(၁)
ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ပထမဦးဆံုးစာေၾကာင္းမ်ား၊
ပထမဦးဆံုးအမႈိက္မ်ား၊
ၿပီးေတာ့…
ပထမဦးဆံုး ရဲရင့္ျခင္းမ်ား
ဒါေတြနဲ႔ပဲ
ဒါေတြကို တံခါးေခါက္
ေလာကဆီကို ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။

(၂)
တစ္ရာသီကေန တစ္ရာသီေျပာင္း၊
ျပကၡဒိန္တို႔လည္း
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေဟာင္းသြားၾက၊
ဘ၀မာတိကာရဲ႕ ပထမပိုင္းမွာ
“ပိုက္ဆံက အေရးႀကီးတယ္” ဆိုတဲ့ ၀ါက်နဲ႔ေနထိုင္
အေလ့က်အလြမ္းေတြကို
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ဆီ ထားခဲ့ဖူးတယ္။

ဟိုလမ္းမေပၚက
ယိုင္ရြဲ႕ေနတဲ့ေျခလွမ္းမ်ားလည္း
လံုၿခံဳေနဖို႔လိုရဲ႕။
ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ဖက္ဆီမွာ
အေသးအဖြဲ ကိုယ္စီနဲ႔
ငါတို႔ႀကီးက်ယ္ၾကမယ္။
ရံဖန္ရံခါ ရုပ္၀တၳဳေတြအေၾကာင္း
ေဆြးေႏြးၾကမယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့
သူမ်ားေတြၾကားဖို႔မလိုတဲ့အသံနဲ႔
ငါ့ရဲ႕အခ်ိန္ကာလကို ငါကိုယ္တိုင္ေမာင္းႏွင္မယ္။

ေနာင္အခါ
ငါေသဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အခါ
လူသားတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာလက္ခံဖို႔
ေသမင္းနဲ႔ တိုင္ပင္မယ္
အမွန္တရားကို နားခ်မယ္။
ငါ့အတြက္ အဆိပ္ခြက္ကို ျပင္ဆင္ထားၾက
ဒီေနရာမွာ ငါ့ေက်ာျပင္ေပၚ
ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္းသြားပါေစ။

(၃)
ငါ့ႏွလံုးသားထဲက
တိတ္ဆိတ္တဲ့ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ
ဘယ္သူၾကားမိေသးလဲ။

ငါ့တစ္ေယာက္ထဲ အေဖာ္မဲ့ညေတြ
မိန္းမတစ္ေယာက္ဆီ
ေငြေၾကးနဲ႔ ကမ္းလွမ္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။

ပထမဆုမ်ား၊
ေသြးရူးေသြးတန္းအဖ်ားဖ်ား၊
ရုပ္ရွင္ရံုမ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ား၊
နံနက္ခင္းမ်ား၊ ဒုကၡမ်ား၊
ဒီလိုရႈခင္းေတြထဲ
ပိုေနရင္ ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္
ပန္းပုရုပ္ထုတယ္ဆိုတာ
မလိုတာေတြကို ဖယ္ထုတ္ပစ္တာပဲ။

(၄)
ျမင္ဖူးၾကတယ္မဟုတ္လား
ေခြးဟာ ရိုက္ႏွက္ေနတဲ့လက္ကို လွ်က္ေနတာေလ။
မာယာေကာ့ဖ္စကီး
(ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္မွ-)

အဲဒီစာပိုဒ္ကို အထပ္ထပ္ဖတ္
ငါ့ရက္စြဲေတြမွာ ၾကမ္းတမ္းလြန္းတဲ့သိကၡာ
သာမန္ပိုးမႊားဆိုေပမယ့္
ေရာဂါေတာ့ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕။

တစ္ကေနစတင္
အဲဒီတစ္မွာပဲ ၿပီးဆံုးခဲ့၊
ငါ့ဆီက ထြက္သြားေသာစကားလံုးမ်ား
ငါ့ဆီျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ
အဓိပၸာယ္ေတြေျပာင္းသြားၿပီ။

(၅)
ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္
အရာရာကို အရြဲ႕တိုက္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားခ်ိန္
ေလာကဓံဆိုတဲ့ စကားလံုးကို
ရယ္သြမ္းခဲ့ဖူးတယ္။
အခ်စ္ဆိုတာကို
ကိုးကြယ္ရူးသြပ္ဖူးတယ္။
အနက္အဓိပၸာယ္ကို အလကားကိစၥလို႔
အထင္လြဲဖူးတယ္။

ငါက
ရႈိက္ႀကီးတငင္လက္မွတ္ေတြကို
အမွတ္တရ သိမ္းထားတတ္သူ၊
စံပယ္ေတြကို စြဲလန္းခဲ့သူ၊
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ၀တၳဳေရးဖူးသူ၊
အမွားေတြမ်ားလြန္းေပမယ့္
ခဲဖ်က္ဆိုတာကို အသံုးမျပဳသူ၊
ၾကာလာေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႔ရွိမႈအျဖစ္
ေ၀၀ါးျခင္းေတြခါးတယ္။

