“အကယ္၍သာ…………………………………………….”
(5-4-2011)ေန႔ညကျဖစ္ခဲ႔တဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။
အဲဒီေန႔ညပိုင္း  7း54မိနစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္႔တုိက္ခန္းရဲ႕အေပၚထပ္မွာေနတဲ႕”မီးမီး”ဆီကဖုံး၀င္လာပါတယ္။
“ေလးေလးအိမ္ျပန္ေရာက္ျပီလား”လုိ႔ေမးလာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္က” အလုပ္ထဲမွာဘဲရွိေသးတယ္ “လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ႔အခါ
သူက “ေလးေလးအိမ္ျပန္ရင္ သမီးအေမကို ေခၚျပီးေဆးရုံၾကီးကိုလာပုိ႔ေပးပါေနာ္”လုိ႔ ေျပာျပီးအကူအညီေတာင္းပါတယ္။
သူ႔အေဖလမ္းမွာ ယာဥ္တုိက္မႈ႔ျဖစ္တယ္ဆုိတာရယ္ အခုေလာေလာဆယ္ အေရးေပၚဌာကို သူလုိက္သြားျပီဆုိတာရယ္ဘဲကမန္းကတန္းေျပာသြားပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ လုပ္ေနတဲ႔ အလုပ္ကုုိျပီးေအာင္လုပ္ျပီးမွအလုပ္ထဲကကေလးတစ္ေယာက္ကို
ဆုိင္ကယ္တစီးသတ္သတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ အိမ္ကုိေခၚသြားလုိက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္႔ ေကာင္ေလး က မီးမီး အေမကို ေဆးရုံအရင္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ရည္ရြယ္ျပီး ေခၚလာတာပါ။

ကြ်န္ေတာ္လမ္းမွာဘဲရွိေသးတဲ႔အခိ်န္မွာကေလးမေလးဆီက ဖုန္းထပ္၀င္လာပါတယ္။
ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရမယ္ဆုိတဲ႔အေၾကာငး္ရယ္ ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာဌာနကိုလုိက္လာဘုိ႔ရယ္လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါ။
အဲဒီသတင္းၾကားမိေတာ႔မွ ထိခုိက္ဒဏ္ရာရသြားတာ မ်ားတယ္ဆုိတာသိသြားပါတယ္။
အပြင္႔လင္းဆုံးေျပာရရင္ေတာ႔ အစက ကြ်န္ေတာ္႔စိတ္ထဲမွာ ထင္မိတာက သာမန္ပြန္းပဲ႔တာေလာက္ဘဲျဖစ္မယ္လုိ႔ပါ။
အဲဒါနဲ႔ဘဲ ဆုိင္ကယ္ကုိ နည္းနည္းျမန္ေအာင္ေမာင္းျပီး အိမ္ကုိ အျမန္ျပန္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမမယ္႔အိမ္ကုိေရာက္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ မီးမီးရဲ႕အေမက  အထုပ္အပုိးေတြနဲ႔ဆင္းလာတာေတြ႔ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကိုေတြ႔တဲ႔အခါ “ ကိုေပါက္ေရ သမီးျပန္မလာတာနဲ႔ဖုံးဆက္လိုက္တာ ေဆးရုံလုိက္ခဲ႔ဘုိ႔ေျပာတယ္ ကြ်န္မ
ေမာင္၀င္း ကုိေခၚျပီး ေဆးရုံလုိက္သြားႏွင္႔မယ္“လုိ႔ ကမန္းကတန္းေျပာျပီး အိမ္ေဘးနားက “ေမာင္၀င္း”ဆုိင္ကယ္ေနာက္
ကထုိင္လုိက္သြားပါတယ္။
ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လည္းလုိရမယ္ ေခၚလာတဲ႔ အလုပ္က ကေလးကို ျပန္လႊတ္၊
ထမင္းကမန္းကတမ္းစား မဒန္ေပါက္နဲ႔ ေဆးရုံလုိက္သြားဘုိ႔အလုပ္မွာ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္တဲ႔
ကိုမင္းေဆြနဲ႔ မစုတုိ႔လင္မယား ေရာက္လာျပီး ေဆးရုံကို လုိက္ခဲ႔မယ္ဆုိတာနဲ႔အတူသြားျဖစ္ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လမ္းမွာေရာက္ေနတုံး “ေမာင္၀င္း”ဆီကေန ကိုမင္းေဆြဆီကုိဖုံးလာပါတယ္။
ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရမယ္ ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔လုပ္ေနတယ္လုိ႔ေျပာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ေဆးရုံကုိလာေနျပီဆုိတဲ႔အေၾကာင္းကိုေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မႏၱေလးေဆးရုံၾကီးကိုမေရာက္တာအေတာ္ၾကာပါျပီ။
အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြအမ်ားၾကီးတုိးလာေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္ဌာနရွိမယ္ဆုိတာကို မသိေတာ႔ ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ဘဲဆုိင္ကယ္စတင္းမွာဆုိင္ကယ္၀င္အပ္ျပီး ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာဌာနကုိ ဘယ္လုိသြားရလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ႔
သူေျပာျပတဲ႔အေဆာက္အဦထဲကို ၀င္သြားတုံးဖုန္း၀င္လာတာနဲ႔ကိုင္လုိက္ေတာ႔ မီးမီးဖုန္းျဖစ္ေနပါတယ္။
မီးမီးက  သမီးက ေလးေလးတုိ႕ရဲေနာက္ေက်ာ က ဓါတ္မွန္ခန္းမွာလုိ႔လွမ္းေျပာတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သြားေနတာနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္က အေဆာက္အဦးထဲမွာေရာက္ေနတာပါ။
အခ်ိန္ကေတာ႔ 9း04မိနစ္ရွိပါျပီ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္သြားတဲ႔အခ်ိန္မွာဓါတ္မွန္ခန္းကို ၀င္တဲ႔သံတံခါးၾကီးကေတာ႔ ေသာ႔ခတ္ထားပါတယ္။
ဒီဓါတ္မွန္ခန္းမွာလဲ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိပုံမေပၚပါဘူး။
လူနာေရာ ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးေရာ က်န္တဲ႔လူေတြအားလုံးက ဒီဓါတ္မွန္ခန္းက တံခါးအဖြင္႔ကိုဘဲ
စိတ္ေမာစြာ ေမ်ွာ္လင္႔တၾကီးနဲ႔ေစာင္႔ေနၾကတာပါ။
အဲဒီ တံခါးေပါက္၀မွာ လူနာတင္ထားတဲ႔တြန္းလွည္းကိုထားျပီး ဓါတ္မွန္ခန္း ဖြင္႔တာနဲ႔၀င္ရေအာင္အားလုံးက  အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနၾကပါတယ္။
အဲဒီအနားေရာက္ေတာ႔ မီးမီးရယ္ သူ႔အေဖရဲ႕မိတ္ေဆြသုံးေယာက္ရယ္၊သူ႔သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးေတြရယ္
မတ္တပ္ရပ္ေနၾကပါတယ္။
သူ႔အေဖ”ကိုဦး”ကေတာ႔ တြန္းလွည္းေပၚမွာ ပက္လက္ၾကီးပါ။
တြန္းလွည္းစင္ေပၚမွာခင္းထားတဲ႔ ပလပ္စတစ္အျပာစေပၚမွာလဲေသြးေတြ က အကြက္လုိက္ၾကီး ယုိစီးထားေတာ႔ ေပက်ံလုိ႔ေနပါတယ္။
ကုိဦးကေတာ႔ သတိမရပါဘူး။
ႏွာေခါင္းမွာပုိက္တန္းလန္း၊လက္မွာလဲ ဒရစ္သြင္းထားတဲ႔ ပိုက္ကတန္းလန္းပါဘဲ။
သြားျခင္းမက်ိတ္မိေအာင္လုိ႔ ပါးစပ္ထဲကုိ အေပါက္ပါတဲ႔(ကေလးနုိ႔စုိ႔တဲ႔ ႏို႔သီးေခါငး္လုိ )ပိုက္တစ္ခုထဲ႔ေပးထားေတာ႔ အသက္ရူလုိက္တုိင္းေလသံက တရူးရူးထြက္ေနပါတယ္။
