Professional Authors

ၿမိဳ႕ ကေလး သို႔

ၿမိဳ႕ ကေလး သို႔ (၁)……

ဒိအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ မိႈင္းရီေနေသာ ႏွင္းမႈန္းမ်ားၾကား ခ်ယ္ရီေတြ ေ၀ေနေပေတာ့မည္။ စိန္လံု ေတာင္တန္းႀကီးကို စိတ္အေတြးႏွင့္ လွမ္းျမင္မိေနသည္။ အျပာရင့္ေရာင္ ေတာင္တန္းႀကီးသည္ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ေလာကကို သံုးသပ္ေနေပမည္။ သူ၏စိတ္၀ိဥာဥ္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေဖာ္ျပရန္ မစြမ္းသာေသာ တစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားေနရမည္လားဟု ေတြးမိပါသည္။ အတၱစိတ္ျဖင့္ သူ႔ကိုလည္း လြမ္းေမာ ခံစားေစခ်င္သည္။ တစ္ကုိယ္ေရ အလြမ္းထက္ အေဖာ္ပါေသာ အလြမ္းက ေျဖသာပါေသးသည္။ ေတာင္တန္းေတြၾကား မီးခိုးေငြ႔မ်ားကို လွမ္းျမင္ရသလို….။ ေတာင္ယာေတြ မီးရႈိ႕ၾကၿပီထင္ပါသည္။ ထုိရနံ႕ကို ငယ္ငယ္က အလြန္ စြဲမက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုေတာ့ ထိုမီးခိိုးနံ႕သည္ အလြန္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလို ခံစားေနမိသည္။

လူတို႔၏ ေလာဘစိတ္သည္ ေတာင္တန္းေတြကို မီးရိႈ႕ေနသလိုေလလား……။ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ ကၽြန္းသစ္ေတာမ်ားသည္ အိပ္မက္ တစ္ခုပမာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုအတြင္း အစအန ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီလား…။ ကၽြန္းရြက္၀ါ၀ါစိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ အရင္တစ္ခ်ိန္က ဒီေနရာတြင္ ရွိခဲ့ဖူးသည္ကို ေနာင္ လူသားမ်ား သိႏိုင္ပါဥိးမည္လား…. ေတာင္တန္းျပာကို သတိရရင္းျဖင့္ပင္ ၀မ္းနည္းလာမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္ အနည္းငယ္က ကၽြန္းပင္ၾကီးမ်ားသည္ တစ္ခဏအတြင္း သစ္သားထု၊ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ား၊ သစ္ခြဲသားမ်ား…အျဖစ္ လွ်င္ျမန္စြာ အသြင္ေျပာင္းသြားၾကေလၿပီလား…။ ဒီလိုပဲ ၿမိဳ႕ကေလးလည္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္ေရာက္ရင္ အသြင္ေျပာင္းေလာက္ၿပီေပါ့…..။

