ဟိုးက . . .
ရြာအျပင္မွာ ငါ ေနဖို႔ . . .
ခပ္ယိုင္ယိုင္ တဲတစ္လံုးထိုးထားတယ္။
ကိစၥ မရွိပါဘူး . . .
ညေနညခင္း ၾကယ္စင္ေတြ အလင္းမွာ
ျမက္သင္ျဖဴးကို ေက်ာခင္းျပီး
ငါ ေမာ့ၾကည့္ေနမယ္။
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ . . .
ညေလသင္းသင္းက ငါ့ကို ေပြ႕ဖက္နမ္းေနမယ္။
တစ္ေယာက္တည္းေပမဲ့ ေကာင္းကင္က မိုးထားျပီး
ေျမျပင္က ငါ့ကို ရြက္ထားလိမ့္မယ္။
ဟိုးအေဝးက ပုရစ္ေအာ္သံ သဲ့သဲ့ကိုလည္း ၾကားရႏိုင္လိမ့္မယ္။
ဒါဆိုရင္ . . .
ငါ့ရဲ႕ ရင္ထဲက
အလြမ္းေတြ တဟုန္ထိုး ျမံဳေနလိမ့္ဦးမယ္။
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လြမ္းရတာကို
တစ္ခါတေလ ပိုခံုမင္တယ္။
ရႈ႕ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေကာင္းကင္ တခြင္လံုးကလည္း
ေဖ်ာက္ဆိတ္ေတြနဲ႔ အျပည့္. . .
တစ္ေယာက္ဆိုတိုင္း အထီးက်န္တာ မဟုတ္ဘူး။
အေတြးမ်ားနဲ႔ ရွင္သန္ေနႏိုင္သမွ်
ငါ့မွာ ေန႔ရက္ေတြ ရွိေသးတယ္။
တိုက္ခန္းတြင္းက အဲယားကြန္းေလေငြ႕ ေအးေအးစက္စက္ၾကားမွာ
ျငီးစီစီ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔ . . . 
မင္းလည္း . . .
ငါ့ရဲ႕ ရြာျပင္က ဇရပ္ေလးကို
တမ္း . . တ . . . လာ . . . မိေနလိမ့္မယ္။

ကိုေဇာ္ – ( 3-Apr-2012 )

(ဤကဗ်ာအား http://www.zaw357.net/2012/04/blog-post_03.html မွကူးယူတင္ျပလိုက္ပါသည္။)