“ျပဒါးပ်ယ္ေနတဲ႔ မွန္ထဲမွာ စေလအညာက ပုေလြဆရာ႔ေနာက္လုိက္ေနတဲ႔ၾကြက္ေတြကိုေတြ႔လုိက္တယ္”

 

၁၉၆၂ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၁ခုနွစ္အထိ ျမန္မာ႔ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီနဲ႔စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ

ေနခဲ႔ရတဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အဘုိ႔ ကုိယ္ပိုင္ဆုိင္တာေလးေတြ နဲ႔ ကုိယ္႔ရပုိင္ခြင္႔ေလးေတြ

လက္လြတ္ ဆုံးရွုံးမွာကို စုိးရႊံတဲ႔ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာခဲ႔ၾကရပါတယ္။

အဲဒီစိ္တ္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ႔ ကိုယ္စြမး္ကိုယ္စနဲ႔ မိမိကုိယ္မိမိယုံၾကည္တာေတြ

တစထက္တစ မသိမသာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ႔တာပါဘဲ။

 

ေနာက္တစ္ခ်က္က ရုံးျပင္ကႏၷားသြားရမွကုိေၾကာက္ရႊံ႕တဲ႔စိတ္ေတြကိုေဖ်ာက္မရနုိင္တာပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာလူမ်ဳးိေတြက ရုံးေရာက္ဂါတ္ေရာက္အင္မတန္ေၾကာက္ပါတယ္။

အဲလုိသြားရတာကို  က်က္သေရမရွိ မဂၤလာမရွိ လုိ႔သတ္မွတ္ထားခဲ႔ၾကပါတယ္။

ဟုိးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဂၤလိပ္လက္ထက္ကတည္းက အရုိးစြဲေနေအာင္ေၾကာက္ခဲ႔ၾကတာပါ။

ေၾကာက္ဆုိလဲေၾကာက္စရာပါဘဲ။

အဂၤလိပ္ေခတ္ကတည္းက သုံးစြဲလာခဲ႔တဲ႔ ဥပေဒ-ဓမၼသတ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စကားလုံးခန္႔ထည္မူ႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္တုိ႔သာမန္လူေတြနားမလည္နုိင္ေလာက္တဲ႔ ထည္၀ါလွတဲ႔ ေျပာဆုိသုံးႏုူန္းတာေတြေၾကာင္႔

ပုိမုိျပီးေၾကာက္ရႊံခဲ႔ၾကတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

သူတုိ႔ေျပာတဲ႔စကားအသုံးအႏႈန္းကိုေသခ်ာမသိဘဲေျဖလုိက္မိရင္အမွန္ကေနအမွားျဖစ္သြားတတ္လုိ႔လဲ

ေၾကာက္ၾကတာပါ။

တကယ္လဲ ေမးတာကိုေသခ်ာနားလည္ဘဲ ေၾကာက္ေၾကာက္ရႊ႔ံရႊံနဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔မိလုိ႔ ဒုကၡေရာက္ခဲ႔ၾကတာ

ေတြကိုလဲ နားမဆန္႔ေအာင္ၾကားဘူးထားၾကတာကိုး။

တရားရုံးမွာ စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကတဲ႔အခါ အျပန္အလွန္ေမးၾကတဲ႔စကားလုံးအသုံးအႏုႈန္းေတြကုိ

က်ေနာ္တုိ႔နားမလည္တာေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။

နားမလည္တာကုိ လည္ေအာင္ မၾကဳးိစားတတ္တဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း သိတယ္တတ္တယ္ထင္တဲ႔သူကုိဘဲ အားကုိးၾကပါေတာ႔တယ္။

အမူ႔အခငး္ရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ ကိုယ္ဆရာတင္တဲ႔လူက ျခယ္လွယ္တာကို ခံရပါေတာ႔တယ္။

အဲေတာ႔ သူျပဳသမွ် ႏုရသလုိ လည္စင္းေပးရပါတယ္။

စိတ္ပန္းေငြကုန္ ဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ၾကဳံရပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႔လဲ ရုံးျပင္ကႏၷားဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေတြအတြက္မသြားအပ္တဲ႔ေနရာလုိ႔သတ္မွတ္လုိက္တာေပါ႔။

