ေကာင္းကင္တေရြ႕ ေလတေ၀ွ႔မွာ
ငါ့ကိုုငါ ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္
အတၱဆိုုတဲ့အရာကိုု ဘယ္သူကမ်ား
ေမြးဖြားေပးခဲ့တာလဲလုုိ႔…

၀ရန္တာေသးေသးေလးမွာ
ေလးေျပေအးေအးနဲ႔
ၾကယ္ကေလးေတြေၾကြတာကိုု
ငါ့မွာပီတိျဖစ္ဖူးတယ္… (မုုိက္လုုိ္က္တဲ့ငါ)

သဘာ၀ရဲ႕ ၿဖိဳခြဲျခင္းကိုခံလုုိ႔
အလင္းတန္းအျဖစ္ ပြင့္ထြက္လာတဲ့
နာၾကင္မႈေတြနဲ႔ ၾကယ္ကေလးဘ၀ကိုု
ၾကည့္လုုိ႔ လုုိရာဆုုေတာင္ဖူးတယ္…

အတၱႀကီးပံုုကေတာ့ သူလုုိငါလုုိပါပဲ
အဆံုုးသတ္ျခင္းမရွိတဲ့ သဘာ၀ကိုု
အဆံုုးသတ္ႏိုုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း
တိတ္တဆိတ္ ထြက္သြားၾကတယ္…

အတၱဆိုုတာႀကီးကိုု ဘယ္ေက်ာင္းကမ်ား
သင္ၾကားေပးခဲ့တာလဲ
ဘာသင္သင္မတတ္တဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့
အတၱဆုုိတာႀကီးကိုု အဆင္းမခြဲေတာ့ဘူး
ငါ့အတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့လိုု႔ပဲ…

တခါတေလေတာ့လဲ
ေျပာင္းျပန္အေတြးအေခၚေတြကိုု
ျပန္ေျပာင္းၿပီးေတြးၾကည့္မိတယ္
အတၱေၾကာင့္ ေလာဘေတြရွိတာလား
ေလာဘေၾကာင့္ အတၱေတြရွိတာလားဆိုုတာပါပဲ…