တ ခါ တ ေလ က ႏၱာ ရ ကို  အ လည္ ေရာက္ သြား တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ္ ကုိ ကိုယ္  အ ငမ္း မ ရ ျပန္ ေသာက္ သံုး တယ္ …

တ ခါ တ ေလ  ရာ ဇ ၀င္ ထဲ  မ်က္ စိ လည္ သြား တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  အား မ နာ တမ္း  ျပန္ သတ္ တယ္ …

ဂီ တာ တစ္ လက္ ကုို  အ ေလး ဆံုး အ ရာ တခု လ႔ို  ထင္ မိ တဲ့ အ ခါ …

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ခ်ိဳ ၿမိန္ စြာ  တီး ကာ ညည္း ေန တတ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …

အ ျပည့္ ၀ ဆံုး လ ေရာင္ ေအာက္ မွာ  လမ္း ထြက္ ေလွ်ာက္ တဲ့ အ ခါ …

က ဗ်ာ တ ပုဒ္ လို  ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ေခါက္ တံု႔ ေခါက္ ျပန္ ေရး စပ္ ေလ့ ရွိ တယ္ …

ငါ့ စည္း ၀ါး ေတြ နဲ႔  ငါ …

ဒီ ဘ ၀ ထဲ မွာ  ေန ေပ်ာ္ ပါ တယ္ …

ငါ့ စ ကား လံုး ေတြ နဲ႔ ငါ …

တ ခါ တ ေလ  ဖြက္ ထား ရ ေကာင္း မွန္း ေတာ့  သိ ပါ တယ္ …

ငါ့ မိ နစ္ ေတြ နဲ႔  ငါ …

အ ခ်ိန္ ေတာ့  မွန္ ေလ့ ရွိ ပါ တယ္ …

ဘယ္ သူ မွ ရွိ တဲ့ အ ခါ …

ရယ္ သံ ေတြ ကို  မိ တၱဴ ပြား ၿပီး  

ကိုယ့္ ကို ကိုယ္  ျပန္ စည္ ကား ေန ေလ့ လည္း  ရွိ ပါ တယ္ …

                                                          လ်ံႏိုး

                                                စက္တင္ဘာလ ၂၂၊ ၂၀၁၀