ဒီေတာ႔လဲ အမူ႔ကိစၥရယ္လုိ႔ျဖစ္လာရင္ ရုံးမေရာက္ ဂါတ္မေရာက္ခင္ အျပင္မွာတင္ေက်ေအးလုိက္တတ္ၾကပါတယ္။

အဲလုိရုံးျပင္ကႏၷားနဲ႔မယဥ္ပါးေတာ႔ ဗဟုသုတနည္းပါးတဲ႔  ျပည္သူျပည္သားေတြအျမင္မွာရုံး၀န္ထမ္းေတြ

ကို သီးသန္႔လူတန္းစားေတြ အေလးအျမတ္ျပဳစရာ ပညာတတ္လူတန္းစား လုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္ၾကပါတယ္။

အဲေတာ႔ ရုံးေရာက္တာနဲ႔ တံခါးေပါက္ေစာင္႔တဲ႔ ျပာတာ ကစျပီးေၾကာက္ေနတယ္ဆုိေတာ႔ ဟိုးအထက္ကလူမ်ား

ဆုိရင္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ႔လုိ႔ဆုိနုိင္ပါတယ္။

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းဆုိတာ ျပည္႔သူ႔အေစအပါး ဘာညာကြိကြ နဲ႔ ဖြင္႔ဆုိခ်က္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးဖြင္႔ဆုိခဲ႔ေပမယ္႔

လက္ေတြ႔ ဘ၀မွာေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔လုိသာမန္လူတနး္စားမ်ားအတြက္ ေတာ႔ သူတုိ႔ေရွ႔ေရာက္ရင္

က်ားေရွ႔ေရာက္တဲ႔ သမင္လုိ အရိပ္အကဲၾကည္႔ေနခဲ႔ရတာလဲအမွန္ပါဘဲ။

ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္တစ္ေလ်ာက္လုံးမွာေရာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလတစ္ေလ်ာက္လုံးမွာေရာ

၀န္ထမး္ဆုိတာျပည္သူ႔ေတြရဲ႕အထက္မွာတစ္ခ်ိန္လုံးရွိေနခဲ႔ပါတယ္။

မွားမွန္းသိေန မမွန္မွန္းသိေနေပမယ္႔ ျပန္ေျပာခြင္႔မရွိ ျပန္မေျပာရဲတဲ႔ အေနအထားမွာ

ရုံးကိစၥရွိခဲ႔ရင္ ကိုယ္႔ကိစၥမျပီးမခ်င္း သူတုိ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေနခဲ႔ရပါတယ္။

သူတုိ႔ျငဳိျငင္တယ္ဆုိရင္ ကုိယ္႔ကိစၥက မျပီးနုိင္ေတာ႔ပါဘူး။

အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုအတြက္လုိအပ္ခ်က္ေတြက ဘာလဲဆုိတာ ကို အတိအက်မသိ ျပန္ေတာ႔

ဟိုဟာလုိတယ္ ဒီဟာလုိတယ္ စာရြက္စာတမ္းမစုံေသးဘူးေျပာလဲ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ

လုိတာမလုိတာ ကိုယ္ကမွေရေရ ရာရာ မသိေတာ႔  သူတုိ႔ေျပာသမ် လက္ခံလုိက္ရတာပါဘဲ။

ရုံးေတြကိုသြားတဲ႔အခါ မသိလုိ႔ ေမးစရာလူမရွိ။

ဟုိစားပြဲသြားဒီစားပြဲသြားဆုိျပီးေမးေငါ႔လုိ႔ျပတဲ႔သူလဲရွိ။

ဒီေလာက္ေလးမွမသိဘူးလားဆုိတဲ႔ပုံစံနဲ႔ ေဟာက္သူလဲရွိ ဆိုျပန္ေတာ႔ ေၾကာက္မယ္ဆုိလဲေၾကာက္ထုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ အစုိးရရုံးေတြမွာ လုပ္ငန္းကိစၥနဲ႔သြားတဲ႔အခါ ကို္ယ္ဘက္က ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးၾကီး သူတုိ႔ဘက္ကေတာ႔ေအးေဆး။