ေသခ်ာၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လက္ဖ်ံေပၚမွာ နွစ္လက္မေလာက္ ကြဲထားတဲ႔ေနရာက ေသြးေတြက ေျခာက္ေနပါျပီ။
ညာဘက္လက္ခုံကေတာ႔ ေသြးေတြေပက်ံစီးေျခာက္ေနျပီး ဖူးေယာင ္မုိ႔ေမာက္လို႔ေနပါတယ္။
လက္ခုံကေတာ႔ က်ဳိးသြားတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကေတာ့ ဒဏ္ရာမေတြ႔ေပမယ္႔ ညာဘက္ေျခေထာက္ကုိေတာ႔ ပါတ္တီးစနဲ႔အုပ္ရုံေလးအုပ္ေပးထားတဲ႔ေနရာက ေသြးေတြစီးက်ေနပါတယ္။
မ်က္ႏွာမွာလဲပြန္းပဲ႔ထားတဲ႔ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြရွိပါတယ္။
ေခါင္းမွာေတာ႔ ကြဲထားတဲ့ဒဏ္ရာလုိမေတြ႔ရေပမယ့္ ေခါင္းေအာက္မွာေတာ႔ ေသြးေတြစီးက်ေနတာေတြ႔ရသလုိ
ညာဘက္နားထဲကလည္းေသြးေတာ္ေတာ္ေလးထြက္ထားသလို ေသြးေစးေတြနဲ႔ေျခာက္ကပ္လုိ႔ေနပါတယ္။
သူ႔လွည္းနားမွာ ေမာင္၀င္း ကရပ္ေနျပီး ကိုဦးရဲ႔ ရင္ဘတ္ကိုတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္အသာေလးထုေပးေနပါတယ္။
လွည္းရဲ႕တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ႔ ေဆးပုံးေလးတစ္ခုကိုကိုင္ထားျပီး နားက်ပ္ကုိလည္ပင္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ႔ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္က ရပ္ေနပါတယ္။
ဒီေန႔ညတာ၀န္က်တဲ႔ ဆရာ၀န္ေလးပါဘဲ။
ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ႔ လာၾကည္႔သြားတယ္ ဓါတ္မွန္ရုိက္မယ္ လုိအပ္ရင္ခြဲစိတ္ကုသမယ္လုိ႔ေျပာသြားပါသတဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေတာ႔ မီးမီးက 8နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ကတည္းက ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ ေစာင္႔ေနတာလုိ႔ေျပာပါတယ္။
ဆရာ၀န္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္က လူနာေသြးအမ်ားၾကီးထြက္ေနတယ္ ဓါတ္မွန္ခန္းက လူသြားမေခၚဘူးလားလုိ႔ေမးေတာ႔
သူက ေခၚခုိင္းထားတယ္ဆုိတာေလာက္နဲ႔ ဘဲ ျပီးသြားပါတယ္။
လူနာရွင္ေရာ မိတ္ေဆြေတြေရာ ပူပန္မႈ႔ေတြရွိေနၾကမယ္႔ ဆရာ၀န္ေလးရယ္ သတိေမ႔ေနတဲ႔လွည္းေပၚကလူနာရယ္က
ေတာ႔ ခပ္ေအးေအးပါဘဲ။
ခဏေနေတာ႔ ေဆးရုံအကူ ျဖစ္တဲ႔အသားညဳိညဳိပိန္ပိန္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။
အားလုံးက ဓါတ္မွန္ခန္းက လူအလာမလာဆုိတာကုိ ၀ိုငး္ေမးၾကေတာ႔ ထမင္းစားျပီးလာမယ္ဆုိတဲ႔အေျဖဘဲရလာပါတယ္။
သူကဘဲ လူနာကုိ သန္႔စင္ဘုိ႔အတြက္ တစ္သ်ဴးစကၠဴရယ္ ပလပ္စတိတ္အိပ္ အၾကီးရယ္၀ယ္ခုိင္းပါတယ္။
၀ယ္ခိုင္းတဲ႔ပစၥည္းေတြလဲေရာက္ေရာ လူနာရဲ႕ရွပ္အက်ီၤကို ခၽြ်တ္ေပးျပီး ေပက်ံေနတဲ႔ေသြးေတြကို သုတ္ေပးပါေတာ႔တယ္။
ေခါင္းေအာက္မွာစီးက်ေနတဲ႔ေသြးေတြကုိ လဲ တစ္သွ်ဳးနဲ႔ရသေလာက္သုတ္ေပးပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေယာက်ာ္းေလးသုံးေယာက္ကုိ ဟုိလုိသုတ္ဒီလုိသုတ္ဆူိျပီး ေဆးရုံအကူလူညြန္ၾကားတဲ့အတုိငး္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးေနခ်ိန္မွာ နားၾကပ္ခ်ိတ္ထားတဲ႔ဆရာေလးကေတာ႔ ေအးေဆးဘဲရပ္ၾကည္႔ေနပါတယ္။
အ၀တ္စနဲ႔ပါတ္ထားတဲ႔ က်ဳိးေနတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ႔  ညာဘက္ေျခေထာက္ကုိ ေတာ႔ ပုံစံမပ်က္ေအာင္ ပလပ္စတိတ္အိတ္ၾကီးနဲ႔ ထုပ္ေပးထားလုိက္ပါတယ္။
သတိေမ႔ေနတဲ႔လူနာရဲ႕အသက္ရူသံက ပုိ ပုိျပီး ျပင္းထန္လာသလုိ ရင္အုံကလဲ အသက္ရူလုိက္တုိင္း
ပုိပုိေမာက္လာသလုိပါဘဲ။
မီးမီးက အတူပါလာတဲ႔ ဆရာ၀န္ေလးကုိ သူ႔အေဖက အရင္ကတည္းကရင္က်ပ္ပန္းနာလုိေရာဂါရွိတယ္။
ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးတပ္ေပးရင္ရမလားေမးေတာ႔ ဆရာ၀န္ေလးက ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးက ဒီေနရာကိုယူလုိ႔မရဘူးလုိ႔ဘဲေျပာပါတယ္။
လူနာက သတိမရေပမယ္႔ ေ၀ဒနာခံစားေနရတယ္ဆုိတာကေတာ႔သိသာပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ဓါတ္မွန္ခန္းဆရာကေတာ႔ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။
အဲေတာ႔ က်ြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ ပူပန္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အကူလူကုိထပ္လႊတ္ေပးေတာ႔ည9း20 ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါျပီ။
အေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ ေဆးရုံအကူလူျပန္လာပါတယ္။
သတင္းေကာငး္ေလးကေတာ႔ မၾကာခင္လာေတာ႔မယ္ဆုိတာပါဘဲ။
သူေျပာတဲ႔အတုိင္း ခဏေနေတာ႔ ဂေလာက္ဂလက္အသံနဲ႔အတူ ဓါတ္မွန္ခန္းတံခါးပြင္႔လဲသြားေရာ
လူနာကုိ အခန္းထဲပုိ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီအခန္းထဲကုိဖိနပ္ခြ်တ္ျပီး၀င္ ၊လူနာရဲ႕ဦးေခါင္းပုိငး္ကုိ ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔အတြက္စင္ေပၚတင္ေပးရပါတယ္။
(ဓါတ္မွန္ရုိက္တဲ႔ကုတင္ကေတာ႔ တီဗြီေၾကာ္ျငာမွာလာဘူးတဲ႔ စင္ၾကီးနဲ႔ ပုံစံတူပါတယ္အေပၚမွာ အ၀ုိင္းၾကီးလိုရွိတဲ႔အထဲကုိ လူနာကို တြနး္သြင္းေပးရတာပါ။)
လူနာက ၀ေတာ႔ လူငါးေယာက္ ေခါငး္ခါး ေျခ  သုံးေနရာကေန အေတာ္ေလးကို ၾကဳိးစားပမး္စားမတင္ရပါတယ္။
ဓါတ္မွန္မရုိက္ခင္ ကုန္က်စာရိတ္ေတြကို ေငြသြင္း။
ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔လူနာကုိလဲ မတင္လုိက္ေရာ လူက၀ေတာ႔ မနုိင္မနင္းနဲ႔ မလုိက္တဲ႔အခ်ိန္
ဂေလာ ဂေလာဆုိတဲ႔ ရင္ေခါင္းသံာၾကီးကုိ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
သူ႔ကို လဲတြန္းလွည္းေပၚကေန ဖယ္လုိက္တဲ႔အခါ ပထမတင္ထားတဲ႔ တြန္းလွည္းေပၚက ပလပ္စတ္စအျပာစမွာ
ေသြးေတြအုိင္ထြန္းေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။
သူ႕ဦးေခါငး္ေနရာကပါ။
သူ႔ကုိဓါတ္မွန္ရုိက္ေနတုန္း တြန္းလွညး္ကုိ သန္႔ရွင္းေရးေတြလုပ္ရပါတယ္။
တကယ္တမ္းဓါတ္မွန္ရုိက္တာကေတာ႔ ခဏေလးဘဲၾကာပါတယ္။
ဓါတ္မွန္ရုိက္ေပးတာလဲ အမ်ုိးသမီး၀န္ထမ္းပါဘဲ။
မိနစ္ပုိင္းေလးအတြင္းျပီးသြားပါတယ္။
