တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ အိပ္စက္ေနခဲ့တဲ့
၁၀ စုႏွစ္ေက်ာ္ၾကာက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အေၾကာင္း..
ဒီလို ရာသီေျပာင္းခ်ိန္တိုင္းမွာ
ရင္ကို ခလုတ္လာလာတိုက္တယ္…

အိပ္မက္နဲ႕ပက္ပင္းတိုးမိခ်ိန္
လွည့္အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ
သူ႕ဘာသာသူ စီးဆင္းသြားတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြ
အေျဖတစ္ခုကို ကိုယ့္ဘာသာတြက္ယူရတဲ့ထိေပါ့….

ကတီပါဖိနပ္ေပၚက
သူမရဲ့ ေျခဖမိုးႏုႏုအတြက္
သီးသီးသန္႕သန္႕ သ၀န္တိုဖူးတယ္…

တစ္ေန႕ေန႕မွာလို႕
ႀကံဳး၀ါးရင္းနဲ႕
ကုတ္ကပ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ရာဖ၀င္မွာ
ပထမဆံုး ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ဟာ
ေကာင္းက်ိဳးမေပးခဲ့ဘူး…

သူမရဲ့ ရယ္သံေတြ ေလညင္းနဲ႕အတူရြာခ်
ေရးခဲ့သမွ် ကဗ်ာရွည္တိုင္းမွာ
စံပယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ ပန္ရက္သားနဲ႕….

မခါးခဲ့ပါဘူး ေကာင္မေလး
ႏွစ္ေတြလေတြနဲ႕ေခၚရာလိုက္ခဲ့ေပမယ့္
ခပ္ေ၀းေ၀းတစ္ေနရာ မင္းသတိရမိခ်ိန္တိုုင္း
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဟာ ငါ  ျဖစ္ခ်င္ပါရ့ဲ…

သတိရျခင္းလဲမဟုတ္၊
တမ္းတျခင္းလဲမဟုတ္
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး…

ႏွင္းေငြနဲ႕အတူ
တိမ္စင္ျပာျပာေတြ သက္ေသနဲ႕
မင္းရဲ့မ်က္ႏွာကို တစ္ခါေတာ့
ေငးခ်င္မိပါရဲ့….

အတိတ္ဆိုတာ ပိတ္ထားခဲ့ရတဲ့
ျပတိုက္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
ၾကယ္စင္တစ္စုေလာက္ ဘ၀နဲ႕ေကာက္ယူရလိမ့္မယ္…

ၿပီးပါေစ ေကာင္မေလးရယ္…
ငါ့ကို အမိႈက္တစ္ခုကို စြန္႕သလိုမ်ိဳး
တိုးတိုးလ်လ် ေမ့လိုက္ပါ…

လူတစ္ေယာက္ရဲ့
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကဗ်ာတစ္ေခတ္အေၾကာင္း…….

ျမတ္နိုးစြာ ေလးျမတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္
ေကာင္မေလးရယ္…
ရည္းစားဦးဆိုတာ ဘယ္ရာဇ၀င္အဆက္ဆက္မွာမွ
ေမ့ေကာင္းေမ့အပ္ေၾကာင္း မပါခဲ့ပါဘူး….

ငါတိုင္တည္လိုက္ပါရဲ့…
ခ်စ္ခဲ့သူေရ…

ခုထိလြမ္းမိေၾကာင္း ၀န္ခံပါရဲ့
ကတိတစ္ခုအတြက္နဲ႕ ေလဆန္ကိုတက္ခဲ့ရတဲ့ငါ့ဘ၀မွာ
အျပာေရာင္တမ္းခ်င္းသက္သက္ ဒီကဗ်ာတစ္ခ်ပ္မွာ
မင္းအတြက္
ငါးမိနစ္စာ အေပါစား ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလးတစ္ခု
ယုယုယယ သိမ္းထားလိုက္ေပါ့ကြယ္…..
တို႕ ….ခ်စ္ျခင္းအနုပညာကို နားလည္တဲ့ခ်ိန္ထိ…………….ရွိေနရင္ရပါတယ္….