ငါ့ဘ၀ကို
ကစားပြဲေတြနဲ႔ျဖတ္သန္း၊
ဒါေပမယ့္ အနီကဒ္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္သူေဘာလံုးသမား
ဘယ္သူရွိခဲ့ဖူးသလဲ။

(၆)

အစီအစဥ္အရ
ဆိုခဲ့ၿပီးၿပီ ..
ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ၀ါက်မ်ားအေၾကာင္း။

သကၠရာဇ္အေဟာင္းတစ္ခုမွာ
ဆႏၵအသစ္ေတြ၊
ငါမစဥ္းစားရေသးတဲ့
ေနာက္ထပ္ေန႔ရက္ေတြ၊
ပိန္ပိန္ေသးေသး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
စိုးရိမ္တႀကီးအခ်စ္ေတြ၊
ပရုပ္လံုးရနံ႔နဲ႔
အကႌ်အ၀တ္အစားေတြ၊
အားလံုးကို မၾကာခင္ကပဲ
ဟားတိုက္ေမာင္းထုတ္ပစ္ခဲ့ၿပီ။

သင္ေရာ၊ ကၽြႏု္ပ္ပါ
ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ကို ကိုယ္
ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့ၾကသားပဲ။
တစ္ဦး၏အခ်ိန္မ်ားတြင္ တစ္ဦး
မသိမသာ ခိုေအာင္းခဲ့ၾကသားပဲ။
ေလာကဟာ ငါတို႔ကို
ေပါ့ပါးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္ထဲ ေလးနက္ရမယ္လို႔
သင္ၾကားခဲ့တာပဲ။

ဘယ္သူမွ မဆံုးေသးတဲ့
သံသရာသီခ်င္းအတြက္
ငါ့အႏုပညာဟာ
ဇာတ္နာဖို႔လိုရဲ႕။
က်ယ္ေလာင္ဖို႔လိုရဲ႕။

ေခၽြးထြက္မ်ားတဲ့ အသိဉာဏ္ဟာ
အဘိဓမၼာဆရာထက္ ပါးနပ္တယ္။

အခုကမၻာမွာ အသံတစ္ခုက
အီလက္ထေရာနစ္အမႈိက္တဲ့
ငါ့ေခါင္းထဲမွာေရာ
အဲဒီလို အမႈိက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားျပားေနၿပီလဲ။
စဥ္းစားရဦးမယ္။

ေရာက္ရွိလာတဲ့ မာနတရား၊
ေရာက္ရွိလာတဲ့ အနက္ေရာင္ထံုးစံ၊
ေရာက္ရွိလာတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုး၊
ေနာက္ထပ္ ေရာက္ရွိလာဦးမယ့္ အေပ်ာ္တမ္းမ်ား၊
ဒါေတြအားလံုး အေရးေပၚဆိုေပမယ့္
ေမတၱရားနဲ႔ စာနာမႈကိုေတာ့
မိုးမေခါင္ေစခ်င္ဘူးေပါ့။
သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းေဖာ္မွ
ေလာင္းေက်ာ္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္
ငါက ဖဲသမားတစ္ဦးရဲ႕ ရင္ခုန္သံကိုမွ လိုခ်င္သူေလ။

အဲသလိုမ်ိဳး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ၾကည့္ခဲ့
လူ႔အျဖစ္ကို ဣေျႏၵမဲ့ခဲ့၊
ေျမႀကီးေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ပစ္ခဲ့။

(၈)
ၿငီးေငြ႕ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုမွာ
ငါဟာ ဓားစစ္စ္တစ္လက္ျဖစ္ရဲ႕
မိမိကိုယ္ကို အဆံုးသတ္ဖို႔ေပါ့။

ေဟာ-
မင္းၾကားလိုက္သလားအခ်စ္ေရ
ငါတို႔စစ္ပြဲရဲ႕ ဓမၼေတးသံကို။
လူတစ္ဦးဟာလူတစ္ဦးကို
ဘယ္ေလာက္အထိ မွားယြင္းျပတတ္သလဲ။
အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ
သင္လည္း ေမးခြန္းေတြကို ေျဖရမယ္။
ဒါေပမယ့္
ဘယ္မွာလဲ ကၽြမ္းက်င္မႈ။
ဘယ္မွာလဲ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ထြက္ေျပးျခင္း၀ါဒ
ဘယ္မွာလဲ ေခါင္းကိုက္ေရာဂါ။

အားလံုးၿပီးဆံုးတဲ့အခ်ိန္
ငါတို႔အလြမ္းေတြကိုလည္း
ဆြဲစုတ္ပစ္လိုက္ရံုပါပဲ။

သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ
အနာတရေတြ မရွိဖို႔ေတာ့လိုတယ္။

