ခဲတံက်ဳိးနဲ႔ ေရးတဲ့ ကဗ်ာ

စုန္းျပဴးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ညပါ

အရာရာဟာ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္တဲ့

အလင္းေရာင္ကန္း ေခ်ာင္ေလးထဲ

အျဖည့္ခံအေတြးေတြ ေခၽြးစို

ေသြးထြက္ေအာင္ ငိုခဲ့ရတယ္ ….. ….

လက္ဝါးမျဖန္႔ရဲတဲ့ ဘဝမို႔

ဘယ္သူ ဘယ္ဝါက ဘယ္သို႔ဆိုတာေတြလဲ

စိုးစဥ္းမွ် မစြပ္စြဲဝံ့

သူ႔ဆန္စားၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ဖူးရဲ႕

ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ေမာ္ဖူးရဦးမွာလဲကြယ္

ယၾတာေခ်ၿပီးလည္း လြမ္းဖူးပါရဲ႕

အဲဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ နတ္ဆိုးေလ

ငါ့ကို ေသေအာင္ရိုက္ပုတ္

နာလန္မထူေအာင္လည္း လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္

ထားရာေန ေစရာသြား

ဒီေကာင္မ်က္ႏွာမြဲ ဘာစကားမွလဲ

ေျပာထြက္ဖို႔ မရဲ

ရက္ရာဇာတိုင္းနဲ႔ လြဲခဲ့ပါရဲ႕

ေခြးတစ္ေကာင္လို ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိး

ခင္ဗ်ားတို႔ ပ်ဳိးတဲ့အပင္

ႏွင္လိုႏွင္ ႏႈတ္လိုႏႈတ္

ရင္ထဲက သရုပ္ကိုလည္း

လူမျမင္ခင္ ဆြဲစုတ္ခဲ့ဖူးတယ္

ေၾကပါေစေတာ့ …. ဘဝရယ္

ေနပြင့္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာေတာင္

ေနေရာင္ အထိမခံရတဲ့ ညငွက္တစ္ေကာင္ပါ

အသိုက္အျမံဳဆိုတာလည္း

ဝင္ကစြပ္လို မျမဲခဲ့ပါဘူး

အရိုးရင့္ေနလို႔ ပစ္ခ်

အရိုးႏုဘဝတုန္းကလည္း ေခၽြးသိပ္

အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ညဆိုတာ

အိပ္ေဆးေတြရဲ႕ မာယာသက္သက္

အရြက္မရွိတဲ့ ထီးတေခ်ာင္းအတိုင္း

အသံုးဝင္ျခင္းေတြ ရိုင္းစိုင္းဖူးတယ္

ခ်ီရြန္ ( ပုလဲ )