လူလာေအာင္ေစာင္႔ရတာသာၾကာတာပါ။
ဓါတ္မွန္လဲရုိက္ျပီးေရာ လူနာတင္လွည္းကေနတစက္စက္က်ေနတဲ႔ ေသြးစက္ေတြက ေအာက္ၾကမ္းျပင္မွာေပပြေနတာကို
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေဖာ္လုိက္လာတဲ႔ လူေလးေယာက္က တစ္ရူးစေတြနဲ႔ ေျပာင္ေအာင္လုိက္သုတ္ေပးရျပန္ပါတယ္။
ကို္ယ္ထူကိုယ္ထ ကုိယ္႔အားကုိယ္ကုိး ဆုိတာ ဒါပဲျဖစ္မွာထင္ပါရဲ႕။
ေနာက္ဆက္ျပီးေျခေထာက္ရယ္လက္ရယ္ ရင္ေခါင္းရယ္ကုိ ဓါတ္မွန္ရုိက္ရမယ္ဆုိေတာ႔ ေနာက္တစ္ေနရာကိုေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။

မႏၱေလးေဆးရုံၾကီးရဲ႕တည္ေနရာကို ျမင္ေအာင္ေျပာျပမယ္ဆုိရင္ အလ်ားလုိက္ (အေနာက္ဖက္ 77လမ္းကေနအေရွ႕ဘက္74လမ္းထိဆုိေတာ႔ )သုံးျပတိတိအရွည္ၾကီးရွိပါတယ္။
အနံကေတာ႔႕ ေတာင္ဘက္ လမ္း30ကေန ေျမာက္ဘက္ 31လမ္းထိ တစ္ျပတိတိ က်ယ္ပါတယ္။
၀င္ေပါက္ကေတာ႔ လမး္သုံးဆယ္ 77လမ္းနဲ႔နီးတဲ႔ဘက္က ၀င္ရပါတယ္။
၀င္ေပါက္ရဲ႕အေနာက္ဘက္(ဘယ္ဘက္ျခမ္း)မွာ အေရးေပၚဌာန(အုိပီဒီ)ရွိပါတယ္။
သူနဲ႔ကပ္ရက္မွာလည္း ဓါတ္မွန္ခန္းတစ္ခုပါ။
၀င္ေပါက္ကေန ေျမာက္ဘက္တည္႔တည္႔ကို နည္းနည္းေလးသြားလုိက္တာနဲ႔ ပင္မဓါတ္မွန္ခန္းကိုေရာက္ပါတယ္။
(ေသာ႔ပိတ္ထားတဲ႔အခနး္ရွည္ၾကီးပါ)။
၀င္ေပါက္ကေန အေရွ႔ဘက္ကို ေကြ႔သြားလုိက္လုိ႔ ေျမာက္ဘက္ျခမး္မွာရွိတဲ႔အေဆာင္တစ္ခုကုိေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ ဆုိင္ကပ္အပ္တဲ႔ေနရာကုိေရာက္ျပီး အဲဒီရဲ႕အေရွ႔ဘက္ေဘးမွာေတာ႔ ဦးေနွာက္အာရုံေၾကာတုိ႔ ခြဲစိပ္ခန္းတုိ႔ ရွိတဲ႔
အေဆာင္ၾကီးကိုေရာက္သြားပါတယ္။

ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔အတြက္ေနာက္တစ္ေနရာေျပာင္းဘုိ႔ လူနာကုိ တြန္းလွည္းေပၚျပန္ေျပာင္းေပးတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ေစာေစာက ၾကားခဲ႔ရတဲ႔ အသံမ်ဳးိ ထပ္ထြက္လာသလုိ လူနာရဲ႕အသက္ရူသံကလည္းျပင္းသထက္ျပင္းျပီး
လာပါတယ္။အဲဒါနဲ႔ဘဲ ဓါတ္မွန္ခန္း ရဲ႕စၾကၤံကေန အေနာက္ဘက္ အေရးေပၚဌာနနားမွာရွိတဲ႔ ဓါတ္မွန္ခန္းကိုထပ္ေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။
ဓါတ္မွန္ခန္းမွာလဲ ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ေစာင္႔ေနသူ  သုံးေလးေယာက္ေလာက္ရွိပါတယ္။
တြန္းလွည္းေပၚမွာ သတိေမ႔ေနျပီး ေခြေခြေလး လဲေနတဲ႔ ဆံပင္နီက်င္က်င္ အက်ီမေသမသပ္နဲ႔ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလဲ ေသြးစေသြးနေတြနဲ႔ပါ။
ေနာက္ ၀ွးီခ်ဲေပၚမွာထုိင္ေနတဲ႔ ေျခက်ဳိးလာတဲ႔ အမ်ဳးိသမီးၾကီးကတစ္ေယာက္။
ဖုတ္လုိက္ဖုတ္လုိက္နဲ႔အသက္ရူေနတဲ႔ ဘာျဖစ္မွန္းမသိတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးကတစ္ေယာက္။
ဒါေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရာက္တာနဲ႔ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ အသင္႔ျပင္ရပါတယ္။
ေစာေစာက အတုိငး္ဘဲ လူနာကုိ ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘို႔ စင္ေပၚကို ခက္ခက္ခဲခဲတင္ရျပန္ပါတယ္။
ဓါတ္မွန္ရုိက္ေပးမယ္႔ေကာင္မေလးက ဆရာ၀န္ကုိေခၚျပီး ေရးေပးလုိက္တဲ႔ ေဆးမွတ္တမ္းကုိဖတ္ၾကည္႔ရင္းေမးေနပါတယ္။
ဆရာ၀န္ေလးကို ဘာေတြးေမးျပီး ဘာေတြေျဖၾကမွန္း မသိလုိက္ရေပမယ္႔ ဓါတ္မွန္ရုိက္ေပးမယ္႔ ၀န္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးကေတာ႔ လုိအပ္မယ္ထင္တာ ငါ႔ဘာသာငါၾကည္႔ရုိက္ေပးလုိက္ေတာ႔မယ္ဆုိျပီး ေျပာတာဘဲၾကားလုိက္ရပါတယ္။
မီးမီးက ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔အတြက္ေဘာက္ခ်ာျဖတ္ေငြသြင္းေပးေနခ်ိန္က်ြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ လူနာကို သန္႔ရွင္းေရးထပ္
လုပ္ေပး တစ္သွ်ဴးစနဲ႔သုတ္ေပးလုပ္ရျပန္ပါတယ္။
ေသြးေတြက ထြက္ေနေသးတာကုိး။
ပထမ ရင္ေခါင္းပုိငး္ကုိ နွစ္ေနရာ ဓါတ္မွန္ရုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ေသြးေတြေပက်ံျပီး မုိ႔ေမာက္ေနတဲ႔ လက္ခုံရုိး ႏွစ္ေနရာ။
ျပီးေတာ႔ တစ္ခါ ပလပ္စတစ္အိပ္စြပ္ထားတဲ႔ေျခခုံေနရာကိုရုိက္ပါတယ္။
ပလပ္စတစ္ေတြမဖယ္ဘဲ အေနအထားမပ်က္ရုိက္ေပးတာပါ။
ေနာက္ဓါတ္မွန္ရုိက္ျပီးတဲ႔အခါလူနာကုိ ဦးေနွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာဌာနကုိ ျပန္ပို႔ဘုိ႔စီစဥ္၊
နွစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဓါတ္မွန္အေျဖကုိေစာင္႔ေနဘုိ႔မွာပါတယ္။
ဓါတ္မွန္ခန္းက ေကာင္မေလးကုိ ကိုဦး ရဲ႕လူပါလားလုိ႔ေမးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ေရွ႔ကခုံမွာသြားရပ္လုိက္တဲ႔အခါ
“ေလးေလး ဆရာ၀န္မွာတဲ႔အထဲမပါေပမယ္႔ လူနာေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာရမွာမလြယ္ေလာက္ဘူးထင္လုိ႔ လုိအပ္မယ္ထင္တာေတြကုိ ပါ ထပ္ရုိက္ေပးလုိက္တယ္ေနာ္ ဓါတ္မွန္ဘုိး ေနာက္ထပ္ 1700ထပ္သြငး္ရမယ္၊
ျပီးရင္ ရလာတဲ႔ဓါတ္မွန္ေတြက မေျခာက္ေသးေတာ႔ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုမထိေအာင္ ေသခ်ာကိုင္သြားပါ”လုိ႔မွာေျပာေျပာ ေျပာပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ကြ်မ္းက်င္မႈ႔နဲ႕ေစတနာကိုေတာ႔ ေလးစားမိတာ အမွန္ပါဘဲ။
ဓါတ္မွန္ရုိက္ျပီးသြားတဲ႔အခ်ိန္ကေတာ႔ 9း45မိနစ္ပါ။
ဒါနဲ႔ဘဲဓါတ္မွန္ေတြရလာေတာ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔အာရုံေၾကာကို လုိက္ၾကရပါတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ႔ ေယာက်္ားဆရာ၀န္အလတ္ရဲ႕လက္ထဲကုိ ထည္႔လုိက္ပါတယ္။
သူလက္ထဲကုိဓါတ္မွန္ေလးခ်ပ္ေရာက္သြားေတာ႔ သူကကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ပါလာတဲ႔ ဆရာ၀န္ေလးကုိ ဘာေမးတယ္မသိဘူး
“ဓါတ္မွန္ခန္းက လုိမယ္ထင္တာထည္႔ရုိက္ေပးလုိက္တယ္ေျပာတယ္”ဆုိတာကုိ ဘဲ မသဲမကြဲၾကားရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္႔အထင္ေတာ႔ သူမွတာထက ္ ပုိျပီး ဓါတ္မွန္ရုိက္ေပးလုိက္လုိ႔ ေမးတာျဖစ္ဘုိ႔မ်ားပါတယ္။

