သံတိုင္ေတြၾကားမွာ မနက္ခင္းေတြ ေသဆံုးခဲ့

ညဆိုတာ … အသူရကာယ္ တမွ် နက္တယ္

ေန႕တာတို ေန႕တာရွည္ျခင္းေတြဟာလည္း

ရက္စြဲေတြနဲ႕မဆိုင္ သလို

မေျပာင္းမလဲ ျပႆဒါးဆန္ေနဆဲ

ေတာင္ပံျဖန္႕တိုင္းလည္း ပ်ံသန္းလို ့ မေရာက္ခဲ့ဘူး

တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ စကားလံုးေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီမွာ

ဘာသာတလြဲေတြနဲ႕ အယူအဆ ကြဲေန ဆဲ

ဘာ့ေၾကာင့္ ငါ သံတိုင္ေတြထဲ ျမဲေနသလည္း???

နွစ္ေတြ လေတြ အလီလီ ေျပာင္း ခဲ့

သို႕ေသာ္လည္း

ဒီတံတိုင္း ဒီအတိုင္းပဲ ျခားေနဆဲ

ပ်ံသာပ်ံတယ္ ေနရာကမေရြ႕ဘူး

ငါ့ကိုခ်ည္တဲ့ၾကိဳးဟာ

အေတာင္ပံမစံုေသးတဲ့ ဌက္ငယ္ကေလးရဲ႕ ငိုသံ ပဲျဖစ္တယ္

သြားတယ္ မေရာက္ခဲ့ဘူး 

အေတာင္ပံစံုညီ ပ်ံသန္းဖို ့ မလြယ္ေသးဘူး

ငတ္တယ္ မရခဲ့ဘူး

အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ထားရွိသင့္တဲ့ respect တရားေတြ

ယက္တယ္ မျမဲခဲ့ဘူး

မလံုတဲ့ခ်ည္ၾကိဳးတစ ကို ေႏြးေထြးေစမယ့္ ေစာင္ တထည္လို

ေျပးတယ္  မေ၀းခဲ့ဘူး

ေနာက္ျပန္ဆြဲေျခလွမ္းေတြနဲ႕မေရာက္ႏိုင္ေသးတဲ့ပန္းတိုင္ တခုကို

ကိုယ့္ကမၻာကို ျပန္ရွာမရတဲ့ အဆံုးမွာ

ရင္ဘတ္ထဲ အခါခါ ငံုၾကည့္ လို ့အေျဖထုတ္

အသက္မျပည့္ႏိုင္ေသးတဲ့ စာတအုပ္လို

ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ျပည့္နွက္ခါးသီး

(ေတာင္ပံခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ )

ဌက္ငယ္ကေလးရဲ႕မ်က္၀န္းတခတ္မွာ

အရာရာ ဟာ တိတ္ ဆိတ္ ေသခ်ာ လြန္းခဲ့တယ္

ငါ………………………………………………….

ဘယ္ေတာ့မွ………………………………….

သည္ၾကိဳးေလးမခိုင္သေရြ႕………………………

ဘယ္ေျခလွမ္းမွ် ေရြ႕မည္ မထင္……………..။

(ဒီတခါမိုးတိမ္ေတြ ကင္းစင္ရင္ျဖင့္

ေ၀းေ၀းေျပး ျမင့္ျမင့္ပ်ံဖို ့

ဌက္သူငယ္ကေလးမေလး အေတာင္ပံေတြ စံုေနဖို ့လိုတယ္)

ငါဟာ ….သင္မပါပဲ ခရီးမတြင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ

ေျခက်င္းခတ္နဲ႕ဌက္ခရီးသည္