အခြန္္အေတြေဆာင္တဲ႔အခါ ဘဏ္မွာေငြအထုတ္အသြင္းလုပ္ရတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာစာတုိက္မွာ အျမန္ေခ်ာနဲ႔ စာပုိ႔တဲ႔အခါ ရထားတလက္မွတ္၀ယ္တဲ႔အခါ တန္းစီရပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ကသာ အျပင္မွာေသြးေတာင္႔ေအာင္မတ္တပ္ရပ္ေစာင္႔ေနရေပမယ့္ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းကေတာ႔

စကားလက္ဆုံေျပာမကုန္။

ညက ၾကည္႔ခဲ႔တဲ႔ ကုိရီးယားကားကိုစားျမဳံ႔ျပန္လုိ႔ မ၀နုိင္ေအာင္။

အဲလုိေတြၾကဳံခဲ႕ရတာက ေနရာတကာမွာပါ။

 

တစ္ခါသားမွာ က်ေနာ္စက္ရုံတစ္ခုမွာ ပစၥည္းထုတ္ခြင္႔ရဘုိ႔အတြက္ ေလ်ာက္လႊာသြားတင္ရပါတယ္။

ေငြၾကဳိသြင္းျပီးသား ပစၥည္းကိုထုတ္ခြင္႔ရဘုိ႔အတြက္ ပါမစ္ သြားျပီးလုပ္ရတာပါ။

က်ေနာ္ေရာက္ေတာ႔ ပါမစ္ကုိလက္ခံျပီး ထုတ္ခြင္႔ေရးေပးရမယ္႔ ၀န္ထမ္းအမၾကီး ကရြက္ဆုတ္ ျပကၡဒိန္ကိုတစ္ရြက္ျခင္းလွန္ေနတာေတြ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္သူ႔စားပြဲေရွ႔ေရာက္ေတာ႔ ေမာ႔ၾကည္႔ျပီး “ခဏေစာင္႔”လုိ႔ေျပာျပီး ဆက္ၾကည္႔ေနျပန္ပါေရာ။

ထုိင္စရာေနရာမေပးေတာ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနရပါတယ္။

အေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ မွ“ေတြ႔ျပီ ေတြ႔ျပီ “ လုိ႔ေအာ္ျပီး သူ႔ရုံးက ၀န္ထမး္ေကာင္မေလး ကိုလွမး္ေခၚပါတယ္။

ေကာင္မေလးေရာက္လာေတာ႔ “ေတာ္ပါေသးတယ္ေအ႔ သမီးေလးစာေမးပြဲပထမရက္က ရက္ရာဇာေအ႔

ျပႆဒါးျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ရွာလုိက္ရတာ ေမာေနတာဘဲ” အစခ်ီလုိ႔ ဘာညာကိစၥေတြေျပာလုိ႔ ၀မွ

“ဘာကိစၥလဲလုိ႔ “ေမးေဖာ္ရပါတယ္။

အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္းေျပာျပေတာ႔ နက္ျဖန္မွ လာထုတ္ေတာ႔လုိ႔ေျပာပါတယ္။

စုစုေပါငး္မိနစ္ 20ေလာက္ေတာ႔ေစာင္႔လုိက္ရပါတယ္။

ေအာ္ က်ေနာ္မွာေတာ႔ရုံးကိစၥအတြက္ မ်ား ျပကၡဒိန္ၾကည္႔ေနတယ္ထင္မိတာ  မွားေပါ႔ ေနာ္။

ဒါကကုိယ္ၾကဳံခဲ႔ရတာေလးေတြပါ။

အခုေနာက္ပုိင္းမွာေတာ႔ အရင္လုိမဆုိးေပမယ္႔ စိတ္တုိင္းက်ေလာက္ေအာင္ေတာ႔ မေရာက္ေသးတာအမွန္။

