အျမင့္ဆံုး “ကီး” မွာသြက္သြက္ခါ

ျမည္ေၾကြးေပးခဲ့ရတဲ့ ဂစ္တာၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေပါ့

ဘဝသာ ထက္ပိုင္းျပတ္သြားတယ္

ခင္ဗ်ားစီက

က်ြတ္စုပ္သံ တစ္ခုထက္

ပိုမရခဲ့ဘူး…

ရပါတယ္

တကယ္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္ဟာ

သူရဲေကာင္းရူးရူးေနတဲ့

လူေၾကာက္

ခုေတာ့ျဖင့္ ဘာစာလံုးမွ ျဖည့္မရတဲ့ကြက္လပ္ထဲ ပိတ္မိခဲ့ေပါ့…

“တမ္းတျခင္းဆိုတာ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္

ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း

သက္ေသျပ ရုပ္ၾကြင္းပဲ”

အခုညလဲ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းပဲ

ျပန္ရွာေတြ႕တယ္

အဇၩတကို အခြံခြာမိတိုင္း

ထြက္က်လာတဲ့နာမည္သံုးလံုးက

က်ြန္ေတာ့တဘဝလံုး တစ္ဟုန္းဟုန္း…

အလင္းမေပးႏိုင္ပဲ ေလာင္က်ြမ္းရံုသက္သက္ၾကီးက

ရင္နင့္စရာ

သက္တမ္းလြန္ အိမ္မက္ေတြထဲက

မိသားစုရုပ္လံုးေလး က်ြန္ေတာ္ဖုန္ထုတ္ခါျဖစ္တယ္

ႏွင္းရယ္ ခင္ဗ်ားသိပ္ရက္စက္တယ္…

“ဂ်စ္ေဆာ”ျဖစ္သြားတဲ့

စိတၱဇပန္းခ်ီဟာ

ကစားခ်င္စရာလဲမေကာင္းသလို

ခ်ိတ္ဆြဲထားစရာလဲမဟုတ္ဘူးမွလား

နာနာက်င္က်င္ကိုနားလည္ပါတယ္

ေဒါင့္ခ်ိဳးတိုင္းမွာ

ခင္ဗ်ားကေနရာယူထားတုန္းပဲ

က်ြန္ေတာ့မွာသာ ေရွာင္ကြင္းသြားရင္းတည့္တည့္ဝင္တိုး

တစ္ေနကုန္ကိုယ္က်ိဳးနဲရတဲ့ရက္ေတြ

မျဖဲျဖစ္ေသးတဲ့

ရြက္စုတ္ျပကၡဒိန္မွာ အထင္းသား

“အကြာဟာအေဝးမဟုတ္ဘူး”

ဘယ္သူေျပာမွန္းမမွတ္မိတဲ့စကား

က်ြန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာႏွစ္ခုစလံုးျခားတယ္ ႏွင္း…

မေန႔ညအိပ္မက္ထဲ

ခင္ဗ်ား က က်ြန္ေတာ့ ေတာ္လဲသံေတြၾကားျပီးငိုလို႔တဲ့ေလ

က်ြန္ေတာ့မွာႏိုးထလိုက္ရတာ

ႏွေျမွာစရာ…

က်ြန္ေတာ္ေသတဲ့ေန႔တိုင္း

ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကြက်တာ

ခုဆိုေလ…

ေငးေနၾကျမင္ကြင္းေလးေတာင္

က်ြန္ေတာ့ကိုေလွာင္ေျပာင္တတ္ေနျပီ

ႏွင္းရယ္

ခင္ဗ်ားမပါလဲ က်ြန္ေတာ္ဆက္အိပ္မက္ေနမယ္

“တစ္ေန႔ေတာ့…”ဆိုတာကိုရူးသြပ္မယ္

“နာက်င္ ျမဴးရူးျခင္း”ရသကိုတစ္ကိုယ္စာခံစားမယ္

ေနာက္ျပီး

ခင္ဗ်ားမေလ်ွာက္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ

ခင္ဗ်ားေနာက္ေလ်ွာက္လိုက္ေနမိေတာ့မွာပါပဲေလ။ ။

ဒီဗိုင္း

၁၀၁၂ ေအာက္တိုဘာ ၅

ည ၈:၄၂