ကိုယ္ရွိစဥ္ကပင္ ငယ္စဥ္ကႏွင့္ မတူူေတာ့ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လွ်င္ မွတ္မိႏိုင္ပါဦးမည္လား..။ ငယ္ငယ္က ကားလမ္းမေပၚ လမ္းျဖတ္ကူးလွ်င္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဘာမွ မရွိ။ ကံဆိုးလွ်င္ စက္ဘီးသမားနွင့္ အခ်င္းမ်ားရံုသာ ရွိသည္။ ည..ည ဆိုလွ်င္ လ၀ါ၀ါ ေအာက္မွာ ထုတ္ဆီးထိုးေနၾကေသာ ကေလးမ်ား….။ ကိုယ္လည္း တစ္သက္မွာ တစ္ခါေလာက္ ကစားခဲ့ဖူးပါလား ဟု သတိရမိသည္။ အျမင့္ဆံုး အေဆာက္အဦးဆိုလွ်င္ မီးသတ္ေမွ်ာ္စင္သာ ရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးရယ္…. လြမ္းမိပါသည္…။ ယခုေတာ့ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ယာဥ္ေတြက စုန္ဆန္ေနေလာက္ၿပီ….။ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အနားရေရာေပါ့….။ သူတို႕ ေနရာမွာ အာစီ တုိက္ေတြက အစားထိုးလာလိုက္တာ…. ဟုိတစ္စု တစ္တစ္စု…။ ေၾသာ္…. ေခတ္သည္ တိုးတက္ျခင္းကို ျပသဖို႔ရာ စေတးရတာေတြ မ်ားလြန္းသည္ ထင္သည္….။ ၀မ္းနည္းရမည္လား… ၀မ္းသာရမည္လား…မသိ….။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည္။ အတန္း နည္းနည္းရေတာ့ စက္ဘီးႏွင့္ သြားရသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းဆိုတာကလည္း အတန္ငယ္ေတာ့ အလွမ္းေ၀းပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းသည္ ဟုလည္း မယူဆမိ။ ေက်ာင္းေ၀းေတာ့ ေစာေစာထြက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ ေစာေစာေတြ႕ရသည္… စကားေလး တစ္ေျပာေျပာႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္မည္ေလ….။ ခုေတာ့ ထုိခရီးႏွင့္ ထိုခရီးကို ဆိုင္ကယ္မ်ားျဖင့္ သြားလာၾကသည့္ေခတ္ ျဖစ္လာသလိုလုိ…..။ လူရာ၀င္မႈကို တိုင္းတာေသာ စံႏႈနး္မ်ားကို နားလည္ရန္ ခက္လွသည္။ တကယ္ေတာ့ ေခတ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူ႔ဟာသူေတာ့ သဟဇာတ ျဖစ္ပါသည္။ ခုေတာ့ ေခတ္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အမွတ္ရစရာ မရွိ..။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း အမွတ္ရရန္ ခံစားခ်က္မ်ား ေပးစြမ္းႏိုင္စရာ မရွိ..။ အရာရာသည္ အစီအစဥ္ တက် ျဖစ္တတ္ပံုရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိ၏စိတ္ကို မိမိ ထိန္းတတ္ရန္ လိုမည္ ထင္ပါသည္။ ေအာင္ေ၀း၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိသည္။ ခံုတန္းျပာေတြ မျပာေတာ့သည့္အထဲ လေရာင္၀ါကလည္း မ၀ါေတာ့ စံပါယ္ေတြ မပြင့္ဖူး….. ဟု သူက ဆိုပါသည္။ အက်ိဳးေၾကာင့္ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာသည္လား….။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာ စာမ်ားသည္ ယခုမွ အသက္၀င္လာသလိုလို….။ ခုေတာ့ ကဗ်ာ စာ မ်ားကို တကူးတက ရွာဖတ္ရန္ပင္ မလြယ္ေတာ့..။ ဖတ္မိေသာ ကဗ်ာ စာမ်ားသည္ တစ္ခဏသာ ခံစား အမွတ္ရၿပီး မၾကာခင္ ေမ႔သြားတတ္သည္။ မႏွစ္သက္သည္က မဟုတ္… မမွတ္မိႏိုင္တာ ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ သက္တမ္းရင့္လာေလ… အမွတ္ရစရာ မ်ားလာေလ…. မွတ္ဥာဏ္ စြမး္အား က်လာေလ ျဖစ္မည္။ ဒါမွ မဟုတ္ စိတ္ကို၌က အမွတ္ရစရာေတြကို ေလွ်ာ့လိုက္ခ်င္တာ ျဖစ္မည္..။ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္၊ အေျဖေပးမိျခင္းျဖစ္သည္….။

ဒီ ေမြးရပ္ေျမသည္ မခြဲခင္ကပင္ ငယ္စဥ္ကနွင့္ မတူေတာ့တာပဲ……. ။ ေနာင္ တစ္ခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လို႔ ကိုယ္က မမွတ္မိလွ်င္ ၀မ္းနည္းစရာ မရွိဟု တစ္ခါတစ္ေလ….တစ္ဖတ္သတ္ ေတြးမိသည္။ ငယ္ငယ္က ဒိေဒသတြင္ ရထားဆိုတာ မရွိခဲ့….။ၿမိဳ႕ကေလးကို ေတာင္ျပာတန္းေတြက ၀ုိင္းရံေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ရထားလမ္း ေဖာက္မည္ ဆိုသည္။ ငယ္ငယ္က ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ ဂ်က္ေလယာဥ္ပ်ံ ဆင္းရန္ စီမံကိန္း ရွိခဲ့သည္။ ေနာင္ နွစ္ ႏွစ္ဆယ္ အၾကာ ဂ်က္ေလယာဥ္ပံ် ဆင္းပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္….. တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရထားခရီးႏွင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ရပါဦးမည္….။

ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္…။ တီဗြီက သတင္းမ်ား ေၾကျငာလွ်င္ ျမိဳ႕ကေလးကို သတင္းထဲ ပါေစခ်င္သည္….။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ က်ည္ဆန္ရထားမ်ား အေၾကာင္း၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အာကာသ ခရီးစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေၾကျငာတိုင္း ျမိဳ႕ကေလးက ဘာမ်ား ျဖစ္လာမလဲလို႔ ဂုဏ္ယူလိုက္ခ်င္ဖူးသည္….။ ခုေတာ့ ျပန္ေတြးေနမိသည္။ ျမိဳ႕ကေလးကို ငယ္ငယ္ကလို တစ္သီးတစ္ျခား ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။ ဒါဟာ အတၱစိတ္ ျဖစ္မည္ထင္သည္……။ ငယ္ငယ္က ပတ္၀န္းက်င္သည္ အလြန္ မွတ္မိလြယ္သည္။ တစ္ရပ္ကြက္ႏွင့္ တစ္ရပ္ကြက္ လူတိုင္းသိၾကသည္။ ယခုေတာ့ တုိးတက္မႈ၏ ျပယုဂ္သည္ ဆက္ဆံေရးကို အရည္ေဖ်ာ္တတ္လာသည္။ အရင္က အထီးက်န္မႈသည္ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ ဖတ္ေကာင္းရံု စာသားျဖစ္သည္။ အရာရာသည္ ႏွင္းမႈန္မ်ားလို ေနလာ ႏွင္းေပ်ာက္ ျဖစ္တတ္သည္ဆိုတာ ဂရုျပဳဖို႔ တစ္ခါက ၿမိဳ႕ကေလး ကိုယ္၌က ျဖဴစင္ခဲ့လြန္းပါသည္….။

