“အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာ
မိန္းမတကာရဲ႕
မဟာစီးပြားေရးအလုပ္ပဲ”
ငါ့ရင္ထဲမွာ ကြဲေၾကရတဲ့အခါ
“မမထား” ဝတၳဳထဲမွာပါတဲ့
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕စကား
မင္းခံစားေစခ်င္မိတယ္။

မင္းနားလည္ဖို႔ကိုလဲ
ငါ့မယ္အလိုရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့
ကဗ်ာဆရာ
ငါ့အဖို႔မွာေတာ့
ဒါဟာ တကယ့္အမွား
ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ခင္ေဆြရီ ရဲ႕
ဒီမွာ
ငါဟာ ဘာေကာင္လဲ
ရင္ထဲေမာႏြမ္း
မင္းမုန္းစတမ္းဆိုရင္ေလ
ပန္းေတြ ကလဲ
ငါ့အဖို႔မလွပဲေနလိမ့္မယ္။

ငွက္ကေလးေတြကလဲ
ငါ့လက္ထဲက
ခြဲထြက္ ပ်ံေျပးသြားလိမ့္မယ္။

ေဇာ္ဂ်ီ ရဲ႕
ေမာင္သစ္ဆင္းကဗ်ာေတြ
မင္းသုဝဏ္ရဲ႕
ေမာင္ေခြးဖို႔ကဗ်ာေတြ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
ငါဘာလုပ္ရမလဲကြယ္။

တစ္ရံေရာအခါ
မင္းနဲ႔ငါ
ကိုယ္ပိုင္ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆိုပြဲေလး
ဖိုေႏြးရင္ခံုၾက
လေရာင္ မံႈပ်ပ်နဲ႔
ညထဲကအလြမ္း
ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕
“ေငြေလွေပၚက အနမ္း”
ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ၾကရာ
ေရြးျမစ္ျပာႀကီးလဲ
မစီးဆင္းပဲေနေတာ့မယ္။

မိုးေရထဲမွာေက်းလက္ဟာခ်စ္စရာ
မင္းမရွိတဲ့အခါ
လယ္ယာေျမႏိုးထ
အဖိုးအဘနဲ႔
ရိုးအတဲ့ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြ
ေဝးရင္းျခားရင္း
စကားကင္းမဲ့
ေကာက္သင္းနံ႔မဲ့
သက္တံေရာင္မဲ့
ဝါေခါင္ေပ်ာက္ဆံုး
တန္ေဆာင္မုန္းမဲ့
ထြန္တံုးပိတ္ပြဲမဲ့
ရိုးထဲကေခ်ာင္းကေလးလည္း
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။

မိုးမခေတာ
ရိုးအေသာတဲ့
ေဟာဟိုက
မိုးစိုစိုနဲ႔
လဲလဲၿပိဳၿပိဳ
တဲအိုအိုေလးေတြ
ေတးမဆိုပဲေနမယ္။

ကဗ်ာထဲမွာ ကာရန္ရွာညႇိတဲ့အခါ
အနာဂတ္ဟာ
ငါဘယ္လိုပဲဖြဲ႔ဖြဲ႔
မင္းမုန္းတဲ့ရင္
ဖြဲ႔စည္းေမႊးရီ
ဒီေရျမင့္သစ္
ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။

ခင္ေဆြရီရဲ႕
ႏွင္းစီတဲ့ေဆာင္း
တြဲဖက္ေက်ာင္းမွာ
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ
ညိဳးညိဳးညံေတြ
ျပန္လို႔မ်ားၾကားေယာင္
မုန္းဟန္ေဆာင္ရင္
ေနေရာင္က်ဲက်ဲ
ပန္းခင္းထဲမွာ
လြမ္းရဲဖို႔
တို႔ခ်စ္လာတာ
လမ္းခြဲဖို႔ မွ မဟုတ္ပဲကြယ္။