အစုိးရဘဏ္ၾကီးတစ္ခုရဲ႕ နံရံမွာ “ေဆးလိပ္မေသာက္ရ”လုိ႔ေရးထားေပမယ္႔ အဲဒီဘဏ္ကလုံျခဳံေရး၀န္ထမး္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါခဲလုိ႔ ေနရာအနွ႔ံေလ်ာက္သြားေနတာကိုျမင္ရတာ သူမ်ားေမးေင႔ါစရာ။

ဒါအရင္ကအေျခအေနေလးေတြပါ။

အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ဒီအခ်ဳိး ဒီပုံစံေလးေတြက အေတာ္အသင္႔ေပ်ာက္သြားျပီဆုိေပမယ္႔

အခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာေတာ့အေငြ႔အသက္ေဟာငး္ေတြက အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔က်န္ေနပါေသးတယ္။

 

****************** **************************** *******************

အဲလုိလုပ္ရကိုင္ရ ခက္ခဲတယ္ဆုိတာေၾကာင္႔လဲ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူဆုိတာၾကီးက

ေခတ္လုိအပ္ခ်က္အရေပၚလာတာပါဘဲ။

ကုိယ္တုိင္သြားရင္ၾကာမယ္ အခ်ိန္ကုန္မယ္

(ဟုိဘက္စားပြဲကေန ဒီဘက္စားပြဲကို စာေလးတစ္ေစာင္ေရာက္ဘို႔ အၾကာၾကီးေစာင္႔ရတာမ်ဳိးေပါ႔)

အဆင္မသင္႔ရင္အေဟာက္ခံရမယ္။

မ၀င္တတ္ရင္အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားရမယ္။

အဲေတာ႔ သူတုိ႔နဲ႔အဆင္ေျပတဲ႔ လူေတြက ပြဲစား(လွပစြာသုံးရင္အက်ဳးိေတာ္ေဆာင္ေပါ႔)

ေတြျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

ဟုူိးအရင္က လာဘ္ယူတယ္ဆုိတာ တုိးတုိးတိတိတ္ ေနာက္ေဖးေပါက္က၀င္ရတာမ်ဳိး။

 

 

ပြဲစားကေနတစ္ဆင္႔ေပးရတာမ်ဳိး။

စာအိတ္ကေလးနဲ႔ထည္႔ျပီး မသိမသာခ်န္ထားခဲ႔ရတာမ်ဳိး။

ဟထားတဲ႔အံဆြဲေလးထဲအလစ္ထည္႔ရတာမ်ဳိး။

စာရြက္ထဲမွာ အသာေလးေရာထဲ႔ေပးလုိက္ရတာမ်ဳိး။

အထက္က လူကို လာဘ္ေပးဘုိ႕အတြက္ ၾကားလူကုိ (အေပါက္ေစာင္႔လုိဟာမ်ဳးိ) လာတ္ထုိးရတာမ်ဳိး

 

ေနာက္ေျပာင္းလဲလာတဲ႔အေျခအေနမွာေတာ႔ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုအတြက္

ဘယ္ေလာက္ဆုိတာ ေစ်းတန္းသတ္မွတ္လုိ႔ထားတဲ႔ေခတ္ေရာက္လာေတာ႔

လာဘ္ေပးတယ္ဆုိတဲ႔ စကားလုံးကိုေတာင္သုံးဘုိ႔ မသင္႔ေတာ႔ပါဘူး။

အက်ဳိးေဆာင္ခ လုိ႔ ေခၚရတာေပါ႔။

ေပးရင္ရတယ္ ပိုင္ရင္ရတယ္။

မသိတတ္လုိ႔မေပးရင္ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းေတာငး္

ေတာင္းလုိ႔မွ မေပး ရင္ေျဗာင္ေခ်ာင္ထုိးတဲ႔တစ္ေခတ္ကို ေရာက္ခဲ႔ၾကရတာလဲအမွန္။

ဘယ္ေနရာမွာ မဆုိ “ဂါ” မွာ “မဂါရင္ မပါဘူး”ဆုိတာေတြက တကယ္႔အျဖစ္မွန္။

ဒီလာဘ္လာဘ္ယူကိစၥမွာေတာ႔ ေအာက္ေျခ၀န္ထမး္ဆုိတာ အရုိးကပ္ေနတဲ႔အနံ႔ရွဴၾကည္႔ရသေလာက္ပါဘဲ။