ခုေတာ့ ကာလာ စံုလာေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကလည္း ေပါမ်ားလြန္းပါသည္…။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈသည္ ကိုယ့္ ဘ၀ျဖစ္သည္။ မည္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္ရန္မလိုဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ၀မ္းနည္းမိပါသည္။ ကိုယ့္ေဆာင္ရြက္မႈသည္ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈကို တည္ေစသည္။ ကိုယ့္ရံႈးနိမ့္မႈသည္ ကိုယ့္ညံ့ဖ်ဥ္းမႈကို တည္ေစပါသည္တဲ့လား…… ။ ျမိဳ႕ကေလးကေရာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိရဲ႕လား..ဟု ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ေတြးမိပါသည္။ သူ႕ေျပာင္းလဲမႈသည္ သူ႕ေရြးခ်ယ္မႈလား…. သူ႕ရပ္တည္မႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါသလား…။ ကုိယ့္ အေျဖႏွင့္ကိုယ္ ကီးကိုက္ေအာင္ ေျဖရန္ပင္ ခက္လွသည္။

ၿမိဳ႕ကေလးကိုယ္၌လညး္ အေျဖ ရွိမည္ မထင္ပါ….။

 

————————————-

 

ၿမိဳ႕ ကေလး သို႔ (၂)……

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရယ္…။

ဒီခ်ိန္ဆို ေနေရာင္က ေရႊအိုေရာင္ ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ ယွက္သန္းလာၿပီး ေတာင္ျပာေတြမွာ ႏွင္းေတြလည္း ကြဲေလာက္ၿပီ…။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ကေတာ့ အလြမ္းေတြက သည္းေနတုန္းပဲလား.. ၂၄ နာရီ…။ ျမိဳ႕ကေလးက စကၠန္႔တံေတြေပၚ နားခိုရင္း တစ္ခ်က္ခ်က္နဲ႔ ေျပာင္းလဲလာခဲ့မွာပဲ…။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရေတြကိုပဲ ထာ၀ရ သိမ္းထားေနမိတယ္…။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အာရံုထဲ ေသာ့ခပ္လံုျခံဳစြာ သိမ္းထားတဲ့ ငယ္ဘ၀ ရက္စြဲေတြ ပုိင္ဆိုင္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရယ္….။ အမွတ္တရမ်ားစြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သင့္ကို လြမ္းပါတယ္….။

ေၾသာ္ ……ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕….။

တာပိန္က ျမိဳ႕ကေလးကို ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတာကို အားက်မခံ… သင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးကို ရစ္ေခြထားျပန္သည္ေပါ့…။ တက္ခ်ိန္ က်ခ်ိန္ေတြ နရီမမွန္ေတာ့တဲ့ တာပိန္ကို သင္က ထာ၀ရ ပိုင္ဆိုင္ထားသလို…. အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔ မေသခ်ာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂါတ္ တစ္ေနရာကိုလည္း သင္ပိုင္ဆိုင္ထားပါရဲ႕လား….။ ေတာင္ျပာေတြေပၚ မိုးေတြ သည္းသည္းညိဳ႕ညိဳ႕ ရြာတဲ့အခါ တာပိန္မွာ ေရေတြလွ်ံဦးမယ္…။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလြမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေထြေထြမိႈင္းမိႈင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာႏိုင္ဦးမယ္ မေသခ်ာဖူးဆိုတာ ျမိဳ႕ကေလး သိႏိုင္ရဲ႕လား…။ တကယ္ေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕.!!! အလြမ္းဆိုတာ စိတ္ကိုလည္း အင္အားေပးႏိုင္တယ္ကြဲ႕….။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ရက္ေတြကို ဆက္ဖို႔ ခြန္အားေတြမ်ား ေမြးဖြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ သင့္ကိုလြမ္းေနမိတာလား…။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးရယ္….။

