ငါ့ရထားထဲ

သကၠရာဇ္ေတြကိုသယ္ေဆာင္လုိ႔

စိတ္ဓါတ္ပံုေဆာင္ခဲတစ္ခ်ိဳ႕ မီးတင္ရိႈ႕

ခရီးေတြ ဆက္ခဲ့တယ္။

စိတ္ကိုယ္ႏိႈက္က ေလလြင့္မိမယ့္

ေျခသံေတြအေၾကာင္း နားမဆင္တတ္ေအာင္

ေလ့က်င့္မိတတ္ခဲ့

ထြက္က်မလာေသးတဲ့ အိပ္မက္ေတြရဲ႕

ေတးကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတတ္ခဲ့။

ကိုယ္တိုင္မသြန္းလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့

ေရခဲ ပန္းပုတစ္ခု

ငါ့ႏွလံုးသားကိန္း၀ပ္တယ္

မသိလုိက္မသိဖာသာပါပဲ…..။

အရည္ေပ်ာ္က်လာမယ့္ တစ္ခ်ိန္

ငါ ဒဏ္ေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့ဦးမယ္…

ခုေတာ့…….

မသိလိုက္မသိဖာသာပဲ

ဆက္လိုက္ဦးမယ္….။

(စကားခ်ပ္….။         ။
ရထား…၊ ရထား… ဆိုတဲ့အရာကို ဘ၀ခရီးေတြနဲ႕ ႏိႈင္းေလ့ရွိၾကတယ္…။ မၾကာခဏဆိုသလို ေတြးမိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ ဆိုတာလည္း ရထားတစ္စင္းလိုပါပဲလား ဆိုတဲ့အေၾကာင္း….။ ဘ၀မွာ ျဖတ္သန္းရမယ့္ ခရီးအတြက္ ေလာင္စာေတြဆိုတာက အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ…။  ဘ၀နဲ႕အတူ စီးေမွ်ာေနတဲ့ စိတ္ေတြ စီးဆင္းဖို႔ကေရာ ဘာေလာင္စာေတြ လိုမွာတဲ့လဲ…။  စိတ္ရဲ႕ လိုအပ္မႈအတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကို ေလာင္ျမိဳက္ၿပီး ေလာင္စာအျဖစ္ ျပဳလုပ္ေနရာမွာ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္တဲ့ ဘယ္အရာေတြကေရာ ေလာင္ကၽြမ္းေနၿပီလဲ…။
စိတ္ ဆိုတဲ့ ရထားတစ္စင္းက တေရႊ႕ေရႊ႕ သြားရင္းနဲ႔မွ ရင့္က်က္လာသတဲ့…။ စိတ္ ကို ရင့္က်က္ဖို႔ ဘယ္အရာေတြကို စေတးရမွာလဲ..၊ ဘယ္အရာေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းရမွာလဲ….။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကိုယ္မသိထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ရိုးသားမႈေတြဟာ အတိုက္စားခံရရင္းနဲ႔ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေနၿပီလား….။ စိတ္ ရထား… ကေတာ့ သြားေနဦးမွာပဲ…။ မသိလုိက္ မသိဖာသာ ေပ်ာက္ဆံုးမႈေတြကလည္း ရွိေနဦးမွာပဲေလ….။)