ဗုန္းဗုန္းလည္းလဲျပီ

စုန္းစုန္းလည္းျမဳပ္ျပီ

ကမ္းကုန္ေအာင္လည္း လြင့္ခဲ့ျပီ

ကမ္းလည္းမျမင္ လမ္းလည္းမျမင္

အိမ္မေပ်ာ္တဲ့ကေလး

အနာတရေတြ ဗရပြနဲ႔

အေမ႔ဆူသံေတြကို ပုန္ကန္ခဲ့လို႔

သား နားေတြလည္း ကန္းတတ္ခဲ့ျပီ

အေမ…

အေမ႔ဆူေဟာက္သံေတြနားေထာင္ရင္း

အေမ႔ရင္ခြင္မွာပဲ အိပ္ပါရေစ…။

နာတာရွည္အလြမ္းေတြနဲ႔

သားၾကိတ္ခံေပါင္းမ်ားျပီ

ပင့္လိုက္ေျမွာက္လိုက္နဲ႔

ရိုက္ခ်ခံရတိုင္းလည္း မမွတ္ေသးဘူး

မာယာမပါပဲနဲ႔ေတာ့

သူတို႔နဲ႔ ပါတနာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးေလ

အေမ …. ရိုက္ခ်င္ရိုက္

အေမ႔ထမင္း…အေမ႔ဟင္းပဲ

သား စားပါရေစ…။

ဟုိေတာင္တက္လည္းမရ သည္ေတာင္တက္လည္းမရ

ဘ၀ေတာင္မွာ ေတာင္တက္သမားမျဖစ္ေသးဘူး

ေရာက္မယ္မွ မၾကံေသးဘူး

ေရာက္ျပီးသူက ကန္ကန္ခ်တယ္ တစ္လိမ့္ေခါက္ေကြးနဲ႔ပဲ

ဟိုေတာင္ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ သည္ေတာင္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္

ေမာေမာလာတယ္ အေမ

သက္လံုမေကာင္းရင္

သူတို႔က ေက်ာခ်င္ၾကတယ္

အေမ…

ကန္ခ်ခ်င္ကန္ခ်

သား ျမင့္မိုရ္ေတာင္ပဲ ဖက္တက္ေတာ့မယ္…။

အေမနဲ႔ေတြ႕မွ ငိုမယ့္မ်က္ရည္ေတြ

သားရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆည္တည္ထားတယ္

ကႏၱာရထဲမွာ ျဖတ္သန္းမိတဲ့အခါ

အေမ႔အိုေအစစ္ပဲ ျပန္စို႔ခ်င္တယ္

ေ၀ဒနာေတြ မ်ိဳခ်ရတဲ့အခါ

အေမရိုက္ေကြ်း ၀ါးေကြ်းတဲ့ထမင္းပဲ မ်ိဳခ်ခ်င္တယ္

ဒဏ္ရာေတြ ထပ္ထပ္လာေတာ့

အရႈိးရာေလးေတြ ျပန္ခံခ်င္တယ္

အေတာင္ေညာင္းျပီ

အေမ….

ေတာင္ပံေတြ ညွပ္ခ်င္ညွပ္

သား အေမ႔ပင္စည္မွာပဲ နားပါရေစ…။

                                 ဇင္ေသာ့