တကယ္အသားစားသူေတြကေတာ႔ ၀၀ျဖဳိးျဖဳိးပါဘဲ။

လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆုးိ၀ါးလွတဲ႔လာဘ္လာဘ္ယူကိစၥကို ေလ်ာ႔နည္းပေပ်ာက္ဘုိ႔ၾကဳးိစားေနပါတယ္။

ဒီကိစၥေအာင္ျမင္ဘုိ႔ဆုိတာကေတာ႔ “ေထာင္ျမင္လုိ႔ရာစြန္႔ တတ္သူေတြ တစ္ေကာင္ခ်ေကြ်းျပီး ႏွစ္ေကာင္စားလုိ႔ ကင္း၀င္တတ္သူ”ေတြနဲ႔ “ေမွ်ာ္လင္႔ေနတဲ႔မ်က္လုံး ပုိင္ရွင္ ”ေတြရွိေနသမ်ွကာလပါတ္လုံး ပေပ်ာက္ဘုိ႔ လမ္းမျမင္ပါဘူး။

ေပးသူက ေၾကာက္ျပီးအလြယ္တကူေပးေနသမွ် စားတဲ႔သူကလဲ မေၾကာက္မရႊံၾကီးကို စားေနသမ်ွကာလာပါတ္လုံး ဒီ လာဘ္စားတာၾကီးက ရွိေနအုံးမွာဘဲ။

&&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&&&&&&&&&& &&&&&&&&

 

ဟုုိအရင္ မဆလေခတ္မွာ အျမဲၾကားရေလ႔ရွိတဲ႔စကားလုံးေလးေတြက

ေနရာတကာမွာ “ဥကၠဌၾကီး” “ပါတီသေဘာတရားေရးရာ” “အညမည” “ တင္းျပည္႔””အရန္ပါတီ၀င္”

“ေရွ႔ေဆာင္လူငယ္” “လမ္းစဥ္လူငယ္” “လုပ္အားေပး” “ေထာက္ခံ” “ဆႏၵခံယူပြဲ” “ဗြီအုိင္ပီ“အူမေတာင္႔မွသီလေစာင့္”“ဇူဇကာ”  “ပါတီလမ္းညႊန္မွဳ႔” “ေကာ္မီတီ”ဆုိတဲ႔စကားလုံးေတြက

 ပုံမွန္ၾကားေနၾကစကားလုိ႔ေတြျဖစ္သလုိ

တကယ္႔ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕ဘ၀ေတြမွာေတာ႔ “ေမွာင္ခုိ” “ခြဲတမ္း” “မဲေပါက္” “တန္းစီတုိး”

ဆုိတဲ႔စကားလုံးေတြကေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ယဥ္ပါးေနတဲ႔စကားလုံးမ်ားျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

အဲဒါေတြထဲကမွအၾကားရဆုံးစကားလုံးေလးတစ္ခုကေတာ႔

“ ရာႏုွန္းျပည္႔ ေထာက္ခံတယ္ “ ဆုိတဲ႔စကားလုံးေလးပါဘဲ။

(အခုအခ်ိန္မွာ ဆန္႔က်င္ပါတယ္ဆုိတဲ႔စကားနဲ႔လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနခဲ႔တဲ႔သူေတြ

ေတာင္ ဒီလုိ ေထာက္ခံတဲ႔အထဲမွာ ေက်နပ္စြာပါ၀င္ခဲ႔သူေတြအမ်ားၾကီးပါဘဲ။)

ဆႏၵခံယူပြဲ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးေထာက္ခံ

တယ္လုိ႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို “ရာႏူန္းျပည္႔” စကားလုံးကို ၾကားေနရပါတယ္။

