ မတက္ခ်င္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းေျပးခ်င္ေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆင္ျခင္မႈရဲ႕ “နိဂုံး´´က

ဘ၀ကုိ နားလည္တတ္ေျမာက္ဖုိ႕မဟုတ္ပဲ “သက္ေတာင့္သက္သာ

ေနထုိင္ဖုိ႕´` ရည္ရြယ္ထားၾကတာကု္ိး။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တေတြဟာ ……

အသက္ႀကီးေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြပါပဲ။

မင္းခုိက္စုိးစန္