ၾကယ္ေျပာေသာ ကဗ်ာ….
င့ါည ကမၼည္းမွာ အလြမ္းတုိင္ ထူခဲ့တယ္

ဒီည…ေလေျပေလညင္း
လသာေဆာင္ က ပင့္လို ့
ငါ့ရင္ထဲ တရွိဳက္မက္မက္ တုိး၀င္ခဲ့
မသိလုိက္သလိုနဲ ့…..
မင္း အေငြ ့အသက္တခ်ိဳ ့
င့ါရင္ထဲ လြင့္စင္သြားတယ္…..
ကမၻာပ်က္ေလာက္ေအာင္ကို လြမ္းတယ္…….

ပန္းပ်ိဳးေသာလက္မွာ အနာတရ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့
ဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္ ငါ
နာက်င္တတ္ခဲ့ဖူးတယ္….
ဒီလုိ နာက်င္မွဳမ်ိဳးကုိပဲ ေဆးစြဲသလုိ
အၾကိမ္ၾကိမ္ ေတာင့္တေနခဲ့မိတယ္ ….
ပန္းကေလးေရ….
ငါပ်ိဳးခဲ့ေသာ မင္း…
ငါ့ရင္ထဲသုိ ့ေၾကြပါေစ………

ငါ့အလြမ္းခါးခါးမွာ
အနုပညာတုိ ့စီး၀င္ခဲ့….
နူးညံ့ေပမဲ့လဲ မင္းအျမင္မွာေတာ့
သမားရုိးက် ဆန္လြန္းပါတယ္….
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူရယ္….
မင္းေလ်ွာက္ရမဲ့လမ္းမွာ
ငါ့နွလံုးသားကုိ အလ်ားလိုက္ခင္းထားတယ္….
မင္း ျမင့္နုိင္ဖုိ ့ ငါ နိမ့္ေပးထားတယ္…
ျဖစ္နုိင္ရင္ မင္း….နိမ့္ရာေျမကုိသာ လွံစုိက္ခဲ့ပါေတာ့
ငါ့ရင္ထဲမွာ အလြမ္းဆူးေတြ အထပ္ထပ္….စူးလုိ ့……….

ေလာကမွာ မေျပာဘဲ သိနုိင္မဲ့ အမွန္တရားေတြ ရွိတယ္တဲ့
ငါ့ရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္း သိမ္းထားတဲ့ ဘာသာစကား
မင္းအတြက္ အမွန္တရား ျဖစ္ပါေစ…
ကံၾကမၼာက ဆူးတစ္လွည့္ ပန္းတစ္လွည့္အၾကဲ
ငါ့ နွလံုးသား ဟာ ေၾက တစ္လွည့္
ေ၀ တစ္လွည့္နဲ ့…….
မင္း အျပံဳး တစ္ခု အပြင့္မွာ
ဒဏ္ရာ အ၀၀ ေပ်ာက္ကင္းေစတတ္ခ့ဲျပီ…..
ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းတဲ့ ခ်စ္သူ….
မင္းကုိ လုိအပ္ေပမဲ့ မင္းငါ့ကုိ အျမဲလိုအပ္နုိင္ပါ့မလား….

အာဒမ္ နဲ ့ဧ၀ မေျပာတတ္ခဲ့ေသာ အခ်စ္မ်ိဳး
ငါ့နွလံုးသား တစ္ေထာင့္မွာ ခုိး ပ်ိဳးထားတယ္
တခမ္းတနားနဲ ့မီးျပတုိက္တစ္ခုလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး
အေရာင္မွိန္မွိန္ နဲ ့မီးအိမ္ေလးေပါ့…..