မႈိင္းညိဳၿပိဳအက္
ထန္းလက္န႔ဲမကာႏုိင္ခ့ဲတ့ဲ ရင္ခြင္ထက္မွာ
ေသြးပ်က္ဆြ႔ံ အ
မ်က္ရည္စေတြန႔ဲ မိုး
ဒဏ္ရာ အပုပ္အသုိးေတြသာ
ေကာင္းကင္တရုိးမွာ…အၿငိဳးန႔ဲရြာ။

အခ်စ္ဆုိတာ
မိုးတိမ္ကေန က်ကၽြံတုိးထြက္
ေနေရာင္မွာ အေငြ႕ျပန္တတ္တ့ဲ
အမွတ္တမ့ဲ မုိးစက္တစ္မႈံဆုိရင္
အတိတ္ဆုိတာ
စိတ္ကုိဖြ႔ဲခ်ည္ေႏွာင္တုပ္
အမွတ္တရေတြန႔ဲ ေလွာင္ခ်ဳပ္တတ္တ့ဲ ပုိက္ကြန္ေပါ့။

ဟုတ္တယ္
ဒီတိမ္ငုိရာသီ မလြန္သေရြ႔
ငါ့ရင္ဘတ္န႔ဲထိေတြ႔ရမွာက…

တေျမ႕ေျမ႕ေလာင္ကၽြမ္း ရႊဲစုိ
ေမ့ခ်င္ေပမယ့္ မေမ့ႏုိင္ေသးတ့ဲမ်က္၀န္ညိဳရယ္
ပစၥဳပၸန္ကုိ တူးၿဖိဳ ေခ်မြ
ေ၀ဒနာမေပၚေအာင္ ရြာရြာခ်တတ္တ့ဲႏႈတ္ခမ္းရယ္
တိမ္ေတြငုိတုိင္း ငါလြမ္းတယ္။