မနက္ခင္းဆိုရင္
လယ္ကြင္းေတြမွာလည္း
သီခ်င္းေတြလွပေနမယ္။

မိုေနးရဲ႕ ပန္းေရာင္ႏွင္း
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ေနၾကာခင္း
မီးတြင္းမွာ
မင္းဝါဝင္းသလို
အလင္းေရာင္စိုစိုနဲ႔
အို
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ
ငါ့ရင္ထဲ
နွင္းခဲေ႐ႊေရာင္
လြမ္းေအာင္လွပ
အဲဒီရသ
ခုကဗ်ာေရးတဲ့ည
ျပန္လို႔ရတယ္ အခ်စ္ရယ္။

ေကာက္ရိတ္ရင္း
စပါးနယ္ရင္း
တလင္းျပင္ေရွ႔
ရင္ေငြ႔လံႈေႏြး
သံမဏိေခြ်းစက္
အိပ္မက္ပြင့္ေတြ
ရင့္ေဝလို႔ပဲမေႂကြ
ေဝလို႔ပဲမဆံုး
ရိုမန္တစ္အၿပံဳးေတြနဲ႔
ဟိုတုန္းက
မင္းၿပံဳးခဲ့တာေတြ
ငါအမွတ္ရေနတယ္။

ၾကားေယာင္ေသးရင္
မင္းနားေထာင္ေနာ္
“ပတၲျမားေရာင္ဝါ
ကံ့ေကာ္ဦးေတြနဲ႔” တဲ့
“ခင္နဲ႔သာအတူတြဲကာ
ဘယ္ကမၻာေ႐ြ႕ေစ
ဖုန္းမေသြပါ
မမုန္းေလနဲ႔အခ်စ္ဦးညႇာ”
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား
ခ်စ္ၿပီးမွ
လမ္းခြဲခ်င္ရတာလဲ
ဝမ္းနည္းစရာပါ
ခင္ေဆြရီ။

ပိေတာင္ဦးေတြနဲ႔
ငါမူးေဝတုန္း
တို႔လယ္ေျမ႐ိုးျပတ္ကုန္းမွာ
မင္းမုန္းမွာငါစိုးခဲ့
ငါမုန္းမွာမင္းစိုးခဲ့
ဒါနဲ႔မ်ား
ခြဲသြားဖို႔လမ္း
ရွာခ်င္စမ္းတာလဲ
ငါ့ရင္ထဲက ခင္ေဆြရီ။

ေလာကကမ္းပါးမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပို
လြမ္းေရးခ်ိဳ
ေခတ္ကိုျဖတ္သန္းရမယ္ေလ။

ေက်းလက္ဟာ
ငါ့ကဗ်ာရဲ႕
ရာဇဝင္႐ုပ္ပံု
ေရြးျမစ္ျပင္လိႈင္းလႈပ္ခုန္
လြန္းေတာင္ေပၚကမုတ္သံု
အားလံုးဟာယံုတတ္ရင္
ရင္ခုန္ လြတ္လပ္
ခ်စ္ျမတ္စရာပါ။

ခင္ေဆြရီရဲ႕
မင္းနဲ႔ငါနဲ႔
ဘဝရဲ႕ ပထမေျခလွမ္း
မိုးစိုစိုနဲ႔လွမ္းေတာ့
ရင္ဖိုဖိုနဲ႔ ခ်မ္းခဲ့တာပဲ
ခရီးအလြမ္း
ၾကမ္းခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။

အဲဒီတုန္းက
ငါ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့
မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ႕ ကဗ်ာ
မင္းအခုျပန္နားေထာင္ပါ။

“ခ်စ္တတ္ဖို႔ ႏွလံုးသားတစ္စံုရယ္
ရင္အခုန္မွန္ေစဖို႔
ကုန္ထုတ္လုပ္မယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ရယ္
ဒီႏွစ္ခုျပည့္စံုရင္
ငါတို႔လက္ထပ္ၾကပါစို႔” တဲ့။

