အခ်စ္ဦးႏြယ္

ကံၾကမၼာက ကိုယ့္ကိုမ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔

မ်က္ဝန္းထူထူသစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ သယ္ေဆာင္လာၿပီး

သူကိုယ္တိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေပးခဲ႔တယ္

တစ္ပင္လံုးမွည့္ေနတဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားကို

ေတးခ်င္းဖြဲ႕တဲ႔အခါတိုင္း

ေဖြးေဖြးလႈပ္ပြင့္ေနတဲ႔ သံေယာဇဥ္ဟာ

ႀကိဳးမွားတပ္မိတဲ႔ ဂစ္တာတစ္လက္ျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာင္

တီးခတ္ေနတဲ႔သံစဥ္ေတြ

အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ခ်ိၿမိန္ၾကလိမ့္မယ္

ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးနဲ႔

လေရာင္ကိုျဖတ္နင္းတဲ႔ညေတြဆို

အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ၾကယ္ေလးေတြကို ၿပိဳင္တူဟားတိုက္ခဲ႔ၾကရင္း

သူ႕ရဲ႕ပါးခ်ိဳင့္ေလးက ကိုယ့္ရင္ကို အခါခါလာစုိက္လို႔

ဘဝက

တစ္ခါတစ္ေလခ်ည္တိုင္ေပ်ာက္တတ္တယ္ဆိုတာ

အေဝးေျပးကားႀကီးမထြက္ခင္ထိ

သူေရာကိုယ္ေရာသတိမထားမိခဲ႔ၾကဘူး

မ်က္ရည္မက်စတမ္းလို႔

အခ်စ္ကိုေသြးတိုးစမ္းၾကည့္ေပမယ့္

အလြမ္းက ဟြန္းမတီးဘဲ ႏွလံုးသားကို ဝင္တိုက္တယ္

ကားျပတင္းဝကေန မ်က္ဝန္းတစ္ခ်ိဳ႕

ရင္ဘတ္ထဲပစ္ခ်ၿပီး လက္ျပ

ႏႈတ္ဆက္ျခင္းက မႈန္ပ်ပ်ၿမိဳ႕ကေလးဆီ ။ ။

In: ကဗ်ာ Posted By: KantKawNi Date: Mar 29, 2015

Leave comment commentinfo