ဓါတ္မွန္ေတြလဲၾကည္႔ျပီးေရာ အခန္းထဲမွာရွိတဲ႔နပ္စ္ကို ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပးပါတယ္။
နပ္စ္ကလဲ လူနာရွင္ကိုေခၚျပီး ခြဲစိတ္ကုသမယ္ဆုိတာကုိ သေဘာတူညီေၾကာင္းလက္မွတ္ထုိးခို္င္းပါတယ္။
ေခါင္းထဲမွာ ေသြးကေတာ႔ ခဲေနတယ္လုိ႔ ယူဆရတယ္ ေကာင္းဘုိ႔ ကေတာ႔ 40%
မေကာင္းဘုိ႔ကေတာ႔ 60%ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။
ဒီအတုိင္းထားလဲ မထူးတဲ႔အတူခြဲမယ္လုိ႔သေဘာတူလုိက္ေတာ႔ လုိအပ္တဲ႔ပစၥည္းေတြ
ကို ေရးေပးထားတဲ႔စာရင္းအတုိငး္၀ယ္ဘုိ႔ ထြက္ရျပန္ပါတယ္။
ေကာင္းတဲ႔တစ္ခ်က္ကေတာ႔ ေဆးရုံၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လမ္းသုံးဆယ္ေပၚကေဆးဆုိင္ေတြမွာ
လုိခ်င္တာအေတာ္မ်ားမ်ား၀ယ္လုိ႔ ရတာပါဘဲ။
မီးမီးတစ္ေယာက္မွာေတာ႔ ဟုိေျပးဒီေျပးနဲ႔စိတ္ေတြမ်ားအလုပ္မ်ားေနေပမယ္႔
နဂုိရ္ထဲက ေသြးျမင္ရင္မူးတတ္တဲ႔ မီးမီးအေမ ေဒၚသင္းသင္းကေတာ႔ ေဆးရုံ၀ရန္တာက
ခုံတစ္လုံးမွာ အရုပ္ၾကဳိးျပတ္ထုိင္ေနရွာပါတယ္။
ခံစားမႈ႔ေတြထုံသြားျပီထင္ပါတယ္။

ခြဲစိတ္ခန္း၀င္ရမယ္ဆုိေတာ႔ လူနာကုိ ေခါင္းတုံး တုံးဘုိ႔ လုပ္ရျပန္ပါတယ္။
အကူလူကဘဲ လုိအပ္တာေတြကုိ ဦးစီးျပီးညႊန္ၾကား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကသူေျပာတဲ႔အတုိငး္လုိက္လုပ္။
ကြ်မ္းက်င္ရာလိမၼာရာဆုိတာ ဒါမ်ဳိးဘဲေနမွာပါ။
လူနာမွာ၀တ္ထားတဲ႔စြတ္က်ယ္ကုိခြ်တ္။
ေပက်ံေနတဲ႔ေသြးေတြကို ထပ္သုတ္။
ျပီးလဲျပီးေရာ နပ္စ္မေလးနွစ္ေယာက္ကလာျပီး လုိအပ္တာေတြကိုျပင္ဆင္ပါတယ္။
လူနာကုိ ဘာေၾကြးထားေသးလဲေမးေတာ႔ မေျဖနုိင္ၾကပါဘူး။
ေဆးရုံကုိေရာက္တဲ႔ 7း30ေလာက္ကတဲက  လူနာက သတိမရတာပါလုိ႔ဘဲေျဖနုိင္ပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ လူနာကို ဆီးခ်ဳဘုိ႔ ျပင္ရပါေတာ႔တယ္။
လူနာဆီက ေန အိတ္ထဲကို က်လာတဲ႔ဆီးေတြကို ဘူူးအလြတ္နဲ႔ျပန္လွယ္ျပီး သြန္။
ေခါငး္တုံးတုံးထားတဲ႔ ဆံပင္ေတြကို အမူိက္ခန္းထဲသြားပစ္။
သုံးထားလုိ႔ေပက်ံေနတဲ႔တစ္သွ်ဴးေတြ ကိုပလပ္စတစ္အိတ္ၾကီးထဲထည္႔ ။
ေသြးေတြနဲ႔ေပေနတဲ႔ အ၀တ္ေဟာငး္ေတြကုိလည္းအမူိက္ပုံးထဲထည္႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ နပ္စ္မေလးနွစ္ေယာက္ကလည္းလူနာကို ခြဲစိတ္ခန္း၀င္ဘုိ႔ျပင္ဆင္ေပးေနပါျပီ။

ခဏေလးနားရျပီဆုိေတာ႔ မွ မီးမီးကုိ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတာေမးရပါေတာ႔တယ္။
မီးမီးသိတာက 7း30ပါတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာသူ႔ဆီကုိဖုန္း၀င္လာပါတယ္။
84လမ္း 34-35ၾကားမွာရွိတဲ႔ ရပ္ကြက္ရုံးကေနသူ႔အေဖကုိဦးရဲ႕ဖုန္းကေနဆက္လာပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္အက္ဆီးဒင္႔ျဖစ္တယ္ ေဆးရုံပုိ႔ဘုိ႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။
လာခဲ႔ပါဆုိျပီးေျပာပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ဘဲ သူ႔အေမကို အေဖဆုိင္ကယ္လဲလုိ႔ လုိက္သြားဦးမယ္ဆုိျပီးထြက္လာခဲ႔ပါသတဲဲ။
ဒါေပမယ္သူ႔အဲဒီရုံးကုိေရာက္ေတာ႔ ေဆးရုံၾကီးကိုပု႔ိလုိက္တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ႔ စိတ္ေတြအရမး္ပူသြားပါသတဲ႔။
အဲဒါနဲ႔ရပ္ကြက္ရုံးကသိမ္းေပးထားတဲ႔ ပုိက္ဆံအိတ္ရယ္ သူ႔အေဖရဲ႕လက္စြပ္ရယ္ ဟန္းဖုန္းရယ္ကိုယူျပီးေဆးရုံကုိ
ဆက္ျပီးလုိက္ရပါသတဲ႔။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ႔ အုိပီဒီကေန အာရုံေၾကာကုိ လႊဲေပးလုိက္ျပီဆုိေတာ႔ တစ္ခါထပ္လုိက္ရျပန္ေရာ။
အဲဒီေရာက္ေတာ႔ မွေသြးသံရဲရဲ႕နဲ႕ ပက္လက္ၾကီး သတိေမ႔ ေနတဲ႔အေဖကိုျမင္လုိက္ေတာ႔ မွ
အေမ႔ကို လွမ္းေခၚဘုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆီကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္ပါသတဲ႔။
သူ႔အေမေရာက္ျပီးခဏေနေတာ႔ ဓါတ္မွန္ရုိက္ရမယ္ဆုိတာနဲ႔ သူ႔အေမကုိ ေဆးရုံ၀ရန္တာမွာထုိင္ခုိင္းျပီး
သူရယ္  ေမာင္၀င္းရယ္ေရာက္လာႏွင္႔တဲ႔မိတ္ေဆြေတြရယ္က ဓါတ္မွန္ခန္းကုိ အတူသြားဘုိ႔ျပင္ၾကပါသတဲ႔။
သူလဲ သူ႔အေဖ ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတာ မသိပါဘူး။
အဲဒီေတာ႔ မွ သူ႔အေဖစီးတဲ႔ဆုိင္ကယ္ကုိ သတိရသြားျပီး ကြ်န္ေတာ္႔ကို ဆုိင္ကယ္အတြက္လုပ္ေပးဘုိ႔ေျပာပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူနာကေတာ႔သတိမရေသးဘဲပက္လက္။
အဲဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကိုမင္းေဆြရယ္က ဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ မီးမီးကိုဆက္သြယ္ခဲ႔တဲ႔ရပ္ကြက္ရုံးကုိ လုိက္သြားၾကပါတယ္။
ရပ္ကြက္ရုံးေရာက္ေတာ႔ တံခါးမၾကီးပိတ္ထားေပမယ္႔ ဖြင္႔ထားတဲ႔ျပဴတင္းေပါက္ကေနၾကည္႔ုလိက္ေတာ႔
အသားညဳိညဳိနဲ႔လူတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတာကုိေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ေစာေစာက ဒီနားမွာဆုိင္ကယ္တုိက္သြားတဲ႔ လူရဲ႕အိမ္နီးနားျခင္းပါလုိ႔ေျပာျပေတာ႔မွ
“ ျမေတာင္ေက်ာင္းအေရွ႔ေပါက္မွာ7း15ေလာက္က ျဖစ္တာဗ်။
85လမ္းေပၚက သံဂေဟဆုိင္နားေလးမွာ
လူတစ္ေယာက္ဆုိင္ကယ္နဲ႕လဲေနတယ္လုိ႔ လာေျပာတာနဲ႔သြားၾကည္႔ေတာ႔ လူေပၚကို ဆုိင္ကယ္ပိျပီးသတိေမ႔ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ေဘးနားက်ေနတဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကုိသိမ္း၊လက္မွာပါတဲ႔လက္စြတ္ကိုခြ်တ္၊သူ႔မွပါတဲ႔ဟန္းဖုန္းက
ေနာက္ဆုံးေခၚထားတဲ႔နံပါတ္ကိုဆက္သြယ္လုိက္ေတာ႔ သူ႔သမီးဖုနး္ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ  နာေရးကူညီမႈ႔အသင္းကိုအကူအညီေတာငး္ျပီး ေဆးရုံကိုပုိ႔၊ခဏေနေတာ႔ သူ႔သမီးေရာက္လာတာနဲ႔သိမး္ထားတဲ႔
ပစၥည္းေတြကုိ သူ႔သမီးကုိ ေပးလုိက္တယ္။
ဆုိင္ကယ္ကေတာ႔ မႈ႔ခင္းကိစၥဆုိေတာ႔ ယာဥ္ထိန္းရုံးကိုအပ္လုိက္တယ္ဗ်ာ။
ဆုိင္ကယ္ကေတာ႔ သိပ္ၾကီးၾကီးမားမား မပ်က္စီးဘူး။