ဒီေထာက္ခံတာနဲ႔ပါတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္မွတ္မိတာေလးတစ္ခုျပန္ေျပာရရင္ တစ္ခါက တကၠသုိလ္မွာေထာက္ခံပြဲ

တစ္ခုလုပ္တဲ႔အခါ ဆရာတစ္ေယာက္က မေထာက္ခံဘူးလုိ႔ဆုိျပီး ေနပါသတဲ႔။

အဲဒီ က်န္တဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ က “ဆရာၾကီး ေထာက္ခံရင္က်မတုိ႔ဌာနက ရာႏူန္းျပည္႔ဘဲ”

လုိ႔၀ုိင္းေျပာၾကပါသတဲ႔။

အဲဒီအခါ ဆရာၾကီးက “တုိငး္ျပည္ကုိေခ်ာက္ထဲေရာက္ေအာင္တြန္းပုိ႔တဲ႔အထဲငါမပါခ်င္ဘူး”လုိ႔ျပန္ေျဖေတာ႔

“ဆရာၾကီး သိပ္ေခါငး္မာတာဘဲ”လုိ႔ ကြယ္ရာမွာေမးေင႔ါခံရပါသတဲ႔။

အဲဒီဇာတ္လမး္ေလးရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ႔ ဆရာၾကီးကို နယ္တကၠသုိလ္မွာ တာ၀န္ေျပာင္းျပီးထမ္းေဆာင္

ဘုိ႔ အမိန္႔စာမခ်ခင္ ပနး္နာေရာဂါရွိတဲ႔အတြက္ေျမလတ္ပုိင္းက တကၠသုိလ္ေကာလိပ္ကို ခ်ထားေပးဘုိ႔ေတာင္းဆုိတဲ႔အခါ “ျမစ္ၾကီးနား”ျမဳိ႔ကုိ ပုိ႔လုိက္ေတာ႔ ဆရာၾကီးက ႏုတ္ထြက္စာတင္

သြားခဲ႔ပါသတဲ႔။

တုိင္းျပည္အတြက္အင္မတန္မွ  စာအသင္ေကာင္းတဲ႔ တပည္႔ေတြကို ဗဟုသုတေတြျဖန္႔ေ၀ေပးနုိ္င္တဲ႔

ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆုံးရွဳ႔ံးသြားတာပါဘဲ။

 

 

အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႔ အျမစ္တြယ္ခဲ႔တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔တစ္ခုကေတာ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္လာရင္

ကန္႔ကြက္ေနလဲ အလကား ျမန္ျမန္ေထာက္ခံ ျမန္ျမန္နားေအးတယ္ဆုိတဲ႔ အေတြးေတြ၀င္လာတာပါဘဲ.။

အဲဒီကာလက အနိမ္႔ဆုံးရပ္ကြက္လူၾကီးေရြးတာေတာင္မွ သူတုိ႔ေရြးထားျပီးသားလူကိုေထာက္ခံခုိင္းတဲ႔

အဆင္႔ မွာဘဲရွိပါတယ္။

ကန္႔ကြက္လုိ႔လူေျပာင္းသြားတယ္ဆုိတာမ်ဳိးက မရွိသေလာက္။

အဲေတာ႔ က်ေနာ္တို႔စိတ္ထဲမွာ ငါတုိ႔ျပန္ေျပာေန  ကန္႔ကြက္ေနလဲ ေလကုန္တာသာအဖတ္တင္တာဘဲရွိမွာပါ

ဆုိတဲ႔ စိတ္ေတြက ပုိခိုင္မာလာပါတယ္။

အဲေတာ႔ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ႔ေၾကညာခ်က္ေတြ ဘာေတြညာေတြကို ဖတ္တဲ႔အေလ႔အက်င္႔မရွိသေလာက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။

