ဘယ္လိုခရီးမ်ိဳးလဲ…
မၿပီးမခ်င္း..ေလွ်ာက္…
ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ကိုျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူးတဲ့….

တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္..
အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား…
အဆံုးမသတ္ႏိုင္တဲ့ အလိုရမၼက္မ်ား နဲ႔…
ေလာကႀကီးကို တေစာင္းတိုက္ေရြ႕လ်ား..
အတၱစိတ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးထြားေနၿပီ….

ဘ၀မွာ..
ကိုယ့္ကိုယ္ကို..ၾကည္ညိဳႏိုင္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးတဲ့..
တဇြတ္ထိုးဆန္ဆန္..ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျမန္တတ္တဲ့..
ငါ့စိတ္ဓါတ္ကို…
တစ္ခါတစ္ခါမုန္းတယ္….

ေကာင္းသလား..ဆိုးသလားမသိ..
မနက္ျဖန္ဆိုတာ..
ႀကိဳတင္ၿပီး လွန္ၾကည့္လို႔မရတဲ့..
စိတ္၀င္စားစရာ စာမ်က္ႏွာေလ…….

အနာဂတ္မွာ..ေမႊးျမ
အိပ္မက္ေတြ လွပေစဖို႔အတြက္…
ငါ့ကိုယ္ငါ..ယွဥ္ၿပိဳင္…
မနက္ျဖန္ဆိုတာ…
ငါ့အတြက္ေတာ့…
ေရႊေရာင္ ပန္းတိုင္ေပါ့…..

ေနာက္မက်ေသးပါဘူး…
ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့..အခြင့္ထူးေတြရယ္…
ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္…ပိုင္ဆိုင္ေစဖို႔…
ပညာအတတ္နဲ႔…
ငါ…
ပိုက္ကြန္ယက္ထားပါ့မယ္……

တစ္ေန႔ေန႔…
မင္းနဲ႕ေတြ႕ခ်ိန္က်ရင္…
ေတာက္ပတဲ့ ၾကယ္တစ္စင္း အျဖစ္
ေကာင္းကင္မွာ ..
ငါ့ ကိုယ္ငါ လင္းမယ္…..

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္..
အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားပါေစ..
ျပန္မေရတြက္.. မိုင္တိုင္ေတြကို မမွတ္ေတာ့ဘူး…

ဒီအခ်ိန္ကစ…
ဘ၀ကို…..
ေျခလွမ္းသစ္နဲ႔ ျပန္စမယ္………