မီးလုံးကြဲတာေလာက္ဘဲရွိမယ္။
ေနာက္ေန႔မွယာဥ္ထိန္းရုံးနဲ႔ဆက္သြယ္ျပီး ဆုိင္ကယ္ယူဘုိ႔စီစဥ္ေပေတာ႔၊
ညေမွာင္တဲ႔ေနရာမွာျဖစ္ေတာ႔ ဘယ္သူနဲ႔ဘယ္လုိတုိက္တယ္ဆုိတာ မသိရေသးဘူး။
မနက္က်မွ အဲဒီနားက ကြမ္းယာဆုိင္ကိုေမးၾကည္႔ရမွာဘဲ”ဆုိျပီးစိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ဘဲေဆးရုံကုိျပန္သြားျပီး အက်ဳးိအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ 35လမ္းက ရပ္ကြက္ရုံးကိုေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ယာဥ္ထိန္းအဖြဲ႔ကလူေတြလဲေဆးရုံကုိလာသြားပါသတဲ႔။
ကိုဦးကိုေနရာေပး ထားတဲ႔အခန္းထဲမွာ စုစုေပါငး္လူနာေလးေယာက္ရွိပါတယ္။
အားလုံးက လဲပိုက္တန္းလန္းေတြပါဘဲ။
အဲဒီထဲက လူနာေစာင္႔ေနတဲ႔မိန္းမတစ္ေယာက္က ပါးစပ္ကလဲတတြတ္တြတ္ရြတ္ရင္းေရသန္႔ဘူးထဲကေရေတြကို
အခန္းထဲက ကုတင္အားလုံးကိုုလိုက္ဖ်န္းေပးေနပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးတစ္ပါးရဲ႕ပရိတ္ေရလုိ႔ေျပာျပပါတယ္။
သူအဲလုိလုပ္ကိုင္ေပးေနတာကို က်န္တဲ႔ကုတင္အားလုးံကလူေတြက ေက်းဇူးတင္တဲ႔ၾကည္႔တဲ႔အၾကည္႔ နဲ႔ ၀ိုငး္ၾကည္႔လုိ႔ေနပါတယ္။

ခဏေနေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကပါလာတဲ႔ မိန္းမေတြကိုျပန္ပုိ႔ျပီးေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္လာမယ္ဆုိေျပာေတာ႔
မီးမီးက “ေမာင္၀င္းကုိဘဲ အေစာင္႔ထားခဲ႔ျပီးေလးေလးတုိ႔က ျပန္လုိက္ေတာ႔ ျပန္မလာနဲ႔ေတာ႔ လုိအပ္ရင္ဖုန္းဆက္လုိက္မယ္”လုိ႔ေျပာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လဲျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ 11း30ပါ။
ဒါနဲ႔ဘဲအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ အိပ္ခ်င္စိတ္လဲမရွိေသးလူကလဲနည္းနည္းပန္းတာနဲ႔ခဏနားရင္း
စာဖတ္ေနလုိက္ပါတယ္။
စာဖတ္ရင္းခုံေပၚမွာ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းဖြင္႔ထားတဲ႔ျပဴတင္းေပါက္ကေန
“အကုိ”ဆုိျပီးေခၚလုိက္သံၾကားလုိ႔ ၾကည္႔လုိ္က္ေတာ႔ “ကုိမင္းေဆြ”ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ဆုံးသြားျပီတဲ႔  ေမာင္၀င္း ဖုနး္ဆက္လာတယ္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေဆးရုံလုိက္သြားရေအာင္”ဆုိျပီးေတာ႔ ေျပာတာနဲ႔တံခါးဖြင္႔ဆုိင္ကယ္ထုတ္ျပီးေဆးရုံကုိ ကိုမင္းေဆြတူေလးနဲ႔႔ပါဆုိရင္အားလုံ သုံးေယာက္သြားၾကပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ႔ ည12း30 ရွိပါျပီ။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ႔ လူနာကေတာ႔ ကုတင္ေပၚမွာပါဘဲ။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ၾကိဳးေတြဆင္လုိ႔ ကုတင္ေဘးက စက္တစ္လုံးနဲ႔ဆက္ထားပါတယ္။
အသက္ကေတာ႔ မရွိေတာ႔ဘူးလုိ႔ေျပာပါတယ္။
အဲဒီတပ္ထားတဲ႔ စက္ကေလးရဲ႕မ်က္နွာျပင္ေပၚမွာေတာ႔ ဂဏန္းေတြလဲေပၚေနတယ္။
လွိဳင္းလုိ႔ အတြန္႔တြန္႔ေလးေတြျပတဲ႔ ဂရပ္ဖ္တစ္ခုပုံလဲရွိတယ္။
ဒါေပမယ္႔ အဲဒီစက္က ဘာဆုိတာ ေမးဘုိ႔ သတိမရပါဘူး။
ကိုဦးမ်က္နွာကိုၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ႏုပ္ခမ္းေနရာေတြက ေယာင္ကိုင္းလုိ႔ေနပါတယ္။
နားထဲကမွာလဲ ေသြးအခဲလုိက္နဲ႔ပါ။
အခုေသခ်ာၾကည္႔လုိက္မွ ေခါငး္ရဲ႕ညာဘက္ျခမ္းမွာ အညဳိအမဲစြဲေနတဲ႔ ဒဏ္ရာတစ္ခုကိုေတြ႔ရပါတယ္။
ေခါငး္တုံး တုံးထားမွျမင္ရတာပါ။
ကြဲေတာ႔မကြဲဘူးဆုိေတာ႔ အတြင္းေၾကသြားတဲ႔ဒဏ္ရာဘဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
သူတုိ႔တပ္ထားတဲ႔စက္ကေလးက တစ္ခါတစ္ခါ တဒီးဒီးနဲ႔ထ ထျမည္ပါတယ္။
အဲဒီအခါမွ မီးမီးခဗ်ာ မွာ သူ႔အေဖမ်ားအသက္ျပန္၀င္လားသလားဆုိျပီး လွမ္းလွမ္းၾကည္႔ရတာအေမာပါ။
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ႔ ဆရာ၀န္ေလးနွစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။
လက္တြန္းလွည္းေလးနဲ႔စက္တစ္လုံးသယ္လာပါတယ္။
ျပီးေတာ႔ ပထမတပ္ထားတဲ႔ ၾကဳိးေတြျဖဳတ္ေနာက္ထပ္ၾကဳိးအသစ္ေတြတပ္။
ယူလာတ႕ဲစက္နဲ႔ထပ္ျပီးလူနာကုိ ဆက္ျပန္ပါတယ္။
ျပီးေတာ႔ ခလုတ္တစ္ခုကိုနွိပ္ေတာ႔ တတစ္တစ္ျမည္ျပီးစာရြက္ေလးတစ္ခုထြက္လာျပီးရပ္သြားပါတယ္။
အဲဒီအခါမွာသူနဲ႔အတူရွိေနတဲ႔ ဆရာ၀န္ေလးေနာက္တစ္ေယာက္က ဟုိခလုပ္နွိပ္ဒီခလုပ္ႏွိပ္နဲ႔လုပ္ေတာ႔ တတစ္တစ္ျမည္
ျပီးစာရြက္ေလးက ထြက္လာျပီးရပ္သြားျပန္ေတာ႔ အဖုံးဖြင္႔ ျပီးစာရြက္ေလးကို ဆြဲဆုတ္။
ေနာက္နည္းနည္းေလးပုိၾကီးတဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ေယာက္လာျပန္ေရာ။
ေနာက္ေရာက္လာသူက ဟုိလုိလုပ္ဒီလုိလုပ္ဆုိျပီးညြန္ၾကား။
သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း စကားေတြေျပာ ခလုပ္ေတြထပ္ႏွိပ္။
ဒါေပမယ္႔လဲ ပထမထြက္လာသေလာက္စာရြက္ေလးပဲထြက္လာျပီးရပ္သြား။
ဒါနဲ႔ဘဲစိတ္မရွည္တာလား မလုပ္တတ္ေတာ႔လုိ႔လားမသိဘူး စာရြက္ကေလးကို လက္နဲ႔ဘဲဆြဲဆုတ္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီစာရြက္ေလးေပၚမွာေတာ႔ လွဳိင္းတြန္လုိပုံစံေလးေပၚေနတဲ ႔ ဂရပ္ေလးပုံေလးျမင္လုိက္ရပါတယ္။
သူတုိ႔ကေတာ႔ ဘယ္အတြက္ဘာေၾကာင္႔လုပ္တယ္ဆုိတာ မသိေပမယ္႔ လူနာရွင္ မီးမီးမွာေတာ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္
ကသူ႔အေဖအနားလာရပ္တုိငး္ သူ႔အေဖအသက္ျပန္ရွင္လာေအာင္လုပ္ေပးဘုိ႔ လာေနတဲ႔ ကယ္တင္ရွင္ေရာက္လာသလုိ
ေမွ်ာ္လင္႔ေနတဲ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ၾကည္႔ၾကည္႔ေနတာကုိ သနားစဖြယ္ေတြ႔ရပါတယ္။
အျပင္ဘက္က ၀ရန္တာမွာေတာ႔ မီးမီးတုိ႔အေမက မ်က္ရည္ေတြစီးၾကေနျပီး ေရွ႔ကရပ္ေနတဲ႔လူေတြကို ၾကည္႔ေနေပမယ္႔ ဘာကုိ မွ မျမင္ေတာ႔သလုိမ်က္၀န္းေတြကအေ၀းေရာက္ေနပါတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ အကူလူက ေရာက္လာျပီး ရင္ခြဲရုံကုိ ပုိ႔ရမယ္လုိ႔လာေျပာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ မီးမီးနဲ႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တုိင္ပင္ရပါတယ္။
