ေပါက္ကြဲလုလု မီးေတာင္တစ္ခုလုိ
နာက်င္မႈ အစုိင္အခဲေတြက
လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္
ေစးကပ္ကပ္နဲ႔ ပ်ဳိ႔အံလိုေလ
ေနာက္ဆုံးဆုိတဲ စကားတစ္ခြန္းေလးနဲ့
ဘ၀မ်ားေပါင္းမ်ားစြာ
ေပးဆပ္လုိဆုံးဦးမွာလား
မ၇ေတာ့လုိ လက္ေလွ်ာ့ျပီးမွာမ်ား
ဘာလို ေႏွာင္ဖြဲ႔ေနခ်င္ေသးတာလဲ
ျဖစ္ေပၚလာမဲ့ အရာရာကို
လက္ေလးကာထား၇ုံနဲ႔
ေအာ္ဟစ္ညီးျငဴေနရုံေလးနဲ႔
ျပီးဆုံးသြာမွာတဲ့လား
ေခ်ာင္ပိတ္လုိ ေခါင္းငုံေနတာကို
ေမ့ေဆးအျပဳံးတုေတြနဲ့
အသက္၀င္ေအာင္မျပဳံးျပနဲ႔
လက္ေလွ်ာ့ကာေခါင္းခါသြားတဲ့
အၾကည့္ေတြနဲ့လဲ မၾကည္းလိုက္ပါနဲ့
ဘာမွာမရွိေတာ့တဲ့ စကၠန့္ေတြနဲ႔
မနက္ျဖန္ရဲ့အလင္းကုိ မွန္းဆလုိ
တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ မနက္ျဖန္ဆုိတဲ့
တစက္ျမိတ္ေအာက္ ငါေရာက္ေနခ်င္လုိပါ ကြယ္..။။။