ေလာကမွာ ေျပာင္းလဲျခင္းမွတစ္ပါး တည္ျမဲေသာအရာမရွိတဲ့။
ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘအရိပ္ေအာက္မွာ ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာရပ္ေအာက္မွာ ခံုလံႈရင္း ဘ၀ကိုစတင္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္….
လူ႕ေလာကမွာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ခြင့္မရွိသလို၊ ကို္ယ္မျဖစ္ခ်င္တာေတြလဲ ျဖစ္ရတတ္တယ္။
ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႕ ကင္းကြာရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာ မလႊဲမေရွာင္သာၾကံဳရတတ္သလို ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုတဲ့
ဘ၀ရဲ႕ျပဌာန္းခ်က္ကရွိတယ္ေလ။ ကို္ယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ အမိေျမ၊ ကိုယ္တြယ္တာတဲ့ မိသားစုအသို္င္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့
အေပါင္းအသင္းေတြကို ေက်ာခိုင္းျပီး ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာကို ထြက္သြားၾကရတဲ့ သူေတြရဲ႕ အိမ္အလြမ္းဟာလဲ
မ်က္ရည္၀ဲစရာပါ။

ကိုယ့္ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း၊ ကို္ယ့္ဘ၀တိုးတက္ဖို႕၊ စိမ္းလန္းတဲ့အနာဂတ္အတြက္
တစ္ျပည္တစ္ေျမကိုထြက္ခြါခဲ့ၾကရေလတဲ့ အားမာန္သတိၱကို ခ်ီးက်ဴးၾကမယ့္သူေတြ ေျမာက္မ်ားစြာရွိၾကေပမယ့္….
ကြဲအက္ေနတဲ့ သူတုိ႕ရဲ႕ ႏွလံုးေတြကို ခံစားႏုိင္တဲ့သူဆိုတာ နည္းပါးပါလိမ့္မယ္။
အေနမေပ်ာ္ အေနေတာ္တာေၾကာင့္ ကာလတစ္ပိုင္း အိမ္နဲ႕ခြဲခဲ့ရတဲ့သူေတြဟာ
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းအထိ ရင္ေကာ့ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္ေလးေတြလိုပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းထိ ေရြးခ်ယ္ပ်ံသန္းသူေတြျဖစ္သလို၊
တခ်ိဳ႕က အိမ္ခင္သူေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
သူ႕အသိနဲ႕ သူ႕အေျခအေနအရ သူ႕လမ္းသူ ေရြးခ်ယ္ၾကတာမဟုတ္လား။
အိမ္ပစ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္ခ်စ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကို္ယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ဖုိ႕ပဲလိုပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ ေရႊအိုေရာင္အိပ္မက္ေတြနဲ႕ လတ္ဆတ္တဲ့ အနာဂါတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကမွာ မလြဲဧကန္ပါပဲ။