ကိုဦးအေလာင္းကုိ အိမ္ျပန္သယ္မယ္ မသယ္ဘူးဆုိတာကုိပါ။
ျပန္သယ္ရင္လဲ တုိက္ခန္းမွာထားလုိ႔မရေတာ႔ပါဘူး။
ရပ္ကြက္ဓေလ႔ထုံးစံအရ ေသလူက ျပန္၀င္လာရုိးမရွိရပါဘူး။
သယ္မယ္ဆုိရင္လဲ အခုသယ္လုိ႔မရေသးဘူး မႈ႔ခင္းနဲ႔ဆုိင္တဲ႔အတြက္ မႈ႔ခင္းဆရာ၀န္ၾကီးက ရင္ခြဲစစ္ေဆးျပီးမွာသာ
သယ္လုိ႔ရမယ္ဆုိတာကို အကူလူက ရွင္းျပပါတယ္။
တကယ္လုိ႔သယ္ခဲ႔ရင္လဲ အေနာက္ဘက္ လမး္ေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာဘဲထားလုိ႔ရမယ္ဆုိတာသိရေတာ႔
မီးမီးကို ရန္ကုန္မွာေနတဲ႔ သူ႔အကို နဲ႔လွမ္းျပီးတုိင္ပင္ေတာ႔ မသယ္ေတာ႔ ဘူး ေဆးရုံကဘဲ တုိက္ရုိက္ခ်မယ္ဆုိပါတယ္။
သူ႔အကိုကလဲ မနက္ မွထြက္လာခဲ႔ဘုိ႔ မွာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ လူနာကုိတြန္းလွည္းေပၚေျပာင္းလုိ႔တင္။
 ပစၥည္းေတြသိမ္းလုိ႔ ေအာက္ကုိဆင္းၾကပါတယ္။
မီးမီးအေမကုိေတာ႔ မီးမီးရဲ႕အလုပ္ရွင္မိသားစုက ေခၚသြား။
သူတုိ႔ကားနားမွာပစၥည္းေတြထား ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မီးမီးတုိ႔က ရင္ခြဲရုံကုိသြား။
ဟုိေရာက္ေတာ႔ အခန္းထဲ႕ေက်ာက္ခုံေပၚကို တင္ျပီးေရာ အေစာင္႔ကတံခါးကို ပိတ္ခ်လုိက္ပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီမွာ ေမးေတာ႔မွာ မႈ႔ခင္းဆရာ၀န္က ခြဲတာ ေနလည္႔ 11နာရီဆုိျပီးမယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွ နာေရးခ်မယ္ဆုိရင္ ေဆးထုိးဘုိ႔လုိမယ္။
မထုိးခ်င္ရင္လဲရတယ္ မပုတ္မသုိးဘူးဆုိတာကေတာ႔ အာမခံလုိ႔မရဘူး။
ရာသီဥတုကပူလာျပီလုိ႔ေျပာလာတယ္ ဆုိျပန္ေတာ႔လဲ ေကာင္းေအာင္ဘဲၾကည္႔စီစဥ္ပါလုိ႔ မွာရေတာ႔ပါတယ္။
ေနာက္ ကိုဦးကို တင္မယ္႔ကားရယ္ သရဏဂုံတင္ဘုိ႔အတြက္ရယ္ ကိုေတာ႔ ရင္ခြဲရုံကဘဲစီစဥ္ေပးပါလုိ႔မွာရပါတယ္။
ေနာက္ဘယ္အခ်ိန္မွာ အသုဘခ်မယ္ဆုိတာကုိ လဲနက္ျဖန္မွ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔တုိင္ပင္ျပီးမွလာေျပာပါမယ္ဆုိတာကိုမွာျပီး
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
အဲဒီအျပန္လမ္းေရာက္ေတာ႔မွ တစ္ခ်ိန္လုံးေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္လုိ အားတင္းျပီးလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ႔
မီးမီးဆီက မသဲမကြဲရွုိက္ငုိသံၾကားေပမယ္႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးေနလုိက္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ မီးမီးနဲ႔သူ႔အေမကုိ မီးမီးတုိ႔ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ကားနဲ႔အိမ္ျပန္လုိက္ခုိင္း။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔အိမ္ျပန္ၾက၊
လမး္ေရာက္ေတာ႔ ေမာင္၀င္းက “ေလးေလးရာ ခ်က္ျခင္း အခုလုိျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ေတာင္မထင္ဘူး။
၊ကြ်န္ေတာ္သတိတစ္ခ်က္လစ္သြားတာနဲ႔ႏွလုံးခုန္တာရပ္သြားတာ။
ကြ်န္ေတာ္႔သူငယ္ခ်ငး္တုံးကလဲ ဒီလုိဘဲ ျဖစ္တာ။
ဆရာ၀န္က ႏွုလုံးခုန္တာ မရပ္ေအာင္ မၾကာမၾကာ ထုထုေပးလုိ႔ မွာထားတာ။
ဆရာမေလးက ဆီးအိတ္ျပည္႔ေနတာ လဲခုိင္းတာနဲ႔လဲေနတုနး္ သတိလြတ္သြားတာ”လုိ႔
မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ေျပာရွာပါတယ္။

အိမ္ေရာက္တုိ႔မီးမီးတုိ႔အခန္းေပၚတက္။
ညေစာင္႔အိပ္ေပးရမလားေမးေတာ႔ မီးမီးတို႔ကမေစာင္႔ပါနဲ႔ေတာ႔ ေနရဲပါတယ္တံခါးကို ေစ႔ထားလုိက္မယ္ဆုိျပီးေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလဲ လုိရင္ဖုန္းဆက္ေခၚလုိက္ ေနာ္လုိ႔ဘဲမွာလုိက္ရပါတယ္။
မီးမီးတုိ႔မွာက အေဖရယ္အေမရယ္ မီးမီးရယ္ဘဲ ဒီတုိက္ခန္းမွာေနၾကတာပါ။
အကိုျဖစ္သူက ရန္ကုန္မွာဘဲ အိမ္ေထာင္က် ေတာ႔ အဲဒီမွာဘဲေနပါတယ္။
လူမႈ႔ေရးလုပ္ငန္းေတြကို ၀ါသနာလဲပါ ကြ်မ္းလဲကြ်မ္းက်င္တဲ႔ ေမာင္၀င္းကဘဲ
ေနာက္ေန႔ ကနားဖ်ဥ္းထုိးဘုိ႔ တုိ႔ နာေရးကားစီစဥ္ဘုိ႔တုိ႔ ေသစာရင္းလုပ္ဘုိ႔တုိ႔ ကိုသူအကုန္လုပ္ေပးမယ္ဆုိတာရယ္
ဘာမွစိတ္အားမငယ္နဲ႔အကုန္၀ိုငး္၀န္းလုပ္ေပးၾကမယ္လုိ႔ေျပာေပးပါတယ္။
မီးမီးတုိ႔သားအမိကေတာ႔ “ေကာင္းသလုိသာစီစဥ္ေပးပါေတာ႔ က်မတုိ႔ကေတာ႔ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူးလုပ္လဲမလုပ္နုိင္ေတာ႔ပါဘူး”လုိ႔ေျပာရင္းမ်က္ရည္ေတြက်လာပါတယ္။
ဒါနဲ႔ဘဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လဲ ကိုယ္႔အခန္းကိုယ္ ျပန္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။

အခန္းေရာက္လုိ႔ နာရီၾကည္႔မိေတာ႔ ည2း30ရွိေနပါျပီ။
ဒါနဲ႔ဘဲမီးပိတ္ အိပ္ယာထဲကုိ၀င္လာေပမယ္႔ လူကမ်က္ေစ႔ေတြေၾကာင္ျပီးအိပ္မေပ်ာ္ေတာ႔ထုံးစံအတုိငး္
အေတြးေတြက ဟုိေရာက္ဒီေရာက္။

ကုိဦး ဆုိင္ကယ္တုိက္ခဲ႔တယ္ဆုိတဲ႔ေနရာက (34နဲ႔35)လမ္းၾကား 85လမ္းမေပၚမွာပါ။
လမ္းအေရွ႔ဘက္က ေကာက္ပဲသီးနွံပြဲရုံရယ္ သံဂေဟေဆာ္တဲ႔ဆုိင္ရယ္ ရွိပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္အိမ္ကလဲ ညဆုိ တံခါးပိတ္ထားျပီး အိမ္အတြင္းထဲမွာသာေနၾကတာမ်ားပါတယ္။
အေနာက္ဘက္ျခမး္ကေတာ႔သံဃာေတာ္ေတြသာ သီတင္းသုံးတဲ႔  ျမေတာင္ေက်ာင္းျဖစ္ေတာ႔ လူသြားလူလာအေတာ္ေလးနည္းတယ္လို႔ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
သစ္ပင္ၾကီးေတြကလည္းလမး္ေဘးမွာရွိေနေတာ႔ မီးမပ်က္တဲ႕ေတာင္ညမွာေတာင္ အေတာ္ေလးေမွာင္တဲ႔လမ္းၾကားေလးျဖစ္ပါတယ္။
မီးပ်က္တယ္ဆုိရင္ေတာ႔ ထည္႔ေျပာစရာမလုိေအာင္ေမွာင္မဲေနတတ္ပါတယ္။
ေနာက္လမ္းေလးက က်ဥ္းလဲေတာ္ေတာ္ေလးကိုက်ဥ္းပါတယ္။
ကိုဦး ဆုိင္ကယ္နဲ႔လဲေနတာကို သတင္းရလုိ႔ ရပ္ကြက္ရုံးကလူလုိက္သြားျပီး အနီးအနားကို
ေမးျမန္းၾကည္႔ေပမယ္႔လည္းဘာနဲ႔တုိက္မိျပီး ဘယ္လုိျဖစ္တယ္ဆုိတာေျပာနုိင္တဲ႔သူမရွိပါဘူး။
အကယ္၍သာ……………………
(၁)လမး္ကေလးကလဲက်ယ္က်ယ္လြင္႔လြင္႔ရွိ မီးကေလးကလဲ လင္းလင္းထင္းထင္းရွိမယ္ဆုိရင္……………………..