မွတ္မွတ္ရရ
ေ႐ြးၿမစ္ေပၚက
ပဲ့ေထာင္ေပၚမွာ
မင္းကို ငါေခၚလာခဲ့တာပဲ။

မိုးေရထဲက
ရဲရင့္ရတဲ့
ဇူလိုင္လ ၁၃ရက္
ဘဝစာမ်က္ႏွာ
၁၉၈၁ မွာ။

ငါေက်ာင္းဆရာ
မင္းေက်ာင္းဆရာကေတာ္
အရပ္ကေခၚရင္
ငါေလမင္းကို
ေပ်ာ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။

မင္းရင္ထဲမွာ
ဘယ္လိုရွိမလဲ
ငါေဝခြဲၾကည့္
သံစဥ္ညႇိရင္း
ခ်ိဳသင္းၾကိဳင္ေလွာက္
ခဲ့တယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့
ငါဝန္ခံပါတယ္ ခင္ေဆြရီ။

၂၃ ဇူလိုင္ ၁၉၈၄ မွာ
ငါအသက္သံုးဆယ္
ျပည့္တဲ့အခါ
“ေ႐ြးျမစ္ကမ္းက
ငါ့မိန္းမခင္ေဆြရီ
ငါ့ဂီတဟာ
မလွေသးဘူးကြယ္” လို႔
ငါေရးခဲ့ေသးပါတယ္။

“ရင္ခုန္သံ ႏွစ္ကာလမ်ား”
ဆိုတဲ့
အဲ့ဒီကဗ်ာ
လူငယ္တဦးရဲ႕ အတၲရုပ္ပံုလႊာ
မင္းျပန္ရွာဖတ္ေနာ္
“ငါ့ဘဝဟာ
ငါ့သား လေရာင္ေဝး
ႀကီးလာရင္ကဗ်ာေရးဖို႔
ရိုးေဟးျငာသံ
ဒါမွမဟုတ္ ရစ္သမ္
စံၿဖစ္ရမယ္”
ငါ့ရဲ႕ရင္ကို
မင္းျမင္မွာလား
မယားအသက္နဲ႔
အားတက္စရာ
သားဟာ
ဓားတစ္လက္ပါကြယ္။

တကယ္လည္း
ငါစြဲၿမဲယံုၾကည္
အမည္ သညာ
ေခၚစရာကား
မဟာ လေရာင္ေဝး
တု႔ရင္ေသြးရဲ႕
အေရးေတာ္ပံု
ေမြးေန႔ႀကံဳလာ
မယံုခ်င္စရာပါ။

အဲဒီေန႔ဟာ
႐ုရွား မဟာေအာက္တိုဘာ
ေတာ္လွန္ေရး
၆၅ ႏွစ္ၿပည့္
(၇ ရက္၊ ၁၁လ၊ ၈၂ ခုနွစ္)
ငါမေမ့
လြမ္း၍ေနဆဲပါ
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။

ငါ့အေတြးနဲ႔
ေပးတဲ့နာမည္
ဂ်ပန္ျပည္က
“တိတ္ခ္မီအေဝး”
ရင္ထဲေဆြးလို႔
ေမႊးတဲ့ ႏွင္းဆီ
ခင္ေဆြရီဟာ
“ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ” ျဖစ္
ဘာျဖစ္သလဲ
႐ုပ္ရွင္ထဲက
မိုးမိုးေအးလွသလို
ငါ့ရင္ထဲက
မခင္ေဆြရီ(ျမန္မာျပည္)လည္း
လွတာပါပဲ မိန္းမရယ္။

အလြမ္းတစ္စ
ငါ့ရင္ဝမွာ
လြင့္ရွထိမွန္
နာက်င္ျပန္ၿပီ
မဒမ္ေအာင္ေဝး
သို႔မဟုတ္
ခင္ေဆြရီ။

ခင္ေဆြရီရဲ႕
ငါ့ဘဝကို ကဗ်ာဖြဲ႔
ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာမွာ
“ျပည္သူထဲက
ဆင္းရဲခ်ိဳၿမိန္
အိပ္မက္မဟုတ္။
ကဗ်ာအလုပ္
မဟာ႐ုပ္နဲ႔
ကြ်န္ပ္” လို႔
ငါ သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ၿပီ။