သိေအာင္ဖတ္ေနလဲ မထူးပါဘူးကြာဆုိတဲ႔ အေတြးက ရင္ထဲမွာစူးနစ္စြာက်န္ေနပါတယ္။

ေနာက္တီဗြီေတြဘာေတြေပၚလာေတာ႔လဲ သတင္းဆုိရင္နားမေထာင္ပိတ္ထားလုိက္ၾကပါတယ္။

အဲဒီကေနရလာတဲ႔ အက်င္႔ဆုိးတစ္ခုက ဘာျဖစ္ျဖစ္ စာမဖတ္ဘဲလက္မွတ္ထုိးတတ္ၾကတာပါဘဲ။

မၾကာခင္ကာလအတြင္းမွာနိင္ငံတကာနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတ္သက္လုိ႔ အလုပ္ေတြလုပ္ၾကရေတာ႔မွာေသခ်ာေနျပီ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဟိုအရင္ကလုိ စာခ်ဳပ္ကုိေသခ်ာမဖတ္ဘဲ လက္မွတ္ထုိးမိလုိ႔ကေတာ႔ နာဘုိ႔သာျပင္ေပေတာ႔

ဟုိဘက္ကေတာ႔ညွာမွာမဟုတ္ဘူးဆုိတာသေဘာေပါက္ဘုိ႔လုိအပ္ပါတယ္။

အဲေနာက္တစ္ခ်က္က ဘာျဖစ္ျဖစ္ေသခ်ာမသိဘဲ မ်က္ေစ႔စုံမွိတ္ေထာက္ခံတတ္တဲ႔အက်င္႔ေလးကိုလဲျပင္ဘုိ႔လုိတယ္လုိ႔ထင္မိပါတယ္။

 

@@@@@@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@ @@@@@@@@@@@@@@@@

 

ငယ္တုန္းက မၾကာခဏၾကားဘူးတဲ႔ပုံျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္။

“စေလအညာကပုေလြဆရာ”ဆုိတဲ့ပုံျပင္ေလးပါ။

ဇာတ္လမ္းအစအဆုံးေတာ႔ သိပ္မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး။

အဲဒီပုေလြဆရာေနာက္ကို ျမဳိ႔ထဲကၾကြက္ေတြလုိက္သြားတာကိုေတာ႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

ငယ္ကတည္းက ေတြးမိေနတာ ဒီပုေလြဆရာေနာက္ကိုဘာလုိ႔မ်ားအားလုံးလုိက္သြားၾကသလဲေပါ႔။

အဲဒီတုနး္က ကေလးေတြးေပါ႔ ဒီေလာက္ေလးမွ မစဥ္းစားတတ္ၾကဘူးလားေပါ႔။

အခုေနာက္ပုိငး္အင္တာနက္ထုိင္ ေဖစ္ဘုတ္၀င္ ဟိုထဲ၀င္ဖတ္ဒီထဲ၀င္ဖတ္မိပါတယ္။

ပုိစ္ေတြေနာက္က ေကာ္မင္းေတြကိုလုိက္ဖတ္ ကို္ယ္တုိင္ေပးမိတဲ႔အခါလဲေပးေပါ႔။

အဲဒီမွာဘာသြားေတြ႔သလဲဆုိေတာ႔ အေပၚကေရးထားတာကိုေသခ်ာမဖတ္ဘဲ

ကိုယ္႔အေပၚကလူေရးသြားတဲ႔ေကာ္မင္းေတြေနာက္လုိက္ျပီး ေရးခ်င္ရာေရးတဲ႔သူကေရး၊

အေပၚက ေရးထားတာက ဟုတ္တာမဟုတ္တာ ေသခ်ာမစဥး္စားဘဲ သူဆဲရင္ကိုယ္ပါေရာေယာင္ျပီးလုိက္ဆဲဆုိတာေတြေတြ႔ေတာ႔

“အငး္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ငါတုိ႔လဲ ပုေလြဆရာေနာက္ကုိလုိ္က္တဲ႔ ၾကြက္ေတြလုိျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္တဲ႔အၾကိမ္ေတြအမ်ားၾကီး”

လုိ႔ေတြးမိပါတယ္။

 

 

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး

 

 

 

 ဒီဆုိက္ထဲကို၀င္မရလုိ႔ စေတြမတင္ရတာၾကာျပီဗ်ာ၊

ဒီေန႔ျပန္၀င္တာရလုိ႔ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္