မႏၱေလးမွာ လမ္းမၾကီးေတြကလြဲရင္ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေတြကလမ္းမေကာငး္တာမ်ားပါတယ္။
လမ္းေတြက ခ်ဳိင္႔ေတြခြက္ေတြ မညီမညာနဲ႔။
လမ္းျပင္တယ္ဆုိေပမယ္႔လဲေသခ်ာျပင္တာမဟုတ္ဘဲ ေပါက္ေနတဲ႔ေနရာေလးကို အေပၚက ကတၱရာေစးနဲ႔ေက်ာက္စရစ္ခဲ
နည္းနည္းေရာျပီး ျပီးစလြယ္ဖာသြားေတာ႔ ခဏေလးနဲ႔ ျပန္ပ်က္သြားတာမ်ားပါတယ္။
လမ္းေတြကက်ဥး္တဲ႔အျပင္ တုိးတက္လာတဲ႔လူဦးေရနဲ႔အတူကား ဆုိင္ကယ္ဦးေရကလဲ မ်ားသထက္မ်ားထက္လာပါတယ္။
ေနရာတုိင္းလမ္းမတုိင္းမွာ လမ္းအျပည္႔ ဆုိင္ကယ္စက္ဘီးကားအျပည္႔ နဲ႔ျပြတ္သိပ္က်ပ္ခဲေနတာကေတာ႔ ေနစဥ္ၾကဳံေတြ႔ေနရတဲ႔ျပႆနာပါ။
ပိုဆုိးတာက မန္းေလးျမဳိ႔မွာက မနက္အလုပ္သြားခ်ိန္ေက်ာငး္သြားခ်ိန္ေတြမွာ အလွဴမဂၤလာေဆာင္မ်ားလွည္႔လာတာနဲ႔
မ်ားၾကဳံရင္ နဂုိရ္ကမွ မက်ယ္တဲ႔လမ္းက ပုိက်ဥး္ျပီး ပိတ္သြားပါေတာ႔တယ္။
ယာဥ္တန္းေရွ႕က ေနျပီး မွတ္တမ္းတင္ ဗြီဒီယုိရုိက္တဲ႔အဖြဲ႔ကတစ္ခါပိတ္။
ေရွ႕ေျပးဆုိင္ကယ္ေတြက တစ္ခါလမ္းပိတ္။
ကားတန္းၾကီးကျဖည္းျဖည္းေမာင္း ၊
တဖက္ယဥ္ေၾကာကို ေက်ာ္ျပိး ၀င္ရပ္တဲ႔ဆုိင္ကယ္ေတြကားေတြကရပ္လုိရပ္၊
ဟုိဘက္ကလမး္ကူးမယ္႔ယာဥ္ေတြကလဲ လမ္းတစ္၀က္မွာလာျပီးပိတ္ရပ္ထားၾကတယ္ဆုိေတာ႔
လမ္းေတြပိတ္လုိ႔ ဟုိဘက္ကူးမရ ဒီဘက္ကူးမရျဖစ္ကုန္ပါေတာ႔တယ္။
အဆင္မသင္႔တဲ႔အခါ ရန္ေတြဘာေတြျဖစ္ ဆဲၾကဆုိၾက အားလုံးစိတ္ညစ္ၾကရပါတယ္။
တကယ္ေတာ႔ တုိးတက္လာတဲ႔ယာဥ္အစီးေရနဲ႔လမ္းအက်ယ္မမွ်ေတာ႔တဲ႔အျပင္စည္းမဲ႔ကမး္မဲ႔ဆုိေတာ႔ ပုိဆုိးကုန္တာေပါ႔ေနာ္။

ကုိဦးကလဲ ညေနဆုိရင္ ယမကာေလးမွီ၀ဲတတ္ပါတယ္။
ေဆးရုံကစစ္ေဆးၾကည္႔တဲ႔အခါမွာ အရက္ေသစာေသာက္စားထားတယ္ဆုိတဲ႔လကၡဏာကိုေတြ႔ရတယ္ဆုိတာကိုလဲသိရပါတယ္။
ေနာက္ကိုဦးက ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းမထားပါဘူး။
ေနာက္စီးလာတဲ႔အရွိန္ကလဲျပင္းပုံရပါတယ္။
ကိုဦးေသာက္ထားတဲ႔အရွိန္ရယ္ စီးလာတဲ႔ဆုိင္ကယ္အျမန္ႏူံးရယ္ေနာက္ျပီးေတာ႔ သူ႔လုိဘဲ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ေမာငး္လာတဲ႔ ယာဥ္တ တခုခုနဲ႔တုိက္မိတဲ႔အခါမွာအရွိန္မထိန္းနုိင္ဘဲ ဆုိင္ကယ္လဲသြားတာျဖစ္နုိင္ပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းမထားေတာ႔ ဆုိင္ကယ္လဲျပီး ေက်ာက္လမ္းမေပၚက်သြားတဲ႔အခ်ိန္အကာအကြယ္မဲဲဲဲ့ေနတဲ႔ဦးေခါငး္နဲ႔ ေက်ာက္လမ္းမရုိက္မိတဲ႔အခါမွာ ေခါငး္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဒဏ္ရာရသြားတာပါ။
အကယ္၍သာ…………………………………………………………..
(၂)     ယာဥ္ေမာင္းလာၾကသူတုိင္းသာ အရွိန္မွန္မွန္ေလးဘဲ ေမာင္းၾကမယ္ဆုိရင္…………………..
    သတ္မွတ္ထားတဲ႔အတုိငး္ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ကုိေဆာင္းထားမယ္ဆုိရင္……………………………….
    အရက္ေသစာေသာက္စားထားျပီး ယာဥ္မေမာင္းဘူးဆုိရင္…………………………..
ယာဥ္ေမာင္းတာနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ မန္းေလးက အေတာ္ေလးကုိ စည္းကမ္းမဲ႔တယ္ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
အရင္က ယာဥ္စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ရင္ ဒဏ္ေငြ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေဆာင္ရပါတယ္။
ဒါလဲ စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔နဲ႔ ေမာင္းၾကတာပါဘဲ။
အခုအခါမွာဦးထုပ္မေဆာင္းတာ လမ္းေျပာငး္ျပန္၀င္တာ အစရွိတဲ႔စည္းကမ္းအတြက္
သတ္မွတ္ဒဏ္ေၾကးက ေထာင္ဂဏန္းျပန္ျဖစ္သြားေတာ႔ ပုိစည္းကမး္မဲ႕ၾကပါေတာ႔တယ္။
အထူးသျဖင္႔ မန္းေလး မွာတစ္လမ္းေမာင္းသတ္မွတ္ထားတဲ႔ေနရာေတြရွိပါတယ္။
အဆုိးဆုံးကေတာ႔ အေရွ႕ဘက္ ကေန အေနာက္ဘက္ကိုဘဲသြားခြင္႔ရွိတဲ႔ 42လမ္း( 81လမ္းနဲ႔84လမ္းၾကား)
အေနာက္ဘက္ကေနအေရွ႕ဘက္ကိုဘဲသြားခြင္႔ရွိတဲ႔ ဘုရားၾကီး 45တာ(စာတုိက္ေကြ႔႔)(81လမ္းနဲ႔84လမ္းၾကား)
မွန္သမွ်မွာ စီးသမွ်ဆုိင္ကယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က ေန႔ေန႔ညည ေျပာင္းျပန္၀င္ၾကတာပါ။
ခက္တာက ၀င္ခြင္႔ျပဳထားတဲ႔ အ၀င္ဘက္မွာသာ တစ္လမ္းေမာင္းလုိ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျပထားေပမယ္႔
၀င္လုိ႔မရတဲ႔ဘက္မွာေတာ႔ မ၀င္ရဆုိတဲ႔လမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္က ထင္ထင္ရွားရွားမရွိျပန္ပါဘူး။
တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ သိရက္နဲ႔လမ္းေျပာငး္ျပန္၀င္တယ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ႔ မသိလုိ႔ ၀င္တယ္။
သိပါရဲ႕နဲ႔လမ္းေျပာငး္ျပန္စီးသူေတြက လမ္းအမွားကုိစီးလာေပမယ္႔လဲ ေဘးကပ္မစီးပါဘူး။
မွားမွား မွန္မွန္မေရွာင္ရင္ တုိက္လုိက္မယ္ဆုိတဲ႔ပုံစံနဲ႔ မုိက္မိုက္ကန္းကန္းစီးျပၾကေတာ႔
အနာမခံခ်င္သူက အသာေလးေဘးဖယ္ေပးရပါတယ္။
ဒါက ဘုရားၾကီးပါတ္ပါတ္လည္က တစ္လမ္းေမာင္းေတြမွာ အျမဲၾကဳံရတဲ႔ ကိစၥတစ္ခုပါ။
ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္ဆုိတာကလဲ တကယ္တမ္းတြက္ၾကည္႔ရင္ ကိုယ္႔ အသက္ကုိ
ကာကြယ္ဘုိ႔ ေဆာင္းၾကရတာပါ။
ဒါေပမယ္႔လည္း မန္းေလးမွာက စည္းနဲ႔ကမး္နဲ႔ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းသူက ငေပါၾကီးလုိေတာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။
အသက္ငယ္ရြယ္သူကလဲမေဆာငး္ဘူး ကေလးေတြကုိ သြန္သင္ဆုံးမရမယ္႔ လူၾကီးေတြကလဲမေဆာင္းဘူး။
ေက်ာင္းသားကလဲ မေဆာင္း ဘူ း ဆရာမကလဲမေဆာင္းဘူး။
အရပ္သားကလဲမေဆာင္းဘူး ၀န္ထမ္းကလဲမေဆာင္းဘူး။
အမ်ားနဲ႔ဆုိင္တဲ႔ ကိစၥေလးအတြက္ ေရွ႕ေျပးစီးရေတာ႔မယ္ဆုိရင္ ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းရမယ္ဆုိတဲ႔စည္းကမ္းကို
လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ခ်ဳိးေဖာက္လုိက္ပါေတာ႔တယ္။
အခြင္႔အေရးယူလုိက္ပါတယ္။
ဆုိင္ကယ္သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ ဦးထုပ္မေဆာင္းပါဘူး။
ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးတဲ႔အခ်ိန္မွသာ ျမင္တာနဲ႔ထြက္ေျပးတယ္။
စီးလာသူက မျမင္ရင္လဲ ထြက္ေျပးလုိ႔ရေအာင္ အခ်က္ေတြေပးၾကပါတယ္။
ဖမး္မိသြားေတာ႔ အေၾကာင္းေတြျပ မရေတာ႔ ဒဏ္ေငြေဆာင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ေရွာင္တခင္စစ္ေဆးတဲ႔အဖြဲ႔ျပန္သြားတာနဲ႔ တစ္ျပဳင္နက္ထဲ အဲဒီနားမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲရွိေနလဲ
ခပ္တည္တည္နဲ႔ဦးထုပ္မေဆာင္းသလုိ တာ၀န္က်ယာဥ္ထိန္းကလဲ သူ႔တာ၀န္မဟုတ္သလုိ မဖမ္းေတာ႔ပါဘူး။
