ငါတို႕ဘ၀ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံုျခင္းက မတူဘူး

ခပ္နက္နက္စကားေတြေျပာ

ငါတို႕ ရခဲ့တဲ့ ၁၄ ရက္စာ အခြင့္အေရးအေၾကာင္း

တိုးတိုးသက္သာ ညည္းညဴခဲ့ၾကဖူးတယ္….။

ငါတို႕ စိတ္ကူးတရ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကစလို႕

လြင့္ပစ္ခဲ့ရတဲ့ ေတာ္၀င္စကားလံုးေတြ အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္

နင္ေျပာျပတဲ့ post post modern ေတြ

ငါရြက္ျပဖူးတဲ့ သစၥာနီရဲ့ စာသားေတြ

ငါတို႕ရဲ့ ၈ ရက္တပတ္ စကား၀ိုင္းဟာ

အတိတ္ေကာက္ေၾကာင္းကို တူးေဖာ္တယ္

အနာဂတ္တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္တယ္

ပစၥဳပၸန္ခ်စ္ျခင္းတရားကို ဖြဲ႕သီတယ္

နင္ဖန္ဆင္းေပးမဲ့ နိဗၺာန္ဘံုေလးအေၾကာင္း….

ငါမတည္ေဆာက္ျဖစ္တဲ့ စည္းရိုးမဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္အေၾကာင္း….

ေလထုက စုပ္ယူလိုက္တဲ့ ေအာက္စီဂ်င္အေၾကာင္း…..

ျပန္လည္စြန္႕ပစ္လိုက္တဲ့ အမုန္းတရားေတြအေၾကာင္း….

Language Poetry ဆိုတာ ဘာ ညာ

နင္ကလည္း ဘုရားဆုပန္ လူသားေတြအေၾကာင္း

ငါကလည္း မာသာထရီဇာအေၾကာင္း

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေရးျခယ္ခဲ့ ေရးျခယ္ခဲ့

အျဖဴေရာင္ေကာက္ေၾကာင္းေတြဆိုေတာ့လည္း

အခုခ်ိန္ျပန္တမ္းတရင္ ဘယ္ေကာက္ေၾကာင္းကို

တို႕ႏွစ္ေယာက္အတူဆြဲခဲ့ၾကသလဲ ျပန္မွတ္မိဖို႕ ခဲယဥ္းတယ္….။

နင္က ငါ့ပါးေပၚက စံပင္တင္မွဲ႕ေလးျဖစ္ခ်င္တယ္

ငါက နင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ကဗ်ာရဲ့ တစိတ္တေဒသျဖစ္ခ်င္တယ္

ဟုတ္တယ္…တို႕ေတြ ရိုးသားစြာ ရူးသြပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္….။

ေနရပ္ကိုျပန္သြားတဲ့ ကုလားအုတ္တေကာင္ရယ္

ရြက္ဖ်င္တဲက ထြက္ေျပးခဲ့ရတဲ့ လူတေယာက္ရယ္

ခိုလႈံခဲ့တဲ့ လေရာင္ကေတာ့ အတူတူပဲ

ကမၻာတျခမ္းစီ ေ၀းေနၾကတာပဲ ရွိတယ္….။

ငါက

ငါ့တေန႕စာ အလင္းနဲ႕ နင့္ကို ေတာက္ပေစခ်င္တယ္

နင္က

နင့္တညတာအလင္းကို ဟိုးအေ၀း တိမ္တိုက္ေတြဆီ ပို႕လႊတ္ခ်င္တယ္….

အေ၀း….အေ၀း…(ေျပာျပစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ေ၀းတယ္)

ဒီျဂိဟ္ၾကီး တပတ္ျပန္လည္လာရင္ေတာင္မွ

ဟိုးအစြန္းတဖက္က နင္ရယ္

တြယ္မိတြယ္ရာ ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ ငါရယ္

ေရခဲျမစ္ေတြ အရည္မေပ်ာ္ဖို႕….

ေအးစက္တဲ့ေတာင္တန္းေတြ ဆက္လက္လႈိက္ဟီးႏိုင္ေစဖို႕….

ပင္လယ္ေရေတြ ခမ္းေျခာက္မသြားေစဖို႕…

ကမၻာၾကီးပူေႏြးမလာေစဖို႕…

(နင္နဲ႕ငါ)

ဟိုးတျခမ္းဆီမွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရပ္တည္ၾကရေအာင္….။