ဒီကေန႔မွာ ျငင္းဆန္ပစ္လို႔မရနိုင္တဲ့ သမိုင္းတစ္ခုကို အေမြရလိုက္တယ္

ဟစ္ေအာ္ေတာင္းယူခဲ့တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ မီးစမီးမႈန္ေတြလြင့္စင္က်ခဲ့…ငိုသံ ညည္းသံ

ကမၻာပ်က္မတတ္ … မလုပ္ၾကပါနဲ႔…အသံေတြၾကားတယ္ … သူတို႔မရပ္တန္႔ခဲ့ဘူး

ငါတို႔ဟာ ဒါပဲကြဆိုၿပီး ဘုန္းၾကီးေတြကို ေဆးလိပ္လို ဖြါရိႈက္ပစ္လိုက္တယ္

သူတို႔ဟာ ခါးသက္တဲ့အဓမၼကို ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕ ယူလာခဲ့တယ္

မဲမဲျမင္ရာဟာ ေရနဲ႔ထိေလ ပိုေလာင္ေလမီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ…သုႆန္တစ

ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ တလင္းျပင္…သမိုင္းဟာ ခါးခါးသီးသီး တစ္ဆစ္ခ်ိဳးခဲ့

လူသားတစ္ေယာက္ဟာ ေတာေတာင္ေရေျမကို ခ်စ္ခြင့္မရွိဘူးတဲ့လား

က်ဳပ္တို႔ဟာ ကစားစရာအရုပ္ေတြ မဟုတ္ဘူး…စစ္ေျမျပင္ မဟုတ္ဘူး

ေသာက္တလြဲေတြ လုပ္ေနသမွ် စီမံကိန္းေတြကို မုန္းေနရဦးမွာပဲ

စြန္းထင္းသြားတဲ့ သစၥာတရားဟာ ေတာက္ခတ္ရံုနဲ႔ ၿပီးသြားမယ္ထင္လား

ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက နံပါတ္တုတ္ထက္ ပိုခံရခက္တဲ့ေ၀ဒနာပဲတဲ့

အားသြန္ခြန္စိုက္တြန္းတင္ထားရတဲ့ ရာသီဥတုဟာ မွန္ေနသေယာင္ေယာင္နဲ႔

ျပန္ေလွ်ာက်လာတယ္…အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး…ရယ္ရယ္ေမာေမာ မရွိေတာ့ဘူး

ေပါက္တက္ကရေလးဆယ္နဲ႔ လွ်ာရိုးမရွိသလို ေတာင္းပန္ …လုပ္ထံုးလုပ္နည္းတဲ့

ဘယ္လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမွာမွ မီးေလာင္ဗံုးအေၾကာင္းမပါဘူးဆိုတာ က်ဳပ္တို႔သိတယ္

ဘယ္လိုပဲ ေက်ာက္တံုးေတြကိုတြန္းတင္တြန္းတင္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္လိမ့္က်လာ

ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ တကယ္ေတာ့ စီစီဖတ္ပဲ…ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ မသိတာ တစ္ခုက

ခင္ဗ်ားတို႔ တြန္းတြန္းတင္တဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြဟာ မီးေလာင္ဗံုးကို မနွစ္သက္ဘူးဆိုတာ…။     ။

                                                                                              ေရႊ ၾကယ္ မိုး

                                                                                          www.shwekyalmoe.blogspot.com