ေနာက္ လမ္းမေပၚမွာစီးတဲ႔ဆုိင္ကယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မုိင္နူန္းအျမင္႔ၾကီးေတြနဲ႔စီးတယ္။
ကိုယ္႔လမး္ဘက္တင္မကဘူး သူမ်ားရဲ႕ယာဥ္ေၾကာထဲကို ၀င္စီးတယ္။
အဲဒါက ေတာ႔ကားေရာဆုိင္ကယ္ေရာ အတူတူပါဘဲ။
လမ္းအေကြ႔ေတြမွာဆုိရင္ အရွိန္ေလ်ာ႔ရမယ္ ယာဥ္ေၾကာမရွင္းရင္ ရပ္ေပးရမယ္ဆုိတာနားမလည္ဘူး။
အရွိန္မေလ်ာ႔ဘဲ ဇြတ္ေကြ႔၀င္လာပါတယ္။
ေၾကာက္တတ္သူက ေရွာင္ေပးစတမ္းပါဘဲ။
ညည ဆုိရင္လဲ အရက္ေသစာေသာက္စားထားသူမ်ားကလည္း ဟုိဘက္တုိးလုိက္ဒီဘက္တုိးလုိက္နဲ႔             လမး္အျပည္႔ယုိင္ထုိး  ယုိင္ထုိးနဲ႔စီးတတ္ၾကပါတယ္။
ဟုိဘက္ဒီဘက္လမ္းကူးျပီဆုိျပန္ရင္လဲ တစ္ဖက္က ယဥ္လာလာ မလာလာဇြတ္အတင္းတုိး၀င္ျပီးကူး။
ကူးလုိ႔မရရင္ လမ္းမအလည္ေခါင္မွာ ပိတ္ရပ္ထားေတာ႔ ယဥ္ေၾကာေတြက ပိတ္ကုန္ျပန္ပါေတာ႔တယ္။
ဒီအထဲမွာ လုိင္းကားမ်ားကလဲ ေရွ႕ကသြားေနတဲ႔ ဆုိင္ကယ္ ကားေတြကုိ ဟြန္းသံေတြဇြတ္ေပးျပီးဇြတ္ေက်ာ္တက္
လမး္ေဘးက လက္ျပတဲ႔သူရင္ လမ္းမအလယ္ေကာင္မွာရုတ္တစ္ရက္ ဘရိတ္အုပ္လုိ႔ရပ္ျပီးလူတင္ပါတယ္။
ခက္တာက မန္းေလးသူ မန္းေလးသားမ်ားရဲ႕အသိစိတ္ထဲမွာ ဘတ္စကားတုိ႔ လုိင္းကားတုိ႔ အငွားယဥ္ဆုိတာ မွတ္တုိင္ကေန စနစ္တက် ေစာင္႔ျပီးစီးရတယ္ဆုိတာ နားမလည္ မသိေတာ႔ တာပါ။
ဒါေၾကာင္႔လဲ ေရာက္တဲ႔ေနရာမွာရပ္ ကားျမင္တာနဲ႔လက္ျပျပီးတက္စီး ကားမ်ားကလဲ လက္ျပတာနဲ႔ရပ္လုိ႔ လူတင္
သူဟာနဲ႔သူေတာ ႔အဆင္ေတြေျပေနသလုိပါဘဲ။
သူတုိ႔ လုိင္းကားအျခင္းျခင္းမ်ားျပဳိင္ေမာငး္ျပီဆုိရင္ ကားဟြန္းေတြ ဆူညံေနေအာင္ေပးျပီး လမး္ဖယ္ခုိင္းတတ္ပါတယ္။
ပုိဆုိးတာက လက္်ာကပ္ေမာင္းစနစ္နဲ႔ က်င္႔သုံးတဲ႔နုိင္ငံမွာ နုူိင္ငံျခားကသြင္းလာတဲ႔ကားေတြရဲ႕ လူအတက္အဆင္းလုပ္ရတဲ႔
အေပါက္က လမ္းမဘက္မွာျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။
ကားမ်ားကလဲ လမ္းေဘးကပ္မရပ္ လမ္းမလယ္ေကာင္မွာ လူပစၥည္းအတင္အခ်လုပ္ေတာ႔ လမ္းေတြက်ပ္။
ျပႆနာေပါငး္စုံေတြတက္။
ေျပာျပရုံနဲ႔တင္စိတ္ေရာ လူေရာေမာပါတယ္။
ေန႔စဥ္နဲ႔အမ်ွလမ္းေပၚမွာဆုိင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔သြားေနရတဲ႔ကြ်န္ေတာ္႔ အဘုိ႔ကေတာ႔
အသက္ကုိဖက္နဲ႔ထုပ္ထားရမယ္ဆုိတဲ႔စကားေလး အတုိငး္
ျဖစ္မ်ားျဖစ္နုိင္ရင္ အသက္ကုိ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားခ်င္မိပါတယ္။

အကယ္၍သာ………………………………………
(၃) ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာက ယာဥ္တုိက္မႈ႔တစ္ခုခုျဖစ္တယ္ဆုိရင္ နီးစပ္ရာအျပင္ေဆးခန္းေတြမွာကုသလုိ႔ မရပါဘူး။
 ဒီေတာ႔ ေဆးရုံၾကီးကုိဘဲ သြားရပါတယ္။
ေဆးရုံၾကီးအေရးေပၚဌာနမွာကလဲ လူနာေတြက အျမဲတမ္းျပည္႔လ်ံ။
ဒီေတာ႔လဲကုသခြင္႔ရဘုိ႔ေစာင္႔ရ။
စည္းကမ္းနည္းလမ္းနဲ႔ေဘာင္၀င္ေအာင္လုပ္ရဆုိျပန္ေတာ႔လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ၾကာျမင္႔သြားတဲ႔အခါ
လူနာေတြမွာ အသက္မဆုံးရွုံးသင္႔ဘဲ ဆုံးရွံးရတာမ်ဳးိ ရွိလာတတ္ပါတယ္။
အခုကုိဦးလုိ အျဖစ္မ်ဳိးမွာဆုိရင္ ဓါတ္မွန္ဌာနမွာ သာ ၀န္ထမ္းအျပည္႔ထား 24နာရီ ဘယ္အခ်ိန္လာလာ ၀န္ေဆာင္ေပးဘုိ႔
အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ အလြန္ ေကာငး္မယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္
ကုိဦးသာ ဓါတ္မွန္ရုိက္ဘုိ႔ အတြက္ အခုလုိအခ်ိန္ကာလတစ္ခုထိ ေစာင္႔စရာမလုိဘဲခ်က္ျခင္းေဆာင္ရြက္ေပးနုိင္ခဲ႔မယ္ဆုိရင္
အေျဖက တစ္မ်ဳးိေျပာင္းရင္ေျပာငး္သြားနုိင္ပါတယ္။
လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းအလဟသ မျဖစ္သလုိ မဆုံးရွုံးသင္႔ဘဲဆုံးရွုံးရတဲ႔ အျဖစ္မ်ဳိးက လြတ္ကငး္နုိင္ၾကမယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
(ေသမယ္႔လူကေတာ႔ ေသမွာဘဲ သူ႕ကံကုန္တာေတာ႔ မတတ္နုိင္ဘူး လုိ႔ ဇြတ္ေျပာရင္လဲေျပာလုိ႔ရပါတယ္။)
ဒီေတာ႔ အခုလုိအေရးေပၚျဖစ္သြားတဲ႔ ကိစၥမ်ဳိးမွာ နီးစပ္ရာေဆးကုခန္းမွာ လူနာသက္သာေအာင္ ကုသခြင္႔ျပဳေပးျပီးမွ
သက္ဆုိင္ရာေဆးရုံၾကီးကုိ လြဲအပ္ေပးခြင္႔ရွိမယ္ဆုိခဲ႔ရင္……………………………………………………
အကယ္၍သာ………………………………………
(4) အခုခ်ိန္မွာ မန္းေလးျမဳိ႔မွာအေပါမ်ားဆုံးဆုိင္ကို ျပပါဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကြမ္းယာဆုိင္နဲ႔အျပဳိင္ရွိေနမွာကေတာ႔
ဘီယာစေတရွင္းေတြပါဘဲ။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သာ ထုိင္တဲ႔လူနည္းရင္နည္းမယ္ ဘီယာဆုိင္ကေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွာဖြင္႔ဖြင္႔ လူမ၀င္ဘူး မေရာင္းရဘူး
ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။
ေဘာလုံးပြဲရွိတဲ႔ညမ်ားမွာဆုိရင္ ပုိျပီးလူစည္ပါတယ္။
ဆုိင္ေပါေတာ႔ ေသာက္တဲ႔သူအဖုိ႔ လြယ္ပါတယ္။
အလြယ္ေသာက္လုိ႔ရေတာ႔လဲ အရြယ္မေရြးေသာက္ၾကပါတယ္။
၀ယ္ဘုိ႔ လြယ္ေတာ႔လဲ ပုိေသာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ေသာက္ျပီး ေကာငး္လာရင္ေတာ႔ စိတ္ေတြကလဲ အရမ္းကုိ တက္ၾကြ
ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းမသိ ဆင္ျခင္မႈ႔ေတြေပ်ာက္။
အရမး္ေတြေမာင္း အရွိန္ေတြမထိန္းနုိင္ေတာ႔ တုိက္။
တုိက္ေတာ႔ ဒုကၡေတြမ်ားၾကရပါတယ္။
(7-4-2011)ေန႔မွာေတာ႔ ကိုဦးကို သျဂ်ိဳလ္ျပီးပါျပီ။
ကိုဦးတစ္ေယာက္ေနာင္လူျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသလုိ
ေနာင္တ ေတြတစ္ေပြ႔တပုိက္ေတြနဲ႔ ေနရတဲ႔
အကယ္၍သာ…………………………….ေတြနဲ႔ကင္းလြတ္တဲ႔ေကာင္းရာသုဂတိကုိ ေရာက္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးရုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွ မတတ္နုိင္ေတာ႔တာအမွန္ပါဘဲ။
ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္လူတုိင္းအတြက္ကေတာ႔
ဒီ အကယ္၍သာ……………………………….မ်ားအတြက္ကေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွသြားအျပစ္တင္လုိ႔ မရနုိင္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးကဘဲ ဒီအကယ္၍သာေတြကို ပေပ်ာက္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းၾကဳိးပမး္ၾကရမယ္လုိ႔ဘဲထင္မိပါတယ္။
အားလုံးအတြက္ အကယ္၍သာ………………………………..ေတြနည္းနုိင္သမွ်နည္းေလေလ
မိသားစုေတြ ၀မ္းနည္းပူေဆြးရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလဲ နည္းေလေလျဖစ္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။
ကဲ……………………….အခုကစလုိ႔ ………………………………………………………………………………………

ကုိေပါက္လက္ေဆာင္ အေတြးပါးပါးေလး
(8-4-2011)