အဲဒီကဗ်ာ
“အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ငရဲ” ထဲမွာ
ငါ ဒီလိုခံစား
ငါ့ရဲ႕သေဘာထား
ခါးသီးေပမယ့္
ခ်ိဳျမခဲ့ပါၿပီကြယ္။

“ဒုကၡရွိမွ
ဘဝျမင့္ျမတ္
လွပတတ္၏။
သိကၡာမာန
အက်မခံ
ကံ
ကံ၏အလုပ္
ကြ်န္ပ္မသိ”
မသိလို႔လည္း
ငါဆင္းရဲေနတာေပါ့ကြယ္။

ငါဆင္းရဲလို႔လည္း
မင္းလမ္းခြဲခ်င္တာေပါ့ကြယ္။

လမ္းမခြဲခင္ဝမ္းနည္းရင္လည္း
နည္းပါ
ငါေရးတဲ့စာ
ငါ့ကဗ်ာ
မင္းဖတ္ပါေနာ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါ
မင္းကိုခ်စ္ေနဦးမယ္။

တြယ္တာေနသမွ်
ငါ့ဘဝရဲ႕
သုခတစ္ျခမ္း
မင္းယူစမ္းေလ
မင္းဘဝရဲ႕
ဒုကၡတစ္ျခမ္း
ငါ့ကိုကမ္းေလ
တစ္ခန္းမရပ္
အလြမ္းဇာတ္လည္း
ခ်စ္တတ္ရင္ ခ်စ္စရာ
ေမာင္ခိုင္မာ ေျပာသလို
“ပလူေကာင္ကို
အိမ္ေျမႇာင္ဆြဲသလိုပ
အပူေရာင္
အိမ္ေထာင္ထဲမွာ” ေနာ္။

ယာမာဂူခ်ီ
ဒီနာမည္
ျပည္သူထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာ ေပးခဲ့ၿပီ။

ကဗ်ာထဲမွာ
ငါေရးဖူးခဲ့
“ေနာင္လာမယ့္
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ
ေအာင္ေဝး
လူျဖစ္ေသးရင္
ကေလးတစ္ဒါဇင္
ခင္ေဆြရီ က်မ္းစာတစ္အုပ္
အဘိုအိုႀကီး႐ုပ္နဲ႔” လို႔
အဲဒီကဗ်ာ
၈၆ ဇန္နဝါရီ
႐ုပ္ရွင္ေအာင္လံမွာ
မင္းၿပန္ဖတ္ပါ။

အနာဂတ္မွာ
ငါဘာျဖစ္ေနမလဲ
ငါမင္းကို
ဘယ္လိုသေဘာထားမလဲ
မ်ိဳးဆက္သစ္ကို
ငါဘယ္လို ပ်ိဳးေထာင္မလဲ
ငါဘယ္သူဆိုတာ
မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္။

ျပန္ေျပာျပရင္လည္း
သံေယာဇဥ္ပဲ
ရင္ထဲက
ဆြဲထုတ္ရေတာ့မယ္။

“ေအာင္ေဝးခံစားမႈမ်ား”
ဆိုၿပီး ခပ္ပါးပါးကဗ်ာစာအုပ္
စာကူးစက္နဲ႔ထုတ္ေတာ့
ငါ့႐ုပ္ပံုလႊာ
“မလင္းျပာ” ဆိုတဲ့
နာမည္နဲ႔
မင္းေရးတဲ့အမွာ
ဒီလိုပါတယ္။
သူ ကဗ်ာေရးရင္
သားေမ့မယားေမ့ပါ။
သူ႔ကဗ်ာေတြဟာ
တစ္ႏွစ္လံုးေနမွ
မဂၢဇင္းမွာ
သံုးေလးပုဒ္ပါဖို႔
အႏိုင္ႏိုင္ပါ။
ပါျပန္ေတာ့လည္း
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွ
စာမူခ
အစိတ္သံုးဆယ္
ဒီဇယ္ဖိုး
ေရနံဆီဖိုး
ကုန္ရတာနဲ႔
မကာမိပါဘူး
ငါေတာင္းပန္ပါတယ္။
ယာမာဂူခ်ီ ခင္ေဆြရီ။

