အထီးက်န္ဆန္ျခင္းဆိုတ့ဲ စိတ္ေတြက တခါတရံမွာေတာ့ အလြမ္းဆိုတဲ့စိတ္ေတြကို ပိုေစခဲ့မယ္ထင္ပါရဲ႕…အရာအားလုံး ေမ့ေပ်ာက္သြားႏိုင္ဘို႔အတြက္ ဘ၀ဆိုတဲ့ ေလာကဓံရိုင္းေတြထဲမွာ ေမာပန္းစြာနဲ႔ တိုက္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း အလြမ္းဆိုတဲ့ မသိစိတ္ေလးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ အရာအားလုံးကို ရပ္တန္႔သြားေစခဲ့ပါတယ္။ အနာဂါတ္ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ရာ ဦးတည္ခ်က္မဲ့တစ္ခုရယ္ပါ..။ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကလည္း ထိုနည္းတူပါပဲ…ဘ၀မွာ အခ်ိန္ကာလေလးတစ္ခုသာသာ ေလာက္ေတာ့ အခ်စ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့သူေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္မိပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ ခ်စ္တဲ့သူတိုင္းကလည္း အၿပံဳးပန္းအလွေတြေ၀လို႔…ခ်စ္ေနၾကဆဲေပါ့… အခ်ိဳ႕ကလည္း ခ်စ္တဲ့သူေတြဟာ တစ္ေနရာစီ ကြာေ၀း ေနခဲ့ၾကရတယ္…။ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ…သစၥာေတြ…ေမတၱာတရားေတြ…သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔အတူ…အလြမ္းေတြကို ေထြးပိုက္ခဲ့ၾက သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့….

အခ်ိဳ႕ကလည္း ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္…ခိုင္မာတဲ့လက္ႏွစ္စုံကို တြဲလို႔ ဘ၀ရဲ႕ ခရီးၾကမ္း…ခရီးေခ်ာေတြကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ရင္ဆိုင္ ၾကလို႔ ေလာကႀကီးကို အံတုေနၾကရသည္ေပါ့…. ဘ၀ေတြနဲ႔ အခ်စ္ေတြက တျခားစီဆိုေပမယ့္လည္း ဘ၀တစ္ခုအတြက္ အခ်စ္ မရွိရင္ မျဖစ္ႏိုင္သလို…အခ်စ္တစ္ခုအတြက္လည္း ဘ၀ဆိုတာ လိုအပ္ေနပါလိမ့္မယ္။ လူသားေတြအားလုံးရဲ႕ စိတ္တစ္ခုမွာ သိစိတ္ေတြ၊ မသိစိတ္ေတြနဲ႔အတူ ေရာယွက္ဒြန္တြဲေနခဲ့ၾကတယ္ေလ…။

သိစိတ္ေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို တြန္းလွန္ေနခဲ့ၾကေပမယ့္…မသိစိတ္ရဲ႕ေနာက္ကြယ္ေတြမွာေတာ့ အခ်စ္က..အလြမ္းေတြနဲ႔ တထပ္ထပ္နဲ႔ေပါ့.. ေကာင္းကင္ေပၚမွာ..တိမ္ေတြက ေျပးလႊားေနသလိုပါပဲ…စိတ္ေတြကလည္း မရပ္မနား တရစပ္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားေနၾကတယ္… အဖမ္းရခက္ပါတယ္ေလ…ထို မသိစိတ္ေတြကို…တစ္ေထာင့္ငါးရာဆိုတဲ့ ဥပေဒနဲ႔ အက်ဥ္းခ်ထား ခံရတဲ့ အခါ..အလြမ္းေတြကလည္း က်ဲျပန္႔လို႔ေနေတာ့တာေပါ့။

တစ္ေထာင့္ငါးရာရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး…ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ဆိုတဲ့ အခ်စ္ေတြကလည္း သိစိတ္ေတြ၊ မသိစိတ္ေတြၾကားမွာ ေရာယွက္ လို႔ေနပါတယ္..။ ႏွစ္ေထာင့္နဲ႔ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ အရာရာဟာ ေႏြးေထြးေစတယ္လို႔ ခံစားရေပမယ့္လည္း..ရင့္က်က္မႈ မရွိေသးတဲ့ ႏွလုံးသားကေတာ့..ေရာက္ယက္ခတ္ေနျပန္တယ္ေလ…။

ေသေသခ်ာခ်ာေတြးျပန္ေတာ့…အလြမ္းဆိုတဲ့ အေျဖသာရခဲ့တာေပါ့… မကုန္ဆုံးႏိုင္ခဲ့ေသာ အလြမ္းေတြက..တခါတရံ ဒီရင္ကို ႏွိပ္စက္လြန္းလွပါတယ္ေလ….ေအာ္….ဒီအခ်စ္ေလ….။