ငါ့ေခတ္ရဲ႕ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာ
ငါရွိေနဦးမွာပါ။
နယ္ေျမေဟာင္းမွာပဲ
ခံစားမႈအသစ္ေတြကို ရွာေဖြဦးမွာပါ။
လူတန္းေစ့အႏုပညာနဲ႔
ငါသတၱိရွိေနဦးမွာပါ။

(၁၀)

ငါ့ဘ၀ပြဲေတာ္ရဲ႕ ရက္စြဲမ်ား
ကုန္လြန္သြားတဲ့အခါ
ငါ့ေဘးမွာ မင္းရွိေနဖို႔လိုတယ္။

လူ႕မွတ္ဉာဏ္ဟာ
မသံုးတာၾကာရင္ ပ်က္စီးတတ္တယ္။
အခုၾကည့္…
ငါဘုရားရွိခိုးအလြတ္မရေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္သီခ်င္းအလြတ္မရေတာ့ဘူး
ဒီအတြက္ေတာ့ မင္းက
ငါ့မွတ္ၪာဏ္ထဲမွာ ရွိေနဦးမယ္။

ငါတို႔ကံၾကမၼာဟာ
ေျပာင္းလဲလာေတာ့မွာပါ။
စိတ္ပ်က္မသြားပါနဲ႔အခ်စ္ရယ္
ငါတို႔အတြက္
ကံေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ကာလတစ္ခု
ေရာက္လာေတာ့မွာပါကြယ္။

(၁၁)
သက္ေတာင့္သက္သာ စီမံကိန္းတို႔နဲ႕
အေ၀းမွာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အဆံုးအရံႈးမ်ား
မင္းလည္းနာက်င္ခဲ့ဖူးမယ္။
ရန္သူ႕ေျမမွာ
ငါတို႔ခိုနားၾကစို႔အခ်စ္။
တို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စက္ရံုေတြက
ဒဏ္ရာေတြကိုသာ ထုတ္လုပ္ရဲ႕။

အဲဒီလုိနဲ႔ ငါလည္း
ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႔
ငရဲကို ထြန္းညွိလိုက္တယ္။

(၁၂)
အေရွ႕အရပ္ကေန
အေနာက္အရပ္အထိ၊
ေတာင္အရပ္ကေန
ေျမာက္အရပ္အထိ၊
အားလံုးသိၾကၿပီးၿပီ။
ငါက တစ္ခါတစ္ေလမွ ျဖဴစင္သူဆိုတာ … ။

ေန႔ေန႔၊ညည
သဘာ၀တရားရဲ႕လက္ေဆာင္အျဖစ္
ငါ့က်န္းမာသန္စြမ္းမႈေတြရွိတယ္။
သုညၾကြင္းတဲ့ ကိစၥေတြအတြက္
ငါ့သစၥာဆိုျခင္းဟာ ရွိတယ္။

ဘယ္သူ႔အတြက္မွမဟုတ္ဘူး
ေနေလာင္ေနတဲ့ ငါ့အေရျပားတစ္ေလွ်ာက္မွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆင္းဆက္ေတြက
ရွင္သန္ေနတုန္းပဲ။
ငါ့အသက္ေတြလည္း
တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ ႀကီးလာၿပီ။
မေန႔ကကို မေန႔ကအတိုင္း
ထားလိုက္ၾကေတာ့
ဒီေန႔အတြက္
အဲဒီေပါင္မုန္႔ေတြမွာ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။

(၁၃)
အခ်စ္ေရ..
ေနာက္ထပ္ အာသာေျဖဖို႔အတြက္
ငါ့မွာစကားလံုးေတြနည္းသြားၿပီ။

(၁၄)
အဆင္မေျပတဲ့ျမဴေတြကို
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚတပ္ဆင္
အိတ္ထဲမွာ ပိုလွ်ံေနတဲ့ေန႔က ရွားတယ္။

အခုဆို
ပံုသဏၭာန္လား၊အရိပ္လား
နံရိုးေတြလား၊ ညည္းျငဴျခင္းလား၊
ငါအားလံုးကို ခြဲခြဲျခားျခားသိၿပီ။
အျဖဴအမည္း သဲကြဲသြားၿပီ။

တစ္ေယာက္ထဲ မ်က္စိမွိတ္ထားမိခ်ိန္
စိတ္ကူးေတြက ေဖာင္းပြ၊
ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ
ဘယ္လမ္းမေပၚ ကၽြမ္းပစ္ေနၾကသလဲ။

အလို… ဟိုမွာ
ခ်စ္ေသာေမြးဖြားမႈဟာ
ငါ့ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြားေတာ့တယ္။           ။

ေ၀မွဴးသြင္

/* ကဗ်ာဆရာ ေ၀မွဴးသြင္ရဲ႕ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကထြက္ခဲ့တဲ့ သစ္ရြက္တို႔၏ ေပါ့ဆျခင္းမ်ား ကဗ်ာရွည္စာအုပ္ကပါ။ */