မင္းရည္မွန္းတာကို
ငါ မရည္မွန္းႏိုင္ေသးႏိုင္တာပဲ
ငါဝမ္းနည္းတယ္။
ငါယံုၾကည္တာကို
မင္းမယံုၾကည္ႏိုင္ေသးတာလည္း
ငါဝမ္းနည္းတယ္။

ငါ့ရင္ထဲမွာ
ကဗ်ာ
ကဗ်ာထဲမွာ
ျပည္သူ
ျပည္သူထဲမွာ
မင္းလည္းပါတယ္။

ဒဂုန္တာရာဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ
လူထုေဒၚအမာဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ။
ၾကည္ေအာင္ က စ
ေမာင္လင္းခက္ အဆံုး
အားလံုးဟာ
ငါ့ျပည္သူပဲ။

ခင္ေဆြရီ
လေရာင္ေဝး
ေနာင္သမီးေလးေမြးလို႔
ၾကည္ေအး
ႏုႏုရည္အင္းဝ
ေမႊးကူးထံုရွ
သင္းျမခဲ့ရင္
လွတဲ့ ႏွင္းဆီေဝး
ဟာလည္း
ငါ့ရဲ႕ျပည္သူပါပဲ။

ျပည္သူေရွ႔မွာ
ကဗ်ာဆရာ
အိမ္ေထာင့္ဦးမွာ
ကဗ်ာဆရာ
ထပ္တူမက်တာေတာ့
မင္းခြင့္လႊတ္ပါ။

႐ြာမွာတုန္းက
သင္ပုန္းေဟာင္းနဲ႔
ေက်ာင္းဆရာ
ၿမိဳ႕မွာေနေတာ့
ေျမျဖဴမကိုင္
“ပင္မေရစီး”
စာအုပ္ဆိုင္ထိုင္တဲ့
ေခတ္ၿပိဳင္ကဗ်ာဆရာ
ငါဟာငါပါပဲ။

ပထမေက်းလက္မွာ
တြဲဖက္ဆရာသံုးႏွစ္ (၁၉၇၉-၈၂)
ေနာက္ေတာ့
ရန္ကုန္မွာ
မဟာဝိဇၹာႏြံနစ္
ကဗ်ာဆရာျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္
(၈၂-၈၃)
ၿပီးေတာ့ တြဲဖက္ဆရာ
ေက်းလက္မွာ
ဒုတိယမၸိႏွစ္ႏွစ္ (၈၃-၈၅)
ခုေတာ့ ေျမာင္းျမမွာ
(၈၅-၈၆)
ထေျမာက္စိမ္းမ်စ္
ကဗ်ာနဲ႔ျပန္ခ်စ္
မိန္းမနဲ႔ရန္ျဖစ္
ဒါေခတ္ထဲက
ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
လြတ္လပ္ကာရန္
ပံုသဏာန္အသစ္နဲ႔
ကဗ်ာသစ္ပဲေပါ့ကြယ္။

ဆိတ္ဖလူးရနံ႔ကို
လြန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ႏွစ္ႏွစ္က ခ်စ္သူဘဝ
ငါးႏွစ္က
အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ
ဒုကၡခ်ိဳျမ
လွပခဲ့ၿပီ ခင္ေဆြရီ။

ဒီအခ်ိန္မွာ
ငါဟာ
အိပ္မက္ေနတာလား
ဆိုေတာ့လည္း
မယားရယ္
သားရယ္
စားဝတ္ေနေရး
ေရးသံုးေရးပဲ
အေတြးထဲမွာ
စိုင္ခဲခဲ့တယ္။

လူမွန္ရင္
တာဝန္ႀကီးနွစ္ခု
မ်က္ေမွာက္ျပဳရမယ္
တစ္ခု က ကုန္ထုတ္လုပ္ေရး
ေနာက္တစ္ခုက
မ်ိဳးဆက္ျပန္႔ပြားေရး
အဲဒီ အေရးထဲ
ငါလည္းခိုဝင္
ရင္ခုန္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ကြယ္
“တိုက္ကားမရလည္း
ဆိုက္ကားခ ရွိတဲ့အခါ
ဟသၤာတ ေပတရာ
ေပ်ာ္စရာပါ” တဲ့
ေမာင္ႏြယ္ထြဋ္ရဲ႕ ကဗ်ာကိုပဲ
ငါ ကိုးကားရေတာ့မယ္။

