စကားလုံးေတြ တနင့္တပိုးနဲ႕
အိပ္မက္ေတြထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္တဲ့ လူတေယာက္
ႏွလုံးသား ခံစားခ်က္အစစ္ေတြကို ယာစကာလုိ လုိက္ေတာင္းခံရင္းနဲ႕
ေအာ္ဟစ္ငိုေႄကြး
သူ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ အေျခအေနမွန္ကို ေတြ႕သြားခဲ့တယ္…….
ေရႊရည္စိမ္ အသည္းေတြရယ္
စိန္စီထားတဲ့ အေတြးေတြရယ္
ပလက္တီနမ္ ကြပ္ထားတဲ့ အိပ္မက္ေတြရယ္……..
သူ႕ရင္ထဲမွာ ေမာဟုုိက္သြားတဲ့ အသက္ရႈသံ
ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားတဲ့ အိပ္မက္
ရြံ႕ရွာမႈ စိတ္ကုုန္မႈ စိတ္ပ်က္မႈ အျပည့္နဲ႔သူေျပာတယ္
သူခရီးတခုု ထြက္ေတာ့မယ္တဲ့………….
ေ၀းလြန္းလွတဲ့ အတြက္ သူ႕ကိုုယ္သူေတာင္
ဘယ္ထိသြားမယ္ဆုုိတာ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး
ဘယ္ေတာ့ ေရာက္မလဲဆုုိတာလည္း သူမေျပာတတ္ခဲ့ဘူး………..
ေသခ်ာတယ္
အဲဒီေနရာ
မင္းတုုိ႕လုုိ စိန္စီသံေတြကိုု မက္ေမာတဲ့သူေတြ မရွိဘူး
ခံစားခ်က္ေတြကိုု ခ်ိန္ခြင္စက္မွာတင္ၿပီး ေရာင္းတဲ့သူမရွိဘူး
၀ိသမ ေလာဘမရွိဘူး……..
ရွာမေတြ႕ႏုုိင္ဘူးဆုုိတဲ့ စကားေတြအစား
သူကေတာ့ ယုုံၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႕ အဲဒီ ခရီးကိုု ဆက္သြားတယ္
တေန႔ေန႔ေတာ့
ဒီခရီးငါေရာက္လိမ့္မယ္ေလ…………..

လူေမာ္
( ဇြန္ ၁၀၊ သန္းေခါင္ ည ၁၂ တိတိ)