ျမိဳ႕ကေလးဆီကေန ေမြးဖြား၊ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေျမဆီေတြကို စားၿပီး တစ္ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္လို ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေ၀းကို ေျပးသြားတဲ့သူေတြလည္း မ်ားေရာေပါ့…။ ဒါဟာ ထူးမျခားနား ျပဇာတ္ေတြအျဖစ္ ျမိဳ႕ကေလး မွတ္ထင္ထားမွာပါ…။ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕…။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ရြာခ်ဖို႔ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕ လယ္ကြင္းေတြက သီးႏွံေတြ မျဖစ္ထြန္းေသးဖူး…။ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ ေတးသြားေတြ ဆိုညည္းျပဖို႔ ျမိဳ႕ကေလးမွာ ပရိသတ္ေတြ မရွိေသးဖူး…။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္နားခုိခ်င္တဲ့ ရင္ခြင္တစ္ေနရာဟာ ျမိဳ႕ကေလးမွာမွာ ရွိမလာခဲ့ဖူး..။ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕….။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ဆဲပဲဆိုတာ သိထားရမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ျမိဳ႕ကေလးရယ္….။

ပိေတာက္ေတြက ႏွစ္သစ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး တံခါးလာလာေခါက္ေနၿပီကြဲ႕…။ ေႏြဆိုရင္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ျငိမ္ လမ္းေတြေပၚမွာ ဥၾသေတြ မင္းမူေရာေပါ့…။ ျမိဳ႕လယ္က ေစတီ၀န္းထဲ ေပါက္ပန္းေတြလည္း ရဲရဲနီနီ ပြင့္ေနဦးမွာပဲလို႔.. ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္…။ ဘုရား၀န္းေရွ႕က ၾကာကန္ၾကီးလည္း ေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႕ေသြ႕ ရွိေနဆဲပဲ ျဖစ္ဦးမယ္…။ အရင္က ဒီသဘာ၀ေတြကို ျမတ္ႏိုး၊ တန္ဖိုးထားတဲ့သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ ရယ္သြမ္းေသြးတယ္…။ ခုေတာ့ ျမိဳ႕ကေလးရဲ႕…။ ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ ဒီ သဘာ၀ေတြလည္း မရွိ၊ ရယ္သြမ္းေသြးမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း မရွိ…။ ဒါေပမယ့္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နဲ႔ အလြမ္းေတြေတာ့ ရွိေလရဲ႕….။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ျမိဳ႕ကေလးရယ္…။ ျမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္း စာစီလိုက္ ကဗ်ာသီလိုက္တုိင္းမွာ အလြမ္းေတြနဲ႔လည္း မိႈင္းရီေ၀ရပါရဲ႕…။ ေဖာ္ျပရန္ခက္ခဲတဲ့ အေတြးမ်ားနဲ႔လည္း စိတ္ေတြလည္း ကြဲေၾကရပါရဲ႕…။ ျမိဳ႕ကေလးကေတာ့ သိႏိုင္မယ္ မထင္ဖူး….။ သိလည္း မသိေစခ်င္ဖူး…။ ေၾသာ္….. ျမိဳ႕ကေလးငဲ့….။ ။


(စကားခ်ပ္…။ ။ ဘာရယ္မဟုတ္ဖူး….. ဒီတေလာ ေရးခ်င္တာက တစ္ျခား…။ စဥ္းစားလိုက္တိုင္း စိတ္ေတြ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ မေရးျဖစ္ပဲ ေတြးျပန္ေတာ့ အိမ္ကို သတိရျပန္ေရာ….။ ေၾသာ္… ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေကာက္၀ယ္ၿပီး ျပန္လည္းရတဲ့ဟာ ဘာလို႔မ်ား အပင္ပန္းခံေနတာလဲလို႔… ဆိုၿပီး စိတ္ေျဖလိုက္ျပန္တယ္…။ အဟီး…။ ဒါနဲ႔ပဲ အေတြးမုိးေတြကို ဒီေနရာမွာ လာရြာခ်လိုက္မိပါတယ္…. ရြာမယ့္မိုးအတြက္ ေတာင္ေလး သံုးလံုးနဲ႔ ေခ်ာင္းေလးတစ္ခုကိုေတာ့ paint မွာ ဟိုျခစ္ဒီျခစ္ေပါ့ 😛 )

 

In: ေဆာင္းပါး Posted By: Date: Jun 18, 2010
Comment #1

စာလံုးေတြ၀ါးေနလို ့ဖတ္လို ့မ၇ပါ..
ျပန္တင္၇င္ေကာငး္မွာပါ..

commentinfo By: ေသာ္တာ at Sep 11, 2010
Comment #2

ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပင္ထားပါတယ္…။ ေက်းဇူးပါ…။ ဖတ္ရႈခံစားတာ.. း)

commentinfo By: John Moe Eain at Sep 17, 2010

Leave Comments

Name*

Email*
Website
Email me whenever there is new comment