လြမ္းတယ္လို ့ဆိုလိုက္တိုင္း
ေႏွာင့္ယွက္သူတစ္ေယာက္ရဲ ့ “Bye Bye” ဆုိတဲ ့စကားကို…သတိရမိတယ္…
အတိတ္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ရေအာင္ကလည္း
ငါတို ့ႏွစ္ေယာာက္ကအတိတ္နဲ ့စခဲ ့တာမဟုတ္ေတာ့…ခက္သားပဲ
အနာဂါတ္ကိုရည္ညႊန္းျပီး
ပစၥဳပၸန္ကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတဲ ့သူပါ…
မင္းေျပာတဲ ့မခ်စ္ဘူးဆိုတဲ ့စကားဟာ
“အပ္ဖ်ားတစ္ေထာက္စာဒဏ္ရာေလးဆိုေပမဲ ့
 ဆပ္ျပာပူေဖာင္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့
 ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္တာပဲ…မဟုတ္လား”

ဒုကၡသည္တစ္ေယာက္ရဲ ့ေန၀င္ခ်ိန္ဆိုတာ…အစဥ္အျမဲ..ခါးသီးေနမွာပါ…
ဒီလိုနဲ ့ပဲ…ငါနင့့္ကိုျပန္သတိရလာတယ္…
မိုးေတြအုံမွိဳင္းေနတဲ ့ေကာင္းကင္ၾကီးရဲ ့ေအာက္
မိုးေရေတြစိုစြတ္ေနတဲ ့ေျမျပင္အထက္မွာ
အသက္ေငြ ့ေငြ ့ေလးနဲ ့
ငါရပ္ေစာင့္ေနခဲ ့တာေတြကိုျပန္ေတြးတိုင္း
ငါ့ရဲ ့စြံအေနတတ္ျခင္းကို…ငါ…နာက်ည္းတယ္
သို ့ေပမဲ ့…မင္းရဲ ့အမိန္ ့ေတာ္အတိုင္းပါ…
ဆိုညည္းခြင့္ရွိတဲ ့…နင္ ့နာမည္ပါတဲ ့သီခ်င္းေလးနဲ ့
နင္ေပးခဲ ့တဲ ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္တို ့ဟာ…ဘယ္လိုမွေပါင္းစည္းလို ့မရပါလား…….

June-19
ငါဖြင့္ေျပာတဲ ့ေန ့မွာပဲ
“ကံဆိုးသူသြားရာမိုးလိုက္လို ့ရြာ”
 2012 မာရ္နတ္ရဲ  ့က်ိန္စာေတြ
ငါ့အေပၚမွေပ်ာက္ကြယ္ပါေတာ့….
“မခ်စ္ဘူး၊မယုံဘူး၊မလိုခ်င္ဘူး”ဆိုတဲ ့စကားေတြဟာ
ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာျပ႒ာန္းမဲ ့ ”ဘူး(၃)ဘူး”လား
နင္ေျပာခဲ ့တဲ ့စကားအတုိင္းပါပဲ
“ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး”

ဒီကဗ်ာေလးမွာကၽြန္ေတာ္အရမ္းေလးစားတဲ ့ဆရာမင္းခိုက္စိုးစံရဲ ့ေက်ာက္ေခတ္၀င္ရိုးစြန္းႏွင္းဆီစာအုပ္မွစာသားေလးတစ္ခုအားထည့္သုံးထားပါတယ္…