ကဗ်ာဆရာနဲ႔
သူရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ
ဆင္းရဲတာ ဆန္းသလား
သင္းကြဲတာ
ဆန္းသလားကြယ္။

ငါ့အဓိက
ဘဝ အလြမ္းအေမာအျမင္
သ႐ုပ္မွန္ရင္ေတာ့
ခင္ေဆြရီ
နာခံရမယ္။

ဘဝက
အသိကိုျပဌာန္း
လူတန္းစားတူမွ
ခံယူခ်က္ညီ
ယံုၾကည္ျခင္းမွာပဲ
ႏွင္းဆီပြင့္တယ္။

“အခ်စ္ေရ
ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္
ျမင္ေနသမွ်
အလွေခတ္ဦး
ဖူးသစ္လာမွာပါပဲကြယ္
ယံုပါ” တဲ့
ေမာင္ေလးေအာင္ရဲ႕ ကဗ်ာ
ခုေနမွာ
ငါ ဒါပဲ႐ြတ္ျပႏိုင္ေသးတယ္။

ငါတို႔အိမ္ေထာင္ေရး
မလွေသးလည္း
တို႔ေတြးစရာ
ဘယ္ကဗ်ာဆရာရဲ႕
အိမ္ေထာင္ေရးဟာေကာ
လွပါသလဲ။

ကဲ
ရင္ထဲေျပရွ
ႏြမ္းလ်စဥ္းစား
အလြမ္းအားအင္
သစ္ေတာ့ကြယ္။

ပုသိမ္မွာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္
ဇနီး(ေဒၚ)နန္းညႊန္႔ေ႐ႊ
ရင္ျဖင့္ရင္းႏွီး
ဘဝခရီးၾကမ္း
ဆူးခင္းလမ္းမွာ
သား
“ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္း” တဲ့
သမီး
“လံုမၿငိမ္းခ်မ္း” တဲ့
မခ်မ္းသာေပမယ့္
လြမ္းစရာကြယ့္။

ယာမာဂူခ်ီရဲ႕
ဒီလိုပဲ
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ။
ခံယူတတ္ရင္
ခံယူခ်င္စရာ
ရင္ထဲမွာ
ဘာပဲ ပူေလာင္
အေမွာင္ျဖစ္ျဖစ္
တစ္ေခတ္တစ္ခါ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
စာတစ္ပုဒ္ပဲ
ေရးထုတ္လိုက္ရ
ေရးတဲ့ခဏမွာ
ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း
ခဏၿငိမ္းခ်မ္း
ရတာပဲမဟုတ္လား။

ပူတတ္ရင္လည္း
ပူစရာပဲေလ
က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ
ေရွာင္လႊဲမရ
အိမ္လခ
ဆိုင္ခန္းခ
မီတာခ
ရွိသမွ်ေတြ
လကုန္ရင္
ရင္ထဲေလာင္ၿမိဳက္
မူးမိုက္ၿပိဳလဲ
ေသပဲသြားမလား
စားစရာမရွိ
ေလ်ာ္စရာရွိနဲ႔
မရွိျခင္းေတြ
ျမင္းရိုင္းငါးေကာင္
မီးဖိုေခ်ာင္မွာ
ျခင္ေထာင္ထဲမွာ
မည္းမည္းျမင္ရင္
ရန္သူထင္စရာ
တစ္ခါတစ္ခါ
ငါလည္း
စိတ္ညစ္ရတာပါပဲကြာ။

ခင္ေဆြရီမ ရဲ႕
မင္း ဘဝက
မိန္းမ လည္း မိန္းမ
ကဗ်ာ့ဆရာ့ မယားလည္း ကဗ်ာဆရာ့မယား
ငယ္ဂုဏ္ကလည္းထြားေတာ့
ပူမ်ားပူရင္အမွန္ပဲ
ငါ ျငဴစူခ်င္ခဲ့တယ္။

ဒါဟာ
ငါ့ရဲ႕အမွား
ငါမွားပါတယ္ကြယ္ဆိုေတာ့
ေဟာ
မင္းငိုျပန္ပါပေကာ။

မင္းငိုရင္ ငါေခ်ာ့
ငါေခ်ာ့ရင္ မင္းမူ
မင္းမူေတာ့ ငါစ
ငါစလို႔မင္းစိတ္ေကာက္ရင္
ဟန္ေဆာင္လို႔ ငါအိပ္
မီးပိတ္ေတာ့လည္း
ညည္းစိတ္ေလ်ာ့ရတာပဲ
မဟုတ္လား။

ဒီလိုပဲေလ
မင္းပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါပဲျဖစ္ျဖစ္
ေခတ္ၿပိဳင္ထဲမွာ
အဲဒီ အိမ္ေထာင္မႈ
ခ်စ္လို႔ထုသြန္း
လြမ္းဖို႔ထူေထာင္
လဲၿပိဳရေအာင္မွ မဟုတ္တာ။

ဒါနဲ႔မ်ား
တရားလမ္းလြဲ
အားစမ္းပြဲမွာ
လမ္းခြဲဖို႔စကား
မင္းႏွလံုးသားက
ေျပာၾကားခ်င္ရတာလဲကြယ္။

မင္းမွာ
ေကာင္းကင္မရွိေပမယ့္
ငါ့မွာ
ကဗ်ာ
ေျမလႊာရွိတယ္။

ငါ့ကဗ်ာဟာ
အနာဂတ္ကို
ဖြဲ႕စပ္ႀကိဳရင္း
မင္းကိုလည္း
“ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္
ရဲေဘာ္” လို႔
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း
စည္း႐ံုးရင္းနဲ႔
လမင္းတစ္ရာ
ထိုေနရာကို
ပန္းေပါင္းတစ္ရာ
ထိုအခါကို
ရာဇဝင္နဲ႔
အခ်စ္နဲ႔
ေခတ္ရဲ႕အမွန္တရား
အသစ္ဖြဲ႔ခံစား
ေခၚေဆာင္သြားလိမ့္မယ္။

ဘဝဆိုတာ
လွပစြာ
ဆင္းရဲတတ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။

ေနာင္အနာဂတ္မွာ
မင္းဟာ
မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ရဲ႕ မိခင္
ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။

ငါ့ရင္ထဲမွာေတာ့
မင္းဟာ
ယာမာဂူခ်ီလို လွပ
ေအးျမ႐ံုနဲ႔
လံုေလာက္ပါတယ္ကြယ္။

မင္းရယ္
ငါရယ္
သားေတြသမီးေတြ
ဖြဲ႔စည္းစိမ္းသင္း
ႀကီးျပင္းလာတဲ့အခါ
ေမာင္သာနိုး ကဗ်ာဖြဲ႔သလို
“မဂၤလာပါ နံနက္ခင္း” လို႔
လာမယ့္ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု
ခ်စ္သူ အိပ္မက္ႏႈတ္ခမ္း
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္နမ္းရေအာင္။

ခ်စ္တတ္ၿပီး
သတၲိရွိမယ္ဆိုရင္
အနာဂတ္ဟာ
ထာဝစဥ္ ခ်ိဳျမေနမွာပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသာ
ရမယ္ဆိုရင္
ရာဇဝင္မွာ
မိန္းမျမတ္မိခင္ေတြဟာ
ေကာင္းကင္တစ္ျခမ္း
ပခံုးထမ္းၿပီး
လမ္းၾကမ္းၾကမ္းလည္း
ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါသတဲ့
ကဲ
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ
ငါ့ရင္ထဲက
မခင္ေဆြရီ (ၿမန္မာၿပည္)။ ။

ေအာင္ေဝး
ေပဖူးလႊာ၊ ၁၉